خبرنگاری که زلالی کربلای ایران را به حافظه فیلم ها می سپرد

نوجوانی بهروز با ایام مبارزه علنی ملت سرافراز ایران علیه ظلم و ستم رژیم طاغوت مصادف بود. بهروز نیز همپای دیگر همسالان علاقه مند به اسلام و انقلاب در تظاهرات و مبارزه علیه طاغوت مجاهدت می ورزید.

 

نیمه دوم عمر کوتاه ولی پر برکتش آبستن انواع حوادث بزرگ بود که سیر عادی زندگی بهروز را به سمت عمق ایستگاههای مهم و تاریخی اراده ی بشر الهی بر این کره ی خاکی می کشید و او را به سوی آسمان منتقل می ساخت.

 

یکی از این ایستگاه ها، وقوع انقلاب اسلامی در ایران و انفجار نور در این سرزمین ظلمت زده بود که حدود بیست و پنج قرن تاریکی را با روشنای نور الهی که در چهره های ملت مستضعف ایران بر این خاک سرد و وحشت زده از این همه تاریکی مطول نور می افشاند و آن همه ظلمت را از چهره ی این سرزمین مقدس می زدود.

 

وقتی بهروز شانزده ساله بود، همه ی شیاطین انسی این کره خاکی دست به دست هم دادند و توطئه شومی را علیه این ملت ستمدیده طراحی کردند و آن را به اجرا گذاشتند.

 

آنان پس از آن همه فتنه انگیزی در گوشه گوشه کشور و ایجاد جو مسموم در دانشگاه ها چون نتوانستند کمر این انقلاب را بشکنند، دیوانه ی کاخ نشین بغداد را به جان ملت ایران انداختند.

 

غیرت بهروز نگذاشت که این همه جنایت یزیدیان زمان را ببیند و دم برنیاورد. او دوشادوش جوانان غیور این سرزمین، وارد لشکر مخلص خدا شد و به جبهه های حق علیه باطل اعزام شد.

 

بهروز همزمان با جبهه ادامه ی تحصیل داد و دیپلمش را اخذ کرد. او سپس به دلیل علاقه ای که نسبت به کار فرهنگی داشت و عمق هدف دشمنان اسلام از هجوم به انقلاب را می دانست به سوی هنر و رشته ی سینما جذب شد.

 

بهروز مدتی نیروی واحد تبلیغات لشکر 27 محمد رسول الله (ص) بود. او پس از آشنایی با سید مرتضی آوینی همراه سید در تأسیس و راه اندازی گروه روایت  فتح در سال 1365 همت گماشت.

بهروز بارها و بارها در لحظه های پر حادثه ی دفاع از این آب و خاک مقدس حضور یافت و دلاوریهای أمت سلحشور ایران را ثبت و ضبط نمود.

 

بهروز پس از پایان نبرد نظامی در ایران خود را آماده ی حضور در نبرد با شقی ترین دشمن خدای متعال (رژیم صهیونیستی) در لبنان نمود.

 

بهروز فقط خشونت، کشتار و ویرانگری جنگ را نمیدید. او در کنار ثبت مبارزه  مردان خدا با دشمن زلالی و بی آلایشی آنان را نیز به حافظه فیلمها می سپرد. او زندگی را در هر حال در جریان می دید؛ لذا در همان شرایط ازدواج کرد. تنها یادگارش دختری بود که بنا به توصیه ی خودش زهرا نام گرفت.

 

بهروز نمی توانست ببیند حرمت انسان های مستضعف آن هم محبان اهل بیت (ع) توسط شقی ترین دشمنان خدا پایمال می شود و دنیا در عین وقاحت در سکوتی مرموز فرو رفته و تنها متکبرانه و موزیانه به این حوادث می نگرد و لبخند می زند.

 

او برای دفاع از حقوق پایمال شده شیعیان مستضعف لبنان به سوی این سرزمین هجرت نمود. دوربین بهروز همیشه تلاش می کرد چیزهایی را ببیند و ثبت کند که ذهن خواب آلود بشر را از این غفلتی که در آن گرفتار آمده است بیدار کند و این را از بهروز آموخته بود.

 

سرانجام بهروز فلاحت پور در بمباران هوایی رژیم اشغالگر قدس در منطقه ی جنوب لبنان در سال 1371 به فلاح و رستگاری حقیقی دست یافت.