اما و اگرهای اجرای قانون در ارائه خدمات بیمه به ایثارگران
به گزارش خبرنگار دفاع پرس از مازندران، احمد دواتگر رزمنده مازندرانی اهل شهرستان آمل در خصوص بیمه تکمیلی جامعه ایثارگران و مشکلاتی که گریبان این قشر ایثارگر و مظلوم جامعه را گرفته یادداشتی را به دفتر خبرگزاری دفاع مقدس مازندران ارسال نمود که در ادامه می آید:
با نگاهی گذرا به تاریخ درخواهیم یافت غالب کشورها حداقل برای یک بار هم که شده جنگی خانمان سوز را تجربه کرده اند؛ تاریخ شاهد خوبی بر این ادعا می باشد. وقایع جنگ جدا از همه مشکلاتی که با خود به یدک می کشد هیچگاه با استقبال مردم روبرو نشده است اما وقتی کشوری مورد تهاجم قرار می گیرد و در مقابل این جنگ ناخواسته مردم آن کشور با چنگ و دندان از کشورشان به دفاع برمی خیزند این دفاع ارزشمند محسوب می شود. کشور ما نیز مستثنی از این قاعده نبوده است.
در کشور عزیز ما ایران آنطور که می بایست فرهنگ نهفته در طول هشت سال دفاع مقدس به نسل های بعدی انتقال می یافت، منتقل نشده است.
نسل حاضر باید بداند امنیت و آسایش امروز خود را مرهون فداکاری و ایثارگری های کسانی می باشد که حاضر شده بودند با به خطر انداختن امنیت خود امنیت آن ها را تامین نمایند.
در تمامی کشورهایی که درگیر جنگ بوده اند امتیازاتی برای بازماندگان آن جنگ ها در نظر گرفته شده است امتیازانی که در راستای بزرگداشت و تکریم از آن ها شکل می گیرد به عنوان مثال دولت اتریش برای این افراد که عمدتا مربوط به بازماندگان جنگ جهانی دوم می باشند از امتیازاتی همچون بیمه اجتماعی، کمک هزینه پرستاری؛ پرداخت غرامت اجتماعی و... در نطر گرفته است و یا در کشور ترکمنستان وقتی این افراد با یونیفورم های مزین به مدال های مختلف در شهرهایشان ظاهر می شوند؛ مردم، مامورین دولتی و مقام های شهری و کشوری با احترام ویژه با آنان برخورد می کنند.
روسیه نیز امتیازات خاصی برای کهنه سربازان خود در نظر گرفته است که برخی از آن ها عبارتند از:
۱-امتیاز ویژه برای ورود به تعاونی های مسکن؛ ساختمان؛ باغداری و دریافت مجانی زمین و...
۲- پرداخت ۵۰ درصد هزینه مصرف خدمات عمومی از قبیل آب، گاز، برق، شوفاژ، تلفن و ...
۳- برخورداری مجانی از درمانگاه های دولتی، شهرداری، بیمارستان های مخصوص و پزشک
۴- پرداخت ۱۰۰ درصد به عنوان ترمیم معاش از کار افتادگی
۵- پذیرش بدون کنکور در دانشگاه ها و آموزشگاه های فنی دولتی
۶- پرداخت کمک هزینه تحصیلی به دانشحویان از سوی دولت و دهها امتیاز دیگر از این دست بخشی از خدماتی است که در روسیه وجود دارد.
در ایران و پس از پایان جنگ تا به امروز قوانین حمایتی برای جانبازان، آزادگان و خانواده های محترم شهدا و در مواردی برای عزیزان رزمنده ای که از درصد جانبازی و یا اسارت برخوردار نمی باشند؛ به تصویب رسیده است که آخرین آن ها قانون جامع خدمات رسانی به ایثارگران می باشد.
قانونی که پس از گذشت بیش از یک دهه سرانجام با تمام اما و اگرهایش در آبان ماه سال ۱۳۹۵ به عنوان یک قانون مدون و دائمی از سوی نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی مورد تائید قرار گرفت.
