کوفیانی که همیشه دیر می‌آیند

این روزها خیلی از دانشمندان، متفکران و سیاستمداران و هنرمندان از دفاع مقدس سخن می‌گویند و به اشکال مختلف دفاع مقدس را تقدیس می‌کنند. از آن روی سِنِ جشنواره‌ها با آب و تاب سخن می‌گویند و خاطرات جنگ را نقل می‌کنند و اشک در چشمانشان حلقه می‌زند.

امروز سخن گفتن از دفاع مقدس شجاعت نمی‌خواهد زیرا که گنجِ بی‌کران و گران‌قیمت هشت سال دفاع مقدس که گوشه‌هایی از آن از دل «خاک‌های نرم کوشک» و فکه و طلاییه و شلمچه بیرون زده، نورش را بر دل حق جویان تابانده و «سلام بر ابراهیم»، هادیِ مردم کوچه و بازار شده.

این روزها «دا» مهربانتر از مادر، بچه جبهه‌ای‌هایش را معرفی کرده است. و «پایی که جا ماند» کشان کشان ما را تا کربلای جبهه‌ها می‌برد. و باید دست کسانی را که منشاء این حرکتند بوسید و برایشان قصیده سرود! امروز دفاع مقدس چونان معمای حل شده ایست که آسان می‌نماید و تقریباً همه بر ارزشهای دفاع مقدس اذعان دارند. حتی در بین روشنفکرانی که در زمان 8 سال دفاع مقدس یا سکوت کرده بودند یا فرار و یا آن را تقبیح می‌کردند، کمتر از آن بد می‌گویند.

اما اغلبِ افرادی که امروز با آب و تاب از دفاع مقدسِ دیروز سخن می‌گویند، حاضر نیستند سخنی درباره مدافعان حریم اهل بیت علیهم السلام و عظمت جهادِ امروزِ گروه‌های مقاومت با گروههای تکفیری در منطقه بگویند و آن را کسر شأن خود دانسته و سکوت را بر هر کاری ترجیح می‌دهند.

اینجا یکی از جاهایی است که می‌توان فهمید، امروز سخن گفتن از دفاع مقدس الزاما به معنای انقلابی بودن نیست! و دفاع مقدس نیز برای برخی به یک واژه شیکِ و لوکس بدل گشته و بستری برای تظاهر به انقلابی بودن در جامعه و بهره بردن از مطامع آن و راهی برای فرار از وظایف انسان در قبال مسائل روز.

این اتفاق در خوش‌بینانه‌ترین حالت به معنای نداشتن بصیرت و انتظار کشیدن برای یافتنِ مقبولیّتِ اجتماعی یک مفهوم تا زمانی که بتوان به راحتی با آن مفهوم همنوایی اجتماعی کرد است و در بدبینانه‌‌ترین حالت، نشانه نفاق پنهان!

کافی است از اینها پرسیده شود کدام دفاع مقدس؟ دفاع مقدسی که مهمترین رمز پیروزی و توفیق آن فرهنگِ ولایت‌پذیری و تعبد و دفاع از حریم انقلاب اسلامی و جهاد فی سبیل الله بود؟ که اگر اینطور باشد مدافعان حرم در همان مسیر می‌جنگند یا دفاع مقدسی که فقط از پشت ویترین زیباست چون گذشته است و تیر و ترکش و موج انفجار ندارد و چونان دینِ عافیت‌طلبانه دوران پهلوی و اسلام آمریکایی و تشیع لندنی بی‌خطر و حتی مورد حمایت مستکبرین جهان است؟ پاسخ روشن است!

اینها یکی از خطرناک‌ترین گونه‌های انقلابی نمای جامعه امروز ما هستند. خصوصاً در نهادهای فرهنگی، هنری از این آدمها به وفور یافت می‌شود. مراقب باشیم این آدمها را با مریدان تفکرِ نابِ انقلابِ اسلامی اشتباه نگیریم. اینها همان کوفیانی هستند که همیشه دیر می‌آیند. و به قول سید شهیدان اهل قلم «زمانه عجیبی ست؛ برخی مردمان، امام گذشته را عاشقند نه امام حاضر را. می دانی چرا؟ امام گذشته را هر گونه که بخواهند تفسیر می‌کنند اما امام حاضر را باید فرمان برند! و اینگونه کوفیان عاشورا را رقم زدند!»(1)

اتفاقا اینها در موزه دلشان مریدِ امامِ گذشته خودساخته هم هستند! نه حضرت روح اللهی که فرمود «اگر فقط مقدّسی بود و توی اتاق و توی خانه می‌نشست برای خودش و هی زیارت عاشورا می‌خواند و تسبیح می‌گرداند، نمانده بود چیزی؛ هیاهو می‌خواهد.»(2)

پی‌نوشت:

۱-فتح خون- سید مرتضی آوینی

۲-صحیفه امام - جلد 8 - صفحه 526

 

منبع: فارس