نمایشنامه «خاطره‌ای به نام تو» با روایتی از شهدای تفحص منتشر شد
نصرالله قادری نمایشنامه‌نویس، کارگردان و استاد دانشگاه در مقدمه ای بر این نمایشنامه نوشته است:
اثر از ساحت کمی در شکل «تک‌پرده ای کوتاه» پرداخت شده است. در استیلیزه‌ترین شکل ممکن و در ساحت کیفی پروپاگاندا، پیامش را ابلاغ می‌کند و پرسش اصلی را ارایه می‌دهد: «کی این جنگ لعنتی‌رو شروع کرد؟». دو عالم هم‌نشین می‌شوند. در تابوت‌ها را نباید بست. چرا؟ چون خیلی زیادن. انگار همه‌شون توی یه سنگر شهید شدن.
این سنگر به قاعده ایران عزیز بزرگ است. ایرانی که هنوز صدای «خاطره‌ای به نام تو» را می‌شنود؛ اگر فقط گوشی برای «شنیدن» باشد. چشمی برای «دیدن» باشد. زبانی برای «مزه‌کردن» باشد. مشامی برای «بوییدن» باشد و دستی برای «لمس‌کردن». اگر هنوز «احساسی» باشد.
قسمتی از متن نمایشنامه:
عماد: وقتی می‌اومدم به خاطر روزی بود که پسرم تو خاکی که مال خودشه با افتخار راه بره و منتی رو سرش نباشه. به فکر روزهایی بودم که با افتخار بهش بگم به خاطر اون هر چیزی‌رو به جون خریدم که جونش یک لحظه هم تو خطر نباشه. هر روز اون تقویم جیبی رو ورق می‌زدم؛ همونی که الان سوخته و فقط جلدش مونده تو اون تابوت کنار تیکه‌استخون‌ها. حسرت تمام روزهایی رو می‌خوردم که کنارش نیستم. بگیر این لامذهب رو راه بنداز طاها. می‌خوام این چیزها رو بهش بگم. راهش بنداز. مگه تو بی‌سیم‌چی نیستی؟ مگه خطِ سری اون عراقی‌ها رو شنود نمی‌کردی؟ راهش بنداز!
این نمایشنامه بر مبنای آیه ۱۶۹ سوره آل‌عمران قرآن حکیم نگارش شده که می‌فرماید: «شهدا زنده‌اند و نزد خدای خویش روزی می‌خورند»