اگر چه این قانون حمایتی از ایثارگران خیلی دیر به تصویب رسید اما بسیاری از مفاد آن قبلا برای مشمولینش وجود داشته است ولی متاسفانه از سوی برخی مسئولین به بهانه های واهی خصوصا نبود بودجه در پیچ و خم بروکراسی موجود در ایران با مشکلات خاص خودش روبرو بوده است با همه این تفاسیر بایستی پذیرفت که در کشورمان انگار یک عزم جدی برای حل مشکلات فراروی ایثارگران وجود ندارد مشکل این جماعت باحیا نبود قانون نیست بلکه بزرگترین مشکل آن ها عدم رغبت و انگیزه کافی از سوی کسانی است که به لحاظ نوع مسئولیتی که بر عهده آن ها قرار گرفته است، به دلایل مختلف از اجرای این قوانین خودداری می کنند.
به عنوان مثال یکی از مواردی که مشکلات فراوانی را برای جانبازان؛ آزادگان و خانواده های محترم شهدا ایجاد کرده است، موضوع بهداشت و درمان می باشد این در حالی است که قوانین خوبی بر روی کاغذ نوشته شده است اما در مرحله اجرا عکس آن مشاهده می شود.
در لایحه خدمات ایثارگران آمده است: به منظور وحدت رویه در ارائه خدمات درمانی به ایثارگران با حفظ کرامت و عزت انسان و با رعایت ماده ۴۹ قانون الحاق برخی مواد به قانون تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت؛ بیمه تکمیلی ایثارگران و هزینه های مازاد بر بیمه های پایه (بیمه سلامت) تامین کلیه داروها و تجهیزات و اقلام پزشکی مورد نیاز و بیمه تکمیلی و افراد تحت تکفل؛ آزادکان و افراد تحت تکفل؛ فرزندان شهدا و افراد تحت تکفل و پدر و مادر و همسر شهید اعم از شاغل در دستگاه های اجرائی و بازنشسته و مشمولان قانون کار و تامین اجتماعی و غیر شاغل به استثنای نیروهای مسلح بر عهده بنیاد شهید و امور ایثارگران می باشد.
اگر به این قانون خوب توجه کنیم از حفظ کرامت و عزت انسان و یا از تامین کلیه داروها و اقلام پزشکی و... صحبت می شود که شنونده را مجذوب خود می کند اما در مرحله اجرا نه عزت و کرامت انسان حفظ می شود و نه از تامین کلیه دارو و اقلام پزشکی خبری هست متاسفانه امسال نیز همانند سال قبل در شهر آمل این مشکل لاینحل باقی مانده است.
در این دو سال تقریبا ۷ الی ۸ ماه از سال را عملا خانواده های محترم ایثارگران در رابطه با بیمه تحت فشار شدید قرار داشته و مشخص نیست چه کسی باید پاسخگوی این مشکل باشد.
آزمایشگاه های سطح شهر، به هیچ عنوان حاضر نیستند با بیمه تکمیلی جانبازان قرارداد ببندند وقتی از آن ها علت را جویا می شوی جواب همه آن ها یک جمله است «بیمه ایران به تعهدش عمل نمی کند» و وقتی هم به مسئولین محترم بیمه ایران مراجعه می کنی آن ها می گویند بنیاد شهید به ما بدهکار است اما جواب مسئولین بنیاد شهید نیز بسیار جالب می باشد آن ها معتقدند مسئولین آزمایشگاه ها ۳۰ درصد بیشتر از تعرفه از بیمه پول می خواهند مشکلی که بیمه ایران تاکنون نتوانسته است آن راحل نماید این از مشکل آزمایشگاه.
مراجعه به پزشک و دریافت دارو از داروخانه ها نیز، مشکلات دیگر ایثارگران می باشد غالب پزشکان محترم در شهرستان آمل با بیمه تکمیلی ایثارکران قرارداد ندارند داروخانه ها که جای خود دارد؛ شما باید اول پول پزشک را پرداخت کنید و بعد برای گرفتن دارو به داروخانه طرف قرارداد که به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسد مراجعه کنید.
جواب مشخص است: این داروها را نداریم اما اگر فرد دیگری با همان نسخه ی مشابه وارد آن داروخانه شود به او دارو تعلق می گیرد. چرا؟ برای این که پولش را به صورت آزاد پرداخت کرده است و ...
کجای این کار را می توان حفظ کرامت و عزت انسانی نام برد؟ آیا شایسته است با این قشر اینگونه برخورد شود؟ مگر نه این است هدف از بیمه تکمیلی ایثارگران که تا این حد در بوق و کرنا کرده اند، در راستای رفع مشکلات آن ها بوده است نه اینکه موجبات افزایش مشکلاتشان را فراهم نماید؟
بیمه ایران تنها جانباز و همسر و یا آزاده و همسرش را مشمول قانون خدمات ایثارگران می داند به بیانی روشن تر بیمه ایران از قانون سرپیچی کرده و با تخلف آشکار فرزندان را مشمول حمایت اولیه ی بیمه ای نمی داند و می گوید شما پول دارو و یا پزشک و ... را پرداخت کرده و پس از کپی مدارک آنرا به بنیاد تحویل دهید و بنیاد نیز آنرا را به بیمه ایران تحویل می دهد؛ در حالیکه چنین قانونی وجود ندارد.
به راستی این ظلمی که دارد شکل می گیرد، زیر سر کیست؟ مسئولین بیمه ایران و یا مسولین بنیاد شهید؟ چرا مشمولین قانون جامعه خدمات ایثارگران باید در این بازی زشت و زننده آلت دست بیمه و بنیاد شهید قرار گیرند اگر مشکلی بینشان هست، که هست، چرا این وسط ایثارکران باید درگیری ها ی آن ها را تحمل نمایند؟
جانبازی را می شناسم که پسرش به گفته ی پزشکان معالجش که احتمال می دهند مشکل او به دلیل شیمیایی بودن پدرش می باشد، با مشکل کم بینایی روبرو شده و تا به اینجای کار نیز چند میلیون تومان هم برای درمانش هزینه کرده است به عنوان مثال دستگاه ۵ اینجی به اندازه موبایل را به قیمت 000/۸۰۰/1 تومان برای درس خواندن خریداری نمود دستگاهی که در خارج از کشور قیمتش به یک سوم هم نمی رسد اما بنیاد هیچ کمکی در این خصوص نکرده و از سوی دیگر بیمه ایران نیز می گوید در تعهد ما نمی باشد. به نظر شما وقتی فرزند آن جانباز بارها پیش خانواده اش گریه کرده و می گوید با همین دستگاه هم نمی توانم خوب ببینم، پدر جانبازش چه جوابی باید بدهد؟
اگر خدای ناکرده مسئولین بنیاد و یا بیمه ایران فرزندانشان با چنین مشکلی روبرو می شدند؟ آن هم زمانی که فرزندش رسما به او بگوید جبهه را شما رفته اید و شیمیایی را شما شده اید اما تاوانش را ما داریم پس می دهیم و نابینایی و یا کم بینایی را ما باید تحمل کنیم، چه می کردند؟ اگر در خانه های خود فرزندان معلول و یا سرطانی داشتند اما از عهده ی هزینه های سرسام آور آن برنمی آمدند، چه مسیری را انتخاب می کردند؟ این که قرار است ۲ ماه و یا ۳ ماه و حتی بیشتر از آن پولی که بابت هزینه ای که کرده ای از بیمه دریافت کنی که معمولا سر و ته آن را به بهانه ی عدم تعهد می زنند؛ چه برخوردی باید در پیش گرفت؟
خدایی طنه های مردم از بابت اینکه شما چه مشکلی دارید کمر بچه ها را شکسته و اعصابشان را به هم ریخته است آدم دلش به حال این افراد و خودش می سوزد آن چیزی که در بیرون در رابطه با ایثارکران گفته می شود اما در عمل چیز دیگری را باید مشاهده کنی و تو هر روز باید شاهد شنیدن حرف هایی از این دست باشی حرف هایی که بسیار آزار دهنده می باشد.
مسئولین عزیز و محترم ایثارگران انتظار زیادی از شما ندارند اما از شما می خواهند به همان قانونی که در کاغذها نوشته شده است عمل نمائید.
باور کنید این جماعت با حیا مستحقق چنین ظلمی نمی باشند.
نمی دانم چرا برخی از مسئولین محترم در این جامعه باورشان نمی شود که این مردان بی ادعا همانند دیگر اقشار این جامعه خواسته ها ی چندانی از آن ها ندارند خواهشا نظارتتان را بیشتر کنید. یقین داشته باشید برای یک ایثارگر دیدن فرزند مریضش در خانه به مراتب سخت تر از شب های عملیات است آن هم زمانیکه فرزندت به شما بگوید جنگ را شما رفته اید سختی هایش را ما باید بکشیم.
بابا جان خسته شدیم این همه طعنه ها و تهمت های دوستانمان را می شنویم دوستانی که فکر می کنند در اوج نعمت و رفاه قرار داریم!!!!!
مسئولین عزیز یقین داشته باشید یک جانباز و یا یک آزاده از عملکرد خود نسبت به حضور پرافتخار در دفاع مقدس و دفاع از امنیت و استقلال نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و...... پشیمان نبوده و نخواهد بود بلکه به آن افتخار هم می کند همانطور که پدران و مادران شهدا با افتخار اعلان می کنند جگر گوشه های خود را برای حفظ این نظام و کشور تقدیم کرده ایم و..... آیا این نگاه یک نگاه ارزشی نیست؟ چرا در مقابل چنین نگاهی برخی ها تلاش دارند تا آن ها را فراموش کنند؟ مگر یادمان رفته است این افراد همان کسانی بودند وقتی ارتش بعث عراق با تمام قوا به خاک کشورمان حمله نمود با چنگ و دندان و با کمترین امکانات نظامی اما با ایمانی قوی در مقابل این اقدام نابخردانه رژیم بعث عراق ایستادگی کرده و نگذاشتند دشمن متجاوز به هیچ یک از اهداف پلید خود دست یابد در حالیکه در همان زمان بودند کسانی که به جای دفاع از کشورشان و........خود و خانواده هایشان به دنبال تفریح در بیرون از مرزهای ایران و یا کیش و ویلاهای شمال کشور بودند.
حداقل اون روزها را به یاد بیاوریم و با خود بگوئیم اگر ایثار ایثارگران نبود امروز در چه شرایطی قرار داشتیم؟ این ظلم نیست که پیشکسوتان شهادت و عرصه ی ایثار در زندکی خود دغدغه ی درمان و یا بی توجهی نهادها و سازمان های ذیربط را داشته، و پس از سال ها از پایان جنگ همچنان برای حل مشکلات خود و افراد تحت تکفلشان سرگردان باشند؟
این که بیمه بگوید بنیاد به ما بدهکار است و ........ و در مقابل نیز مسئولین بنیاد اعلان نمایند بیمه به تعهد خود عمل نمی کند و یا تامین اعتبار نشده است، چه ربطی به ایثارگران دارد؟ اگر قانون تصویب شده است؛ که جواب مثبت می باشد، چرا نباید در مرحله اجرا به درستی اجرا شود؟ چرا چوپ مشکلات خود را روی سر ایثارگران فرود می آورید؟ نکند دیواری کوتاه تر از دیوار آن ها پیدا نکرده اید؟ ماله کشیدن روی مشکلات ایثارگران، ظلم بزرگی است که در حال حاضر روی این جماعت شکل می گیرد.
این که گفته می شود بیمه ایران هنوز قرارداد خود با همه مراکز درمانی و داروخانه ها را کامل نکرده است، نمی تواند بی مسئولیتی برخی مدیران را توجیه نماید مگر حقوق یک جانباز حالت اشتغال چقدر می باشد که آقایان انتظار دارند ایثارگران بعد از مراجعه به مراکز درمانی فاکتور را از طریق بنیاد به بیمه ایران تحویل داده و چشم انتطار بمانند تا اقبالشان باز شود!!!! نکند آقایان فکر می کنند ایثارگران هم از حقوق های نجومی برخوردار می باشند؟ اگر حیای این دوستان اجازه می داد کپی فیش حقوقی خود را به نمایش می گذاشتند تا برخی ها که معتقدند این قشر در ناز و نعمت به سر می برد، متوجه شوند این افراد چگونه با مشکلات زندگی خود دست و پنجه نرم می کنند.
یادمان باشد که ایثارگران از کسی طلبکار نمی باشند اما انتظارشان این است همان قانونی را که به خاطرش تهمت ها؛ توهین ها و زخم زبان ها را می شنوند، اما تحمل می کنند به درستی برایشان اجرا شود نه در وعده های پوچ و توخالی را بیشتر کنید. یقین داشته باشید برای یک ایثارگر دیدن فرزند مریضش در خانه به مراتب سخت تر از شب های عملیات است آن هم زمانیکه فرزندت به شما بگوید جنگ را شما رفته اید سختی هایش را ما باید بکشیم.
بابا جان خسته شدیم این همه طعنه ها و تهمت های دوستانمان را می شنویم دوستانی که فکر می کنند در اوج نعمت و رفاه قرار داریم!!!!!
مسئولین عزیز یقین داشته باشید یک جانباز و یا یک آزاده از عملکرد خود نسبت به حضور پرافتخار در دفاع مقدس و دفاع از امنیت و استقلال نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و...... پشیمان نبوده و نخواهد بود بلکه به آن افتخار هم می کند همانطور که پدران و مادران شهدا با افتخار اعلان می کنند جگر گوشه های خود را برای حفظ این نظام و کشور تقدیم کرده ایم و..... آیا این نگاه یک نگاه ارزشی نیست؟ چرا در مقابل چنین نگاهی برخی ها تلاش دارند تا آن ها را فراموش کنند؟ مگر یادمان رفته است این افراد همان کسانی بودند وقتی ارتش بعث عراق با تمام قوا به خاک کشورمان حمله نمود با چنگ و دندان و با کمترین امکانات نظامی اما با ایمانی قوی در مقابل این اقدام نابخردانه رژیم بعث عراق ایستادگی کرده و نگذاشتند دشمن متجاوز به هیچ یک از اهداف پلید خود دست یابد در حالیکه در همان زمان بودند کسانی که به جای دفاع از کشورشان و........خود و خانواده هایشان به دنبال تفریح در بیرون از مرزهای ایران و یا کیش و ویلاهای شمال کشور بودند.
حداقل اون روزها را به یاد بیاوریم و با خود بگوئیم اگر ایثار ایثارگران نبود امروز در چه شرایطی قرار داشتیم؟ این ظلم نیست که پیشکسوتان شهادت و عرصه ی ایثار در زندکی خود دغدغه ی درمان و یا بی توجهی نهادها و سازمان های ذیربط را داشته، و پس از سال ها از پایان جنگ همچنان برای حل مشکلات خود و افراد تحت تکفلشان سرگردان باشند؟
این که بیمه بگوید بنیاد به ما بدهکار است و ........ و در مقابل نیز مسئولین بنیاد اعلان نمایند بیمه به تعهد خود عمل نمی کند و یا تامین اعتبار نشده است، چه ربطی به ایثارگران دارد؟ اگر قانون تصویب شده است؛ که جواب مثبت می باشد، چرا نباید در مرحله اجرا به درستی اجرا شود؟ چرا چوپ مشکلات خود را روی سر ایثارگران فرود می آورید؟ نکند دیواری کوتاه تر از دیوار آن ها پیدا نکرده اید؟ ماله کشیدن روی مشکلات ایثارگران، ظلم بزرگی است که در حال حاضر روی این جماعت شکل می گیرد.
این که گفته می شود بیمه ایران هنوز قرارداد خود با همه مراکز درمانی و داروخانه ها را کامل نکرده است، نمی تواند بی مسئولیتی برخی مدیران را توجیه نماید مگر حقوق یک جانباز حالت اشتغال چقدر می باشد که آقایان انتظار دارند ایثارگران بعد از مراجعه به مراکز درمانی فاکتور را از طریق بنیاد به بیمه ایران تحویل داده و چشم انتطار بمانند تا اقبالشان باز شود!!!! نکند آقایان فکر می کنند ایثارگران هم از حقوق های نجومی برخوردار می باشند؟ اگر حیای این دوستان اجازه می داد کپی فیش حقوقی خود را به نمایش می گذاشتند تا برخی ها که معتقدند این قشر در ناز و نعمت به سر می برد، متوجه شوند این افراد چگونه با مشکلات زندگی خود دست و پنجه نرم می کنند.
یادمان باشد که ایثارگران از کسی طلبکار نمی باشند اما انتظارشان این است همان قانونی را که به خاطرش تهمت ها؛ توهین ها و زخم زبان ها را می شنوند، اما تحمل می کنند؛ به درستی برایشان اجرا شود نه اینکه هر روز با وعده های پوچ و توخالی روبرو باشند وعده هایی که بدجوری آزارشان می دهد
انتهای پیام/
