نقش آمریکا در حمله شیمیایی به «ادلب»/ واشنگتن به‌دنبال تقسیم سوریه است

به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس، حمله موشکی به پایگاه هوایی سوریه از سوی واشنگتن اولین اقدام تهاجمی در بحران سوریه از سوی دولت جدید آمریکا به شمار می رفت. اقدامی که به بهانه حمله ساختگی شیمیایی ارتش سوریه در منطقه «خان شیخون» صورت گرفت. امری که از سوی مسکو و دمشق رد شد و مسکو اعلام کرد ارتش سوریه یک انبار حاوی تسلیحات شیمیایی مرتبط با معارضان سوری را بمباران کرده است.

حتی درخواست ایران و روسیه برای بررسی حمله شیمیایی «خان شیخون» در سازمان منع تسلیحات شیمیایی و اعزام کمیته حقیقت یاب رد می شود که نشان از سناریوهای محتمل پشت این حمله را بیش از پیش نمایان می کند.

در همین رابطه گفتگویی داشته ایم با «آنتونی کارتولوچی» تحلیلگر آمریکایی و کارشناس ژئوپلتیک که مشروح آن در زیر آمده است.

حمله شیمیایی در خان شیخون سوریه توسط چه کسی صورت گرفته است؟

هنوز دقیقا نمی توان درباره جزئیات فنی و اینکه چه کسانی این حمله را ترتیب داده اند حرفی زد. این حمله در منطقه ای رخ داده است که در اشغال تروریست های مورد حمایت خارجی است، تروریست هایی که قبلا هم سابقه استفاده از سلاح های شیمیایی را دارند. این حمله فاقد هرگونه دستاورد استراتژیک و مهمی بود و صرفا از نظر سیاسی مورد بهره برداری آمریکا، اروپا و متحدان منطقه ای و گروه های شبه نظامی مورد حمایتشان قرار گرفت. آنچه که موجب کنجکاوی می شود اقدام آمریکا بلافاصله بعد از چنین حادثه ای و آنهم بدون اینکه خواستار تحقیقات مستقلی در این خصوص شود بود. این اقدام آمریکا تکرار اقدام این کشور در حمله به عراق در سال ۲۰۰۳ و اشغال این کشور به بهانه وجود سلاح های کشتار جمعی بود.

چرا آمریکا بدون هیچ تحقیق بین المللی فورا به پایگاه نظامی سوریه حمله کرد؟ اهداف آمریکا از این حمله چه بود؟ آیا آمریکا به اهدافش دست یافت؟

علت این اقدام آمریکا مستقیما با پاسخ سوال قبلی مرتبط است، به نظر می رسد که آمریکا یا متحدانش این کار را کردند تا دولت سوریه را تحت فشار قرار دهند. اگر آمریکا مطمئن بود که دولت سوریه این حمله شیمیایی را انجام داده است قطعا خواستار تحقیقات بین المللی می شد زیرا در این صورت آمریکا دلایل کافی را برای تغییر نظام سوریه که سال ها به دنبال آن بوده است در مقابل جامعه جهانی کسب می کرد.

 

هدف نهایی آمریکا در سوریه تغییر نظام این کشور است اما با حملات موشکی هم موفق به این کار نشده است. اکنون بیشتر معلوم شده است که آمریکا به دنبال افزایش مداخلات خود در سوریه از طریق دخالت مستقیم نظامی است. واشنگتن امیدوار است تا با تقسیم سوریه تا جایی که ممکن است بخش هایی را در شمال تحت کنترل ناتو و ترکیه و در جنوب تحت کنترل گروه های تروریستی مورد حمایت عربستان، قطر، امارات و بحرین و حتی اردن قرار دهد.

 

چرا آمریکا و متحدانش با درخواست روسیه و ایران برای تشکیل یک کمیته حقیقت یاب مستقل بین المللی برای تحقیق در خصوص این واقعه مخالفت کردند؟ چرا آمریکا و متحدانش نگران چنین تحقیقاتی هستند؟

همواره بعد از وقوع هر جرمی چه کوچک چه بزرگ، آنهایی که در انجام جرم دست دارند بر سر راه تحقیقات مانع ایجاد می کنند. آمریکا یا خودش این حمله را مستقیما انجام داده یا بطور غیرمستقیم توسط یکی از کشورهای متحدش یا گروه های تروریستی وابسته به خودش این کار را انجام داده است. دقیقا مثل پرونده عراق در سال ۲۰۰۳ که تحقیقات زیادی درباره سلاح های کشتار جمعی عراق بدون مشارکت آمریکا که مدعی وجود سلاح کشتار جمعی در این کشور بود صورت گرفت.

 

رفتار آمریکا در سال ۲۰۰۳ هم دقیقا مشابه رفتار کنونی اش در قبال سوریه بود. اینها بیانگر تمایل آمریکا به دروغ پردازی های تعمدی برای ایجاد بهانه های مورد نیاز برای دستیابی به اهدافش است.

احتمالا آمریکا امیدوار است در حالیکه حضور نظامی خود در سوریه را افزایش می دهد به تحریک دولت سوریه به اقدامات نظامی مستقیم نیز ادامه دهد تا با افزایش تلفات نیروهای آمریکایی در سوریه سیاستمداران آمریکایی بتوانند اقدامات نظامی بیشتر علیه دمشق را توجیه کنند حال اینکه حقیقت امر این است که افزایش تلفات آمریکایی ها نتیجه اشغال غیرقانونی سوریه توسط آمریکا است.

نقش رژیم اسرائیل در حمله شیمیایی به خان شیخون چه می تواند باشد؟

اسرائیل هم مثل دیگر متحدان منطقه ای آمریکا در تلاش است تا دولت دمشق را تحریک به اقداماتی کند که مداخله گسترده تر آمریکا در این کشور را توجیه کند. نقش اسرائیل در این حمله بطور خاص مشخص نیست، اما اسرائیل از این حمله نهایت استفاده را برای توجیه نقش خودش در حمایت از گروه های تروریستی کرده است به ویژه در داخل و نزدیکی ارتفاعات جولان. انتظار می رود اسرائیل به حملات یکجانبه خود علیه نیروهای سوریه دقیقا همانطور که توسط سیاست های آمریکا تجویز شده است ادامه دهد، حملاتی که در راستای جنگ نیابتی آمریکا علیه سوریه و ایران است که از سال ۲۰۰۹ دنبال می شود.

آیا احتمال تدارک و تکرار مجدد چنین سناریوهایی از سوی آمریکا در آینده وجود دارد؟

بله، سیاست خارجی آمریکا دهه ها است که از طریق استفاده از تحریکات تصنعی پیش می رود. سیاست خارجی آمریکا بر این است تا کشورهای دیگر را به جنگ با این کشور تحریک کند تا آمریکا بهانه مداخله نظامی را پیدا کند این سیاست از زمان واقعه خلیج تونکین در جنگ ویتنام اتخاذ شده تا واقعه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ و دروغ های سال ۲۰۰۳ درباره وجود سلاح کشتار جمعی در عراق همچنین حملات نظامی آمریکا به لیبی با توجیه حمایت های بشردوستانه از مردم این کشور. اتهام به دولت سوریه در خصوص استفاده از سلاح شیمیایی را نیز می توان در راستای همین سیاست الگویی مشهود آمریکا دید. سیاست هایی که با هدف تهاجم، تجزیه و ویرانی کشورها صورت می گیرد. سوال اینجاست که این سیاست نخ نما تا کی ادامه خواهد داشت و موثر واقع خواهد شد.

 

منبع: مهر