امریکا با ابزار مذاکرات در پی تحمیل خواسته های خود است

در این رابطه یک مقام ارشد کاخ سفید عنوان نموده که امریکا در پی آن است که در آستانه نشست و پس از آن مذاکرات 1+5، سیاست های روحانی را مورد ارزیابی قرار داده و در صورت احتمال دسترسی به توافقاتی وارد مذاکره مستقیم با دولت جدید ایران شود.

 

در این میان با وجود مطرح شدن تمایلات امریکا برای آغاز مذاکرات مستقیم با کشورمان در روزهای اخیر باید به نکاتی به خصوص تجربه دیگر کشورهایی که اختلافاتی با امریکا داشته اند و با این کشور وارد مذاکره شده اند توجه نمود.

 

در واقع هر چند آغاز مذاکرات مستقیم با امریکا ممکن است دستاوردهایی مانند کاسته شدن از میزان تحریم ها برای کشورمان به همراه داشته باشد، اما تجربه مذاکرات دیگر کشورها با امریکا در سال های اخیر نشان داده است که وارد شدن به جریان مذاکرات مستقیم با امریکا با پیامدهایی برای کشورمان همراه می باشد که نیازمند دقت و حساسیت بیشتری است.

 

در واقع همانطور که دیپلماسی امریکا بعد از جنگ سرد نشان داده است، این کشور در جریان مذاکرات با کشورهایی که با آنها دارای اختلاف جدی بوده است همواره دو سناریو را مد نظر خود قرار داده است تا به اهداف خود دست یابد.

 

تجربه مذاکرات امریکا با کشورهایی مانند لیبی، عراق و کره شمالی نشان داده است که امریکا در جریان مذاکرات خود یا در پی تحمیل خواسته ها و سیاست های خود به کشور مقابل است که بدین نحو با مذاکره طرف مقابل را نسبت به خواسته های خود تسلیم نماید و یا در صورت عدم دسترسی به نتیجه مطلوب برای خود با استفاده از قدرت رسانه ای و نفوذ خود در میان سازمان های بین المللی و متحدان منطقه ای اینگونه وانمود کند که طرف مقابل خواستار تداوم و یا به نتیجه رسیدن مذاکرات نبوده و بدین وسیله بهانه لازم را برای اعمال فشار بیشتر و جدی تر برای خود فراهم نماید.

 

همانطور که تجربه سال های اخیر دیپلماسی امریکا نشان می دهد، امریکا با آغاز مذاکرات با لیبی در سال 2003 در دوران رژیم قذافی، با اعمال فشارهای گوناگون در جریان مذاکرات توانست خواسته خود را تحمیل نموده و لیبی را وادار نماید از برنامه هسته ای خود صرف نظر نماید. در موارد دیگر نیز امریکا در جریان مذاکرات شش جانبه با کره شمالی و همچنین در زمان اعمال فشار و تعامل غیر مستقیم با عراق در دوران صدام حسین نتوانست رهبران این دو کشور مخالف خود را وادار به صرف نظر از خواسته های خود کرده و در واقع به توافقی با آنها دست نیافت، به دو صورت گوناگون با توجه به وضعیت این کشورها فشارهای اقتصادی و نظامی علیه آنها را افزایش داده که پیامدهای وخیمی برای این دو کشور به همراه داشت.

 

در این رابطه هر چند وضعیت و توانایی های ایران را نباید با کشورهای چون لیبی، عراق و یا کره شمالی مقایسه نمود ولی باید توجه داشت که تاریخ  و تجربه دیپلماسی امریکا در دو دهه اخیر نشان داده است که وارد شدن به مذاکرات مستقیم با این کشور با وجود دستاوردهای احتمالی می تواند با پیامدهای اینچنین خطرناکی همراه گردد که  غیر قابل جبران می باشند. لذا قبل از آغاز هر گونه تعامل مستقیمی با امریکا در رابطه با برنامه ی هسته ای کشورمان، مقامات دولت جدید باید به تجربه دیگر کشورها در آغاز مذاکرات با امریکا و اهداف امریکا از انجام اینگونه مذاکراتی توجه داشته باشند.