نماد نظامی‌گری آمریکای ترامپ

 

اگرچه دونالد ترامپ در جریان تبلیغات انتخاباتی صراحتاً موضعی اعتراض آمیز علیه سیاست‌های مداخله جویانه آمریکا در سراسر جهان را به نمایش می‌گذاشت و حتی افکار عمومی آمریکا را علیه طراحان و مجریان سیاست‌های تهاجمی واشنگتن تحریک می‌کرد، اکنون عملاً پا را فراتر از اسلاف خود گذاشته و دست به اقداماتی زده که اوباما از آن پرهیز می‌کرد. این در واقع نماد نظامی گری آمریکای ترامپ محسوب می‌شود.

 

قرار است 500 نیروی نظامی دیگر نیز به جمع رنجرها و مستشاران نظامی آمریکا در سوریه بپیوندند. با در نظر گرفتن حضور 350 نظامی آمریکائی که قبلاً به سوریه وارد شده بودند، احتمال می‌رود این رقم باز هم بیشتر شود. ترامپ مدعی است این عده ماموریت دارند برای جنگ با داعش در مقیاسی وسیع‌تر از گذشته وارد عمل شوند ولی شواهد و قرائن موجود به خوبی نشان می‌دهند که اهداف و ماموریت دیگری را تعقیب می‌کنند و مشخصاً درصدد زمینه سازی برای تجزیه خاک سوریه و عملیاتی کردن طرح ایجاد منطقه پرواز ممنوع و همچنین منطقه به اصطلاح امن هستند. نیروهای اعزامی به وضوح ماموریت یافته‌اند با آموزش عناصر محلی، از آنها به عنوان «نیروهای خط مقدم» برای پیشبرد اهداف واشنگتن در سوریه سوءاستفاده کنند.

 

در شرایط کنونی، آمریکا با آموزش و تجهیز کردهای سوریه از وجود آنها در خطوط مقدم، حتی برای برخورد با نظامیان ترکیه نیز بهره می‌برد. نکته اساسی در این میان این است که نظامیان آمریکائی همانند نظامیان سایر کشورهای عضو ناتو از جمله ترکیه، انگلیس و فرانسه، بدون اجازه و موافقت دمشق در عمق خاک سوریه مستقر شده‌اند و عملاً تمامی ویژگی‌های یک نیروی متجاوز نظامی را با خود به همراه دارند. به همین دلیل، دیروز بشار اسد رئیس‌جمهور سوریه گفت هر نیروئی که بدون اجازه ما وارد سوریه شود متجاوز محسوب می‌شود.

اگرچه واشنگتن مدعی است به خاطر ملاحظات امنیتی از انتشار جزئیات مربوط به اهداف و برنامه‌های حضور نظامی در سوریه پرهیز می‌کند، اما اطلاعات محدودی که منتشر شده، نشانگر اشغال نظامی خاک سوریه توسط ارتش‌های ناتو از جمله آمریکا است که در یک «تقسیم کار عملیاتی»، هر یک سرگرم تامین بخش‌هائی از اهداف و برنامه‌های مرتبط با «طرح تجزیه سوریه» هستند.

تا همین جا، اگرچه دولت و ارتش ترکیه مواضعی کاملاً متفاوت و حتی متضاد با سیاست‌های واشنگتن در سوریه در پیش گرفته‌اند، ولی بدون استثنا اعلام کرده‌اند از قلمرو متصرفی در سوریه، هرگز عقب نشینی نخواهند کرد. این بدان معنی است که ادعای مبارزه با داعش و سرکوب تروریست‌ها، صرفاً سرپوشی سیاسی – تبلیغاتی برای پنهان سازی اهداف و برنامه‌های واقعی ارتش‌های ناتو در اعماق خاک سوریه است. آنچه به ابهامات پیرامونی سیاست‌های ترامپ دامن می‌زند، اقدامات مرتبط با موضوع سوریه است که نشانگر وجود فاصله معنی‌دار میان گفتار و عمل آمریکای ترامپ درخصوص مسائل سوریه و ادعای مبارزه با تروریسم است.

وزارت امور خارجه آمریکا از تلاش برای برپائی یک نشست بین‌المللی با حضور 68 کشور جهان درخصوص بحران سوریه خبر داده و ادعا می‌کند که این 68 کشور در ائتلاف علیه داعش موثر بوده‌اند ولی در این فهرست نامی از ایران و روسیه برده نشده و این تصمیم واشنگتن، چنین توجیه شده است که ایران و روسیه جزو ائتلاف بین‌المللی نیستند و لذا به نشست ویژه دعوت نشده‌اند. این تصمیم ترامپ و دستیارانش به نظر می‌رسد نوعی اقدام تلافی جویانه در برابر تلاش‌های مسکو در قبال اجلاس آستانه است که در آن اجلاس هم واشنگتن، کوچکترین نقش و جایگاهی نداشت.

کاملاً بعید به نظر می‌رسد هرگونه اجلاسی بدون حضور موثر کشورهای تاثیرگذار در جبهه مبارزه نفس گیر علیه تروریسم در منطقه، بتواند حرفی و نقشی در مبارزه جدی علیه داعش و سایر تروریست‌ها داشته باشد.

ناگفته پیداست که حامیان تروریسم از تلاش برای ایجاد منطقه امن، در واقع درصدد اجرای یک طرح چند منظوره هستند که به طور همزمان از یکطرف مانع مهاجرت اتباع سوری به اروپا و سایر کشورهای همسایه شوند و از طرف دیگر فرصتی برای حضور در سوریه پیدا کنند و در عین حال با کوچ اجباری مهاجرین به داخل منطقه تحت اشغال ناتو در عمق خاک سوریه، فرصتی برای عضوگیری از مهاجرین برای تامین اهداف بعدی خود در سوریه بیابند. مهم‌ترین هدف این طیف از کشورها، سرپوش گذاشتن بر نقش و جایگاه خود در سازماندهی، تجهیز، آموزش و هدایت داعش و سایر تروریست‌ها است که بتوانند خود را پرچمدار مبارزه با تروریسم قلمداد کنند اما در عین حال به حمایت از تروریسم در پوشش جدید ادامه دهند. با در نظر گرفتن نقش آشکار آمریکا، ترکیه و ارتجاع عرب در تجهیز، هدایت و حمایت مالی – تسلیحاتی تروریست‌ها، حتی این ژست جدید سیاسی – تبلیغاتی هم نمی‌تواند حافظه سیاسی دیگران را تحت الشعاع قرار دهد و قاچاقچیان نفت و اسلحه به سود تروریست‌ها را در قامت مدعیان پرچمداری مبارزه با تروریسم، جا بیندازد، موضوعی که منشا اصلی خشم روزافزون آمریکا و متحدانش علیه پرچمداران واقعی مبارزه با تروریسم در منطقه محسوب می‌شود.

 

منبع: روزنامه جمهوری اسلامی