نقش لشکر 57 حضرت ابوالفضل (ع) در عملیات «نصر 8»

به گزارش خبرنگار دفاع پرس از خرم‌آباد، بعد از این‌که عملیات «قمیش» با هدف تصرف ارتفاعات «گردرش» لغو شد، نیروی زمینی سپاه همواره درصدد تدارک عملیاتی جهت تصرف این ارتفاعات بود. بنابراین رزمندگان کار شناسایی ارتفاعات گردرش را پی‌گیری کردند و تقریباً در پایان آبان‌ماه سال 1366 شناسایی منطقه عملیاتی تمام شد و هنگام اجرای عملیات جدیدی با عنوان «نصر 8» فرا رسید.

نقش پنج گردان از لشکر 57 حضرت ابوالفضل (ع) استان لرستان در عملیات «نصر 8»

براساس برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته، قرار شد یگان‌هایی از نیروی زمینی سپاه در این عملیات حضور یابند که در همین راستا، لشکر 57 حضرت ابوالفضل (ع) استان لرستان، سه گردان «حمزه»، «انبیاء» و «شهدا» و همچنین گردان‌های «محبین» و «مالک‌اشتر» نیز به عنوان یگان‌های احتیاط وارد عملیات کند.

بنابراین لشکر 57، نیروهای خود را از «بوکان» به «بانه» و از آن‌جا به منطقه «بوالحسن» انتقال داد و در این منطقه با تجهیز و حرکت تا دامنه ارتفاع «گلان» برای حمله نهایی، آن‌ها را مهیا ساخت.

عبور رزمندگان از رودخانه بزرگ «زاب»

رودخانه بزرگ «زاب» نیز از کنار همین ارتفاعات عبور می‌کرد و برای حضور در عملیات، به‌طور قطعی بایستی رزمندگان از این رودخانه به‌نحوی گذر می‌کردند که دشمن متوجه تحرکات و عبور و مرور و نقل و انتقالات آن‌ها نشود. حتی در این قسمت از رودخانه، تقریباً امکان عبور با وسایل ساده مثل تیوپ و... نبود، بنابراین پل شناوری از جنس آلومینیوم در ظرف چند ساعت در همان شب به‌وسیله واحد مهندسی ساخته شد که رزمندگان قهرمان ایران به‌واسطه این پل، از رودخانه گذشته و گردان‌های سه گانه از لشکر 57، در دو محور با رعایت مقررات حفاظتی و امنیتی که در این عملیات در نوع خود کم نظیر بود، به‌طرف نقطه آغاز حمله (یعنی نقطه رهایی) حرکت کرده و با رسیدن به مواضع از پیش تعیین شده، تا آغاز عملیات موضع گرفتند، البته قبل از رسیدن به این نقطه، گردان‌ها از هم جدا شدند، گردان حمزه به جناح راست، گردان شهدا به جناح چپ و گردان انبیاء نیز در وسط این دو گردان به‌طرف نقطه رهایی حرکت کردند.

سرانجام عملیات با رمز «یا محمد بن عبدالله «ص» ادرکنی» آغاز شد

لشکر 57 حضرت ابوالفضل (ع) را در این عملیات به عنوان یگان خط‌ شکن در نظر گرفته بودند و یگان‌های بعدی می‌بایست ادامه عملیات را پی‌ می‌گرفتند. نیروهای عمل کننده در نقطه رهایی آماده و حاضر بودند تا این‌که سرانجام عملیات با رمز «یا محمد بن عبدالله «ص» ادرکنی» آغاز شد و تقریباً با توجه به اینکه دشمن کاملأ غافل‌گیر شده بود، دو ساعت بیشتر از آغاز این تک مهم و حساس نگذشته بود که خطوط دشمن به‌طور کامل شکسته شد و نیروهای عراقی اکثراً کشته، مجروح و اسیر شدند و مابقی آن‌ها نیز پا به فرار گذاشتند.

نیروهای قهرمان و رزمندگان سلحشور، با شجاعت و صلابت بسیار زیاد در ارتفاعات «گردرش» و «آسوس» مستقر شده و کار پاکسازی منطقه «متصرفه» را آغاز کردند. بالأخره منطقه عملیاتی به‌طور کامل تثبیت و سپاهیان اسلام مهیای جواب‌گویی به پاتک‌های دشمن شدند.

البته لازم ذکر است که دشمن نه تنها از پاتک‌های خود (قریب به 10 پاتک در روز بعد ازعملیات) نتیجه‌ای نگرفت، بلکه به لحاظ این‌که رزمندگان اسلام مسلط بر نیروهای دشمن بودند، با آتش توپخانه، هم پاتک‌ها را به‌راحتی دفع می‌کردند و هم تلفات زیادی را به دشمن وارد می‌ساختند.

سه نکته در این عملیات لازم به توضیح است:

اول آن‌که به دلیل استفاده از اصل غافل‌گیری در این عملیات، از یک طرف تلفات و خسارات دشمن بسیار زیاد و تلفات جانی و مالی سپاهیان اسلام بسیار اندک بود و از جانبی دیگر نیز با تصرف این ارتفاعات در واقع زمینه تصرف ارتفاع قمیش و... فراهم شد. (البته چند دقیقه‌ای قبل از آغاز عملیات، احتمال می‌رفت که دشمن متوجه شود و در نتیجه عملیات لغو شود، اما با رشادت رزمندگان سلحشور و امدادهای الهی، این موضوع نیز مرتفع شد.)

نکته دوم آن است که این عملیات یکی از موفق‌ترین و مهم‌ترین عملیات‌های جنگی بود