محمد بن سلمان؛ شاهزاده‌ای بلندپرواز

به گزارش خبرنگار بین‌الملل دفاع پرس، محمد بن سلمان ولیعهد رژیم سعودی در تابستان سال 1364 در شهر جده به دنیا آمد. وی اولین فرزند پسر ملک سلمان از سومین همسرش است. محمد بن سلمان فارغ‌التحصیل رشته حقوق از دانشگاه ریاض است.

 

اولین گام بن سلمان برای ورود به دولت در 26 سالگی وی برداشته شد. او در آن زمان (1390) از سوی پدرش سلمان بن عبدالعزیز، که ولیعهد رژیم سعودی محسوب می‌شد، به عنوان مشاور ولیعهد انتخاب شد. او در این جایگاه به مدت یک سال به اهداف رژیم سعودی خدمت کرد.

 

سه سال پس از پایان فعالیت به عنوان مشاور ولیعهد (1394)، ملک عبدالله بن عبدالعزیز پادشاه رژیم سعودی درگذشت. پس از وی برادر ناتنی‌اش سلمان به فرمانروایی رسید.

 

با آغاز پادشاهی سلمان، محمد با جهشی بزرگ به عنوان مقام ارشد نظامی رژیم سعودی یعنی وزیر دفاع حکومت پادشاهی آل‌سعود منصوب شد. در نظر گرفتن درگیری بر سر قدرت میان‌ شاهزادگان سعودی همزمان با مرگ عبدالله، به خوبی نشان می‌دهد چرا اکثر آنان با انتخاب محمد بن سلمان به عنوان وزیر دفاع رژیم مشکل داشتند.

 

شاهزاده سعودی به محض روی کار آمدن به عنوان یک مقام ارشد رژیم حاکم، روابط خود را بیش‌ از پیش با آمریکا محکم کرد. بازدیدهای مداوم از ناوهای آمریکا و دیدار با فرماندهان آمریکایی در خلیج فارس بخشی از برنامه محمد به سلمان برای تقویت جایگاه خود در داخل رژیم سعودی بود.

 

بخش دوم این برنامه را سفرهای وی به آمریکا برای دیدار و رایزنی با مقامات آمریکایی شکل می‌داد. نقش واسطه بین محمد بن سلمان و مقامات آمریکایی بویژه اوباما و کری را عادل الجبیر وزیر امور خارجه و سفیر سابق رژیم سعودی برعهده داشت.

 

مقامات واشنگتن به خوبی دریافتند که محمد بن سلمان مهره قابل اعتمادی برای واشنگتن جهت افزایش قدرت آمریکا در غرب آسیا بویژه در برابر ایران است. سیاست سرکوب شیعیان داخل حجاز، که نمونه آن اعدام آیت‌الله شیخ نمر بود، همزمان با موضع‌گیری‌های سخت شاهزاده سعودی در برابر ایران، نمایانگر همسویی محمد بن سلمان با مقامات آمریکایی در سیاست برخورد با ایران بود.

 

تهاجم به یمن یکی از نقاط سیاه کارنامه بن‌سلمان محسوب می‌شود. او به عنوان وزیر دفاع و مقام ارشد جنگی رژیم سعودی، پس از پادشاه، جنایات بسیاری علیه غیرنظامیان یمنی انجام داد که تنها توجیه آن «جلوگیری از قدرت‌یابی حوثی‌های متحد ایران در مرزهای جنوبی عربستان» بود.

 

همزمان با این موضوع، دستگاه‌های اطلاعاتی و نظامی رژیم سعودی با هماهنگی با محمد بن سلمان، کمک‌های قابل توجهی به گروه‌های تروریستی فعال در سوریه کردند. بخشی از این کمک‌ها، که برای مقابله با نیروهای محور مقاومت در اختیار تروریست‌ها قرار گرفته بود، پس از پیشروی‌های گروهک تروریستی داعش در سوریه بدست آنان افتاد.

 

پس از روی کار آمدن دونالد ترامپ، که به داشتن رفتارهای غیرمعقول در میان کاندیداهای ریاست‌جمهوری آمریکا معروف بود، محمد بن سلمان از فرصت استفاده کرد و طی سفری رسمی به آمریکا، زمینه‌های گسترش روابط 2 طرف را با دونالد ترامپ مورد بحث و بررسی قرار داد. در نتیجه این دیدار، ترامپ به حجاز سفر کرد و بیش از 100 میلیارد دلار تجهیزات نظامی به حکومت سعودی فروخت.

 

سمت مهمی که محمد بن سلمان غیر از وزارت دفاع رژیم سعودی برعهده گرفته بود، جانشینی ولیعهد رژیم سعودی یعنی «محمد بن نایف» بود. با این وجود، سرانجام محمد بن سلمان توانست پسر عموی خود را از سر راه بردارد و به جایگاه ولیعهدی برسد. دونالد ترامپ یکی از نخستین افرادی بود که ولیعهدی بن سلمان را به وی تبریک گفت.

 

مواضع تند بن سلمان با واکنش بسیاری از شخصیت‌های ملی و مذهبی در کشورهای مسلمان مواجه شده است. سید حسن نصرالله در واکنش به اظهارات وی مبنی بر «تلاش ایران برای تسخیر حجاز و کمک به ظهور مهدی موعود (عج)»، به وی گفت که نه او نه پدرش نمی‌توانند مانع ظهور امام زمان(عج) شوند.

 

بسیاری از تحلیلگران عقیده دارند که سیاست تند و تهاجمی محمد بن سلمان نه‌تنها کمکی به بهبود شرایط سخت رژیم سعودی در بحران‌های منطقه‌ای و بین‌المللی نکرده‌است، بلکه باعث شده است روزبه‌روز بر فشارها علیه رژیم سعودی افزوده شود.

 

بحران کنونی در روابط میان قطر و سعودی را باید بخش دیگری از نتایج سیاست تند و بی‌منطق محمد بن سلمان ارزیابی کرد. در نظر گرفتن این موضوع در کنار تلاش وی برای رسیدن به جایگاه پادشاهی رژیم سعودی، باعث افزایش گمانه‌زنی‌ها پیرامون وخامت هرچه بیشتر در روابط میان رژیم سعودی با دیگر کشورهای جهان، خصوصا کشورهای مسلمان غرب آسیا، شده است.

 

 

تصاویری از دست‌بوسی بن سلمان هنگام سفر اخیر پادشاه سعودی به مراکش منتشر شده است که مقایسه آن با صحنه دست‌بوسی وی هنگام دیدار با محمد بن نایف، نشان دهنده اوج تمایلات ولیعهد جوان رژیم سعودی برای تحت کنترل درآوردن حکومت است.

 

انتهای پیام/ 421