دزفول، شهر هزار زخم

به گزارش گروه سایر رسانه های دفاع پرس،‌ چهارم خردادماه به نام روز مقاومت، روز دزفول نامگذاری شده است. اما چه اتفاقی باعث شده تا این شهر در دیباچه دفاع مقدس از چنین بالندگی و درخشندگی‌ای برخوردار باشد. نوشتار زیر مروری بر ایستادگی دزفول در دفاع مقدس دارد.

دزفول برای اولین بار در پنجم مهرماه مورد حملات توپخانه‌ای، در 11 مهرماه مورد حملات هوایی و در 16 مهرماه 1359 مورد هجوم حملات موشکی قرار گرفت. دشمن از ششمین روز جنگ(5 مهرماه 1359) اقدام به گلوله‌باران شهر کرد تا با تخلیه دزفول از مردم، بتواند جاده دزفول- اندیمشک را که شاهرگ ارتباطی جنوب با مرکزکشور بود، قطع کند و آن را به اشغال خود درآورد. بر اساس گزارش‌های موجود، دشمن روزانه بیش از 50 گلوله توپ با توپخانه دوربرد خود به دزفول شلیک می‌کرد که ضمن مختل نمودن اوضاع زندگی، منجر به شهادت و مجروحیت تعداد زیادی از مردم شهر نیز می‌شد. موضوع گلوله‌باران شهر، مردم را مستقیماً درگیر مسئله ماندن یا فرار از شهر کرده بود و هر کس نظری داشت. دسترس‌ترین گزینه، پناه گرفتن در شوادن(پناهگاه‌های زیرزمینی) و مهاجرت موقت به شهرک‌های اطراف بود.

 

صبح 17 مهرماه سال 1359 ساعت 7، صدای جمهوری اسلامی ایران خبری هولناک از جنگ تحمیلی را اعلام کرد و عموم ملت ایران را در بهتی عجیب فرو برد. خبر مربوط به فاجعه‌ای وحشتناک بود که شب قبلش در دزفول رخ داده بوده: «پرتاب 4 فروند موشک غول‌پیکر زمین به زمین ارتش بعث عراق در میان خانه‌های بی‌دفاع دزفول.»

 

این خبر که سابقه‌ای در جنگ‌های پیشین نداشت، به قدری هولناک بود که چهره‌ای جدید از وحشی‌گری و جنایات جنگی بعثی‌ها را به اثبات رساند. انفجار چند صدتن مواد منفجره تی ان تی در میان خانه‌های شهر، تاوان مردمانی بود که شهر و کاشانه خود را خالی نکرده و در برابر اشغالگران ایستادگی کرده بودند. موشک‌های غول‌پیکر 16 مهرماه که یکی از فاجعه‌بارترین حوادث هشت سال جنگ تحمیلی را به خود اختصاص دادند، به مناطق و محله‌های قدیمی شهر دزفول به نام محله چولیان، محله سیاهپوشان، محله کل گزون و تقاطع خیابان آفرینش و بقعه سیدمحمود در مرکز شهر اصابت نمودند و باعث شهادت 105 نفر و مجروحیت 300 نفر از مردم بی‌دفاع شدند.

این حملات به حدی فاجعه بار بود که بعضی از مردم اکثر اعضای خانواده خود را از دست دادند. تخریب کامل ده‌ها خانه و مسجد و مغازه، قطع برق شهر و فوران آب منازل در محل حادثه و ایجاد حفره‌ای عمیق و بزرگ و غیرقابل باور در محل اصابت موشک‌ها مشکلات عدیده‌ای را برای امدادگران و مردم برای کمک‌رسانی به آسیب‌دیدگان، پیش آورده بود به طوری که هیچ‌کس نمی‌دانست در این تلنبار خاک،  آجر، آهن و چوب کار را باید از کجا شروع کند.

 

مردم با چراغ قوه، فانوس، شمع و نور موتورسیکلت‌ها تلاش داشتند در تاریکی شب به آخرین نفس‌های احتمالی در زیر خاک کمک برسانند. عملیات امداد و نجات تا صبح ادامه یافت و تا سه روز بعد از جست‌وجو به دنبال اجساد زیر خروارها خاک همچنان بیمارستان با کادر درمانی اندک خود، نه گنجایش حجم فراوان مجروحان را داشت و نه پیکر شهدای موشکی که هر ساعت بر تعداد آنها افزوده می‌شد. این برای اولین بار بود که پس از پیروزی انقلاب اسلامی، این تعداد از مردم یک جا به شهادت رسیده بودند.

 

اعتقادات مذهبی و جانبداری‌های آگاهانه مردم دزفول از انقلاب اسلامی به رهبری امام خمينی(ره) که حاصل جانبازی و شهادت مردان و زنان خداجوی این دیار بوده است به عنوان محوری‌ترین دلیل استقامت و پایداری مردم دزفول در برابر آنچه هویت دینی و دستاورد مبارزاتی آنان را مورد تهدید قرار می‌داد و زمینه‌های بازگشت فرهنگ طاغوتی رژیم مطرود شاهنشاهی را فراهم می‌کرد، مطرح است.

 

آنچه از دیرباز مردم مسلمان دزفول را در حمایت و پشتیبانی از اسلام و علمای دینی نگه داشته و علیه هر حرکت ضددینی به میدان آورده است، حضور چشمگیر و پررنگ روحانیت در بین اقشار مختلف این شهر بوده است.

دزفول که در جریان انقلاب اسلامی با تقدیم 28 شهید سرافراز و تعداد زیادی مجروح و جانباز، میزان وفاداری خود را به نظام مقدس اسلامی نشان داد، در جریان جنگ تحمیلی 2600 شهید تقدیم اسلام نمود که 711 تن از آنها در جریان حملات موشکی، هوایی و توپخانه‌ای به این شهر، به شهادت رسیدند.

شهادت بیش از 80 نفر از مردم شهر با یک گلوله توپ و شهادت 13 نوجوان در یک مسجد و شهادت عروس و دامادی در شب زفاف، گواه حضور زنده و همیشگی مردم در شهری است که به عنوان مرکز پشتیبانی فرزندان خود در جبهه‌های جنگ درآمده بود و دشمن با انواع حملات هوایی و تهدیدهای تبلیغاتی و فشارهای روحی و با استفاده از منافقین داخلیاش در جهت تخلیه شهر و عدم پشتیبانی روحی از رزمندگان، نتوانست در اراده مردم موحد این شهر تزلزلی ایجاد نماید.

منبع: روزنامه جوان