مانع اصلی رشد و توسعه سینمای ایران کیست؟

گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس، اکبر صفرزاده: برخی از کارشناسان و اهالی سینما مهمترین مانع رشد و توسعه سینمای ایران را دولت و دخالت های برخی نهادهای دولتی می دانند و معتقدند که فیلم هایی که با سفارش برخی مدیران دولتی ساخته و به نمایش در می آید باعث ریزش مخاطب و از بین رفتن اعتماد آنها به سینما می شود؛ چرا که در اینگونه فیلم ها اغلب سلیقه های تماشاگر کمتر مورد توجه قرار می گیرد و فیلم فاقد استانداردهای لازم برای جذب مخاطب است.

برخی از کارشناسان و اهالی سینما مهمترین مانع رشد و توسعه سینمای ایران را نهادهایی مانند حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی می دانند و معتقدند مسئولین سینمایی این نهاد با تصمیم هایی که در مورد سالن های نمایش تحت اختیار خود می گیرند، در برخی مواقع ضربات جبران ناپذیری را به صنعت سینمای ایران وارد کرده اند، عدم نمایش برخی فیلم های دارای پروانه نمایش در سالن های حوزه هنری در چند سال گذشته شاهد این مدعا است که در برخی نوشتارهای سینمایی تکرار می شود.

برخی از کارشناسان و اهالی سینما مهمترین مانع رشد و توسعه سینمای ایران را نهادهایی مانند شورای پروانه ساخت و شورای پروانه نمایش می دانند و معتقدند که این شوراها با عملکرد بعضا اشتباه خود سینمای ایران را به سمت و سویی نادرست می کشاند و در برخی موارد آن را از مسیر اصلی دور می کند. اعتراض هایی که برخی سینماگران به عملکرد این شوراها در رسانه های مختلف بیان می کنند شاهدی هستند بر این مدعا.

به نظر می رسد که مانع اصلی رشد و توسعه سینمای ایران نه حوزه هنری نه دولت و نه مدیران دولتی؛ بلکه خود سینماگران ایران هستند. البته برخی نهادی های دولتی در مقاطع مختلف اشتباهاتی را داشته و تاثیرات نامطلوبی را روی صنعت سینمای ایران گذاشته اند اما تقصیر آنها به اندازه خود سینما گران ایران نیست.

مهمترین عامل رشد و توسعه سینمای ایران، سالن سینما و زیاد شدن تعداد آن است به نحوی که ما در تمام شهرهای کوچک و بزرگ کشورعزیزمان ایران سالن سینما داشته باشیم و مردم بتوانند همزمان با شهرهای بزرگ از تماشای فیلم های روز بهره مند شوند.

بالا رفتن تعداد سالن های سینما بازار مصرف فیلم های تولیدی را گسترش می دهد و بسترهای لازم برای به نمایش در آمدن فیلم های سینمایی را فراهم می کند، به هر میزان که تعداد سالن های سینمای ایران بیشتر باشد نیاز به فیلم های سینمایی بیشتر خواهد شد؛ در صورت فراهم بودن بازار فروش و مصرف دیگر کسی نخواهد پرسید که این فیلم دولتی است یا غیر دولتی؛ هزاران سالن سینما در سراسر کشور وجود دارد که فیلم جدید می خواهد و بدیهی است فیلمی که از کیفیت لازم برخوردار نباشد خیلی زود از پرده پایین خواهد آمد.

همچنین در صورت وجود هزاران سالن سینمایی در سطح کشور دیگر کسی برای صد سالن سینمایی که در اختیار حوزه هنری است ماتم نمی گیرد و احتمالا دیگر کسی نخواهد پرسید چرا فلان جوان کارگردانی کرده و فلان جوان چرا وارد سینما شده است! زمانی که هزار سالن سینما در کشور داشته باشیم باید به جوانان التماس کنیم که وارد صنعت سینما شوند و برای سالن های سینمایی مان فیلم تولید کنند.

در حال حاضر کمتر سینماگری وجود دارد که در تهران یا شهرهای دیگر ایران اقدام به ساخت سالن های سینما کرده باشد یا صاحب سینما باشد و آن را مدیریت کند. کمتر بازیگری را می شناسیم که در یکی از شهرهای ایران صاحب سینما باشد.

برخی از دست اندرکاران سینمای ایران در مقاطع مختلف کاری خود درآمدهای مالی بسیار خوبی داشته اند اما تعداد افرادی که درآمد خود را در راه رشد و توسعه سالن های سینمای ایران صرف کرده باشند بسیار کم است.

شاید در تهران به علت بالا بودن قیمت زمین ساخت سالن های سینما هزینه بر باشد، اما در شهرهای دیگر ایران و مخصوصا شهرهای کوچک و متوسط هزینه ساخت سالن سینما تقریبا یک دهم تهران است و به راحتی می توان این کار را انجام داد.

انتهای پیام/ 121