برای پدرم که راهش آرمان خواهی اش بود

گروه حماسه و جهاد دفاع پرس: برخی کلمات، معنای بسیار زیبایی دارند، اما وقتی در کنار هم قرار می گیرند تنها لغت نامه ی دل می تواند معنایش را بفهمد. کلمه ای چون پدر، معنای زیبایی دارد. شاید هر فردی بر اساس محیطی که زندگی می کند، بر اساس دورانی که نفس می کشد آن را معنا می کند. پدر را وقتی در لغت می بینیم انگار پرنده ای را در قفس زندانی کرده ایم. اما وقتی پدر را در کنار رفتار و عملش ببینیم، تازه می فهمیم چگونه معنایش آزاد می شود. 

 

در طول تاریخ هبوط انسان بر زمین، پدرها یکه تازی کرده اند و خود را به دنیای انسان ها نشان داده اند. انگار گوهر پدر را به دست تاریخ داده اند تا گوهر تراشی اش را به عهده گیرد و تبدیل به الماسی بی بدیل کند. تاریخ، از تراشه های این گوهر بسیار گفته است.

 

 گوهری که من از زاویه ی زندگی خود می شناسم، اگرچه برای برخی آشناست اما برای برخی غیر قابل درک است، زیرا راه فهمیدن را پیدا نکرده اند؛ رجوع به لغت نامه ی دل، راه رسیدن است، اما برای درکش باید مرد راه باشی؛  لغت نامه ی دل همان لغت نامه ایست که " عشق " درونش، مقابل عاشقانه های انسان و خدای متعال سر خم می کند.

 

عشقی که "جان " دادن ، حلاوتی چون نوش عسل دارد و برای 70 بار مردن، آماده ی رزم است. عشقی که "سر" دادن ، برایش هیچ است، خانه و ناموس و سر و تن و جان را تحفه ی درگاهش می کند تا او را عاشق ترین عالم بنامند. عشقی که بر سجاده نماز بر فرقش زخم می زنند و او می گوید : به خدای کعبه ، رستگار شدم؛ وقتی انسان چنین معلمانی دارد چگونه می شود که عاشقانه راهشان را ادامه ندهد؟!

پدرم مجموعه ای از این کلمات است؛ انسان، پدر، معلم، عاشق و شهید؛ این کلمات سیر تکامل او بود. او وقتی به دنیا آمد انسان بود، وقتی ازدواج کرد، الفبای عاشقی را فهمید، چون من و خواهرم را به او دادند، پدر شد، در لابه لای زندگی معلم بودن را درک کرد، اما وقتی عشق دنیا و آخرت را پیدا کرد، پدر، مادر، خواهر، همسر و فرزندانش را گذاشت و رفت. گذاشت و برای عشقش تمام قد ایستاد؛ آرمان خواهی اش، راهش بود و استادش ولایتش؛ این راه و این روش او را به هدیه ی خدا رساند. هدیه ای چون شهادت در راه خدا .

 

اینجاست که معنای چند کلمه ی آخر آیه 30 سوره ی بقره را می فهمم که خدای متعال چرا به فرشتگانش گفت : من در قرار گرفتن انسان در زمین اسراری می دانم که شما نمی دانید. شهادت، یکی از اسراری است که فاش شده است.

...

پدرم را معلم شهید می نامیم. زیرا راه و روش و زندگی اش معلمی بود. او شهادت را در تئوری و معنای کلمه محصور نکرد و به عمل خود معرفی کرد؛ من هم در کلاس درس خاطرات او نشسته ام، خدا کند حق شاگردی ادا کنم و راهش را ادامه دهم. انشاالله

پدرم، معلم شهید، حاج علیرضا قدمی ، از زمین، محل سکنی انسان ها ، همان جایی که هبوط کرده ایم و چندی طول نمی کشد تا به سوی آفریدگار خود بیاییم، پیام تبریک را می فرستم : روز میلاد حضرت علی (ع) و روز پدر، مبارکت باد

 

و چه خوب می توان همچون ابتدای وصیت نامه ی او این شعر را در آخر تبریک گفت و تمام قد اهداف او را نوش جان کرد :
ماسوختگان که دل به دریا زده ایم / بر هستی دنیایی خود پا زده ایم

غم نیست اگر خانه خرابیم امروز / ما خیمه دل به دشت فردا زده ایم

 

انتهای پیام/ 141