دو تصویر از «مردم» و انقلابی که مردم را به صحنه آورد

 به گزارش گروه اخبار داخلی دفاع پرس، نقش مردم در انقلاب اسلامی بسیار پر رنگ و مورد توجه است؛ فخر السادات میرهدایی فعال انقلابی و روایتگر دفاع مقدس در یادداشتی این نقش را با دو تصویر متفاوت بیان کرده است.

بخش اول: مردم؛ دستاویز تزویر مدعیان

«مردم»، یکی از پر کاربردترین واژگان مورد استفاده اهل سیاست؛ دستاویز مدعیان تزویر دموکراسی است؛ از اوباما و کلینتون دموکرات، تا هیلتر و موسولینی و حتی شیوخ عرب، «مردم» از دهانشان نیفتاده است و نمی افتد. اصولا مردم چنان بازیچه دست سیاست بازان اند که در سیستم به اصطلاح دموکراسی جهان غرب، آن چیزی که دیده نمی شود همان مردم است.

می گویند حکومت مردم برمردم، اما می خوانند حکومت احزاب بر مردم.چنان که در مقاطعی که به آرای مردم نیازمند هستند با قدرت و تزویر رسانه، ذهن آن ها را به خود جلب می کنند، غافل از آن که باید در ابتدای امر مطالبه مردم را درک کنند و برای آن راه چاره بیندیشند. اصولا مردم جایگاهی ندارند، فقط گاه گاهی بیایند خودی نشان بدهند، بقیه اش با قدرت های حزبی و نیروهای سیاسی و نظامی است. بیشتر از آن که مردم در مسند امور باشند، عضو ناظر مجمع تصمصم گیری دولت غربی اند آن جا فلان لابی صیونیستی و کمپانی مالتی میلیادر، آنقدر همه موقعیت ها و ظرفیت ها را پر کرده اند که دیگر برای مردم جایی نمی ماند.

اصلا اگر کمی به عقب برگردیم خواهیم دید، انقلاب های افسانه ای غربی نیز چندان از پشتوانه مردمی ( به معنای واقعی کلمه) برخوردار نبوده اند چنان که یا به یک قشر یا اقشاری خاص محدود می شده است یا در یک محدوده جغرافیایی خاص فلان شهر یا پایتخت سیاسی بعد از مدتی هم که می گذشته است، آن دسته ی خاص مردم پر حرارت روزهای انقلاب در فاصله چند ماه وقتی سراب ترسیم شده رهبران انقلاب را حس می کرده اند به کلی به سردی می گراییده اند.

بخش دوم؛ مردم سالاری حقیقی

طوفان های مواج نهضت اسلامی ایران که به خروش آمد، حد نصاب حضور مردمی انقلاب های جهان را جابجا کرد. نهضت چنان گسترده شده بود که نه تنها همه اقشار و شهرها بلکه حتی بسیاری از روستاهای دور افتاده نیز با نهضت امام (ره) همراهی می کردند. ملت ایران مسلمان بودند رنج کشیده از سیاهی استعمار و استبداد، اسلام را به عنوان مکتب رهایی بخش در جبین مرجع تقلیدشان می دیدند و از تشکیل جمهور اسلامی، در صدد زدودن خفت استعمارزدگی بودند.

از طرفی 2500 سال سابقه ی سلسله های پادشاهی، نه تنها مردم را به حاشیه رانده بود بلکه دولت مدرن به سبک غرب زدگان ایرانی، ملت را به بازیچه ی بازی های کثیف دربار و برنامه های لژهای فراماسونری تبدیل کرده بود. حضرت امام(ره) که پرچم نهضت را بلند کرد و بر ضرورت حضور مردم تاکید کرد و شعار «ما می توانیم» را فریاد کرد ملت خود را بازیافتند، وگرنه چه کسی باور می کرد رژیم تا دندان مسلح پهلوی نابود شود. رهبر انقلاب که هزاران کیلومتر دورتر از ایران در تبعید بود. یاران امام ( ره) نیز یا شهید شده بودند یا در تبعید بودند یا در زندان. ساواک هم که با شدت عمل، هرگونه مخالفتی را در نطفه خفه می کرد. فقط می ماند توده های مردم مسلمان.

سال ها خطبه های روشنگر رهبر نهضت و پیوند عمیق قلبی میان امام و امت وقتی با جسارت یک نویسنده مجهول الهویه به امام (ره)، جرقه ای شد و آتشفشان ملت را روشن کرد، دیگر کسی جلودار ملت نبود. مردم قم قیام می کردند و رژیم مردم را به خاک و خون می کشید، مردم تبریز سر بر می آوردند. مردم تبریز را با بی رحمی می کشتند مردم یزد قیام می کردند. قیام ملت پشت سر هم، خباثت رژیم هم مزید بر علت؛ ماجرا را به روسیاهی و فرار محمد رضا پهلوی و سرنگونی رژیم پهلوی کشاند.

انقلاب پیروزشد، اما این بار و برخلاف معمول انقلاب های دنیا مردم فراموش نشدند. امام(ره) با برگزاری رفراندوم نظام سیاسی در کمتر از 40 روز، رکورد رفراندوم نظام سیاسی را می شکند. کمتر از 6 ماه هم مجلس خبرگان قانون اساسی رأی آورد و هم قانون اساسی نمایندگان ملت.

چیزی نمی گذرد که مجلس خبرگان رهبری، مجلس شورای اسلامی و رییس جمهور هم با رای مردم مشخص می شود.

آن دسته از روشنفکرانی که می خواستند مردم را بترسانند که نظام ولایت فقیه دیکتاتوری است تمام معادلاتشان به هم ریخت، وقتی دیدند نظام ولایت فقیه رکورد مردم سالاری را در جهان جابجا کرد و در واقع مدل واقعی مردم سالاری پیاده کرد چنانکه در کمتر از یکسال تمام ارکان کشور به رای گذاشته شد.

و همچنان این جماعت خود فروخته، سالهای سال است با بدگویی و شبه پراکنی، اظهار عجز و ناله می کنند از این که این مردم باوجود همه ی مشکلات و سختی ها،در همه ی انتخابات ها با نصاب بالایی شرکت می کنند و درصحنه های حضوری همچون 22بهمن، روز قدس و حماسه 9دی، پشتوانه مردمی انقلاب را مستحکم نگه می دارند. و همه ی این شور ودلدادگی ریشه دارد در محبت عمیق که قدرت پر جاذبه ی معنوی و ولایت بین امام و امت، پیوندی می آفریند که هیچ قدرتی یارای رویارویی با آن را ندارد.