پیروزی های گسترده ایران شورای امنیت را وادار به تصویب قطعنامه کرد

پس از یک سال بحث و بررسی جدی قطعنامه در کشور، با توجه به وضعیت جدیدی که در جبهه های جنگ ایجاد شده بود که از آن جمله به دادن مجوز محرمانه ی استفاده از سلاحهای ضعیف شده ی هسته ای به رژیم متجاوز صدام از سوی ابرقدرتها می توان اشاره نمود، مسأله ی پذیرش قطعنامه با حضرت امام خمینی (ره) مطرح شد.
کد خبر: ۱۱۱۴
تاریخ انتشار: ۲۷ تير ۱۳۹۲ - ۰۹:۰۸ - 18July 2013

پیروزی های گسترده ایران شورای امنیت را وادار به تصویب قطعنامه کرد

خبرگزاری دفاع مقدس: پس از پیروزی قاطع جمهوری اسلامی ایران در عملیات کربلای پنج و کربلای هشت در منطقه ی عمومی شلمچه و شرق بصره، شورای امنیت سازمان ملل متحد مسأله ی جنگ را به طور جدی در دستور کار خویش قرار داد تا شاید بتواند کمی از آبروی رفته ی نظام سلطه را به جوی باز گرداند؛ بر همین اساس، پس از مذاکراتی فشرده و گرفتن نظر تمام اعضای دائم شورا و لحاظ نمودن نظرات برخی اعضای غیر دائم در تاریخ 29 تیرماه 1366 (20 جولای 1987) قطعنامه ی 598 را به اتفاق آراء تصویب نمود.

قطعنامه ی 598 شورای امنیت سازمان ملل متحد تنها قطعنامه ای بود که نیم نگاهی به اصول جمهوری اسلامی ایران برای خاتمه ی مخاصمه میان دو کشور داشت و این نیم نگاه ظاهراً مثبت شورای امنیت در نتیجه ی پیروزی های قاطع جمهوری اسلامی در عرصه ی نظامی به تصویب رسید؛ زیرا تا پیش از تصویب قطعنامه ی مذکور، شورای امنیت تنها به آتش بس در قطعنامه های خود بسنده می کرد و رویکرد عمومی شورا هم بیشتر در جهت حمایت از رژیم متجاوز بعثی صدام بود.


رژیم بعثی عراق دو روز پس از تصویب این قطعنامه در جلسه ای با حضور صدام حسین مسئله ی قطعنامه را مورد بررسی قرار داد و نسبت به پذیرش قطعنامه مشروط بر پذیرش بی قید و شرط قطعنامه از سوی ایران تمایل خود را نشان داد و وزیر خارجه ی این کشور در دیدار خود با دبیر کل سازمان ملل متحد، وی را از تصمیم دولت متبوعش مطلع ساخت.

سرانجام رژیم بعثی عراق، در تاریخ 23 مرداد ماه 1366 به صورت رسمی پذیرش قطعنامه ی 598 را از سوی کشور عراق اعلام نمود.


در این شرایط، جمهوری اسلامی ایران قطعنامه را رد نکرد، ولی از پذیرش فوری آن نیز به دلیل معلوم نبودن متجاوز و به تبع آن پرداخت غرامت جنگی امتناع ورزید.


سرانجام پس از یک سال بحث و بررسی جدی قطعنامه در کشور، با توجه به وضعیت جدیدی که در جبهه های جنگ ایجاد شده بود که از آن جمله به دادن مجوز محرمانه ی استفاده از سلاحهای ضعیف شده ی هسته ای به رژیم متجاوز صدام از سوی ابرقدرتها می توان اشاره نمود، مسأله ی پذیرش قطعنامه با حضرت امام خمینی (ره) مطرح شد و ایشان با در نظر گرفتن مصالح نظام اسلامی و اصل حاکمیت ایران بر سرزمین خود با پذیرش قطعنامه موافقت نمودند؛ ولی ایشان در پیامی که به پیام استقامت معروف است، به صراحت اعلام نمودند که پذیرش قطعنامه را از زهر کشنده بدتر می دانند، ولی برای رضای خدای متعال این جرعه ی زهر را می نوشند.

در این قطعنامه تفاوتهای ماهوی نسبت به سایر قطعنامه ها مشاهده می شود که در این مجال به دو مطلب اشاره خواهد شد.

1- نگرانی جدی نظام سلطه از افزایش قدرت سیاسی، نظامی و معنوی جمهوری اسلامی ایران در سطح بین المللی؛ در بخشی از قطعنامه ی 598 شورای امنیت سازمان ملل نگرانی آنان نسبت به تشدید و گسترش جنگ و به خطر افتادن صلح و امنیت بین المللی مطرح شده است که با تحلیل این عبارات می توان نگرانی بسیار شدید حامیان صدام نسبت به خطر سقوط احتمالی رژیم بعثی را دریافت.
 
2- بازگشت به مرزهای شناخته شده ی بین المللی؛
تا پیش از صدور قطعنامه ی 598، سایر قطعنامه ها تنها به درخواست آتش بس میان دو طرف درگیر و انتخاب راهکارهای مسالمت آمیز جهت حل و فصل مناقشات میان دو کشور اکتفا می نمود و تمامی عبارات هم جنبه ی توصیه ای داشت؛ ولی قطعنامه ی مذکور، حالت عزم شورای امنیت جهت خاتمه ی مخاصمه میان دو کشور را می رساند.
 
دستاوردهای قطعنامه

همانگونه که اشاره شد قطعنامه ی 598 شورای امنیت سازمان ملل متحد با سایر قطعنامه های این شورا درباره جنگ متفاوت بود و می توان نوعی رویکرد حق طلبانه را در آن مشاهده نمود.

در این قطعنامه بازگشت به مرزهای شناخته شده ی بین المللی مورد توجه قرار گرفته بود که به نوعی درخواست جمهوری اسلامی ایران را که از ابتدای تجاوز رژیم بعثی صدام مبنی بر خروج نیروهای متجاوز از سرزمین های اشغالی بر آن پای می فشرد تأمین می کرد؛ ضمناً با این عبارت به طور تلویحی عهدنامه ی 1975 الجزایر مورد پذیرش قرار گرفته بود.

جمهوری اسلامی ایران با پذیرش قطعنامه ی 598 شورای امنیت سازمان ملل متحد بهانه ی دشمنان را مبنی بر جنگ افروز بودن نظام جمهوری اسلامی ایران خنثی نمود.

اگرچه قطعنامه ی شورای امنیت سازمان ملل متحد به طولانی ترین جنگ قرن بیستم خاتمه داد ولی هنوز به بسیاری از بندهای این قطعنامه با گذشت ربع قرن از پایان جنگی که خود عراق آن را بر ملت ایران تحمیل نموده بود پرداخته نشده است.
 
نظر شما
پربیننده ها