بوسه عشق بر دست ایثار

به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، به راحتی میشد نفسهایش را شمرد. اکسیژن به سختی از میان تاولهای ریهاش به سینه میرسید. اما دلش آنقدر وسیع بود که در دنیا جا نمیشد. لبخند رضایتش جانی تازه در رگهایمان جاری ساخت.

خوشحال بود از مدال افتخاری که از دستان عباس(ع) علمدار به گردن دارد. خوشحال بود که بعد از هجده ماه بیمارستان به زور مرخصی یک هفتهای به او دادند و میتوانست خانه را ببیند.

اما گلهمند هم بود. از عزرائیل گله داشت که چرا بارها تا دم پرواز رفته اما به دوستان شهیدش نپیوسته است. از دوستان شهیدش در اطلاعات عملیات گله داشت که چرا همه رفتند اما او را با خود نبردند.

از وزیر مذاکره هم گله داشت که چرا وقتی برای عیادت مادرش به بیمارستان او آمده بود اجازه ملاقات به او نداد.

تخت با تمام زخمهایی که برایش به یادگار گذاشته بود هنوز مونسش بود. مونس اشکهای شبانه و درد دلهایش، مونس فریادهای آهسته و خونینش، مونس مشتهای گره کرده از دردش.

رندانه آخر ربودی جامی ز خمخانهٔ دل
خونین چو برگ شقایق، رنگین چو افسانهٔ دل

اما هنوز محکم ایستاده بود. مذاکرات برایش از زخمهایی که او را زمین گیر کردهاند مهمتر بود و اخبارش را دقیق پیگیری میکرد. گمنامی شهدا به خصوص بچههای اطلاعات عملیات در چهرهاش موج میزد. و بینهایت سپاسگزار همسر فداکارش بود و ثواب دردهایش را به او هدیه میکرد.

ما نیز فرصت را مغتنم شمردیم و از اومدبرای شفاعتمان امضا و تعهد گرفتیم. اما تعهدش مشروط به دعا کردن برای تسریع در شهادتش بود. و «سیدکمیل باقرزاده» هم لبانش را با دستان گلهای خمینی (ره) معطر کرد. بوسهای بر دستان بیکران صبر، بوسه بر دستان جانباز...
 
وقتی جانباز صبر میکند، وقتی پای خدا حساب میکند، وقتی یک جوان نیرومندِ زیبای برخوردار از محسّنات طبیعی، با کوری یا از دست دادن پا، دست، کبد، سلامتی و محروم از بسیاری از خیراتی که انسان بر اثر سلامت جسمانی از آنها برخوردار میشود، درمیان سایر مردم راه میرود، اما شاکر است، اما احساس سرافرازی و سربلندی میکند که در راه خدا کاری کرده؛ این قیمت و ارزشش از شهدای ما کمتر نیست و گاهی هم بیشتر است.

امام خامنهای ۷۹/۸/۱۱

عکس: جانباز عزیز جناب آقای زنجانی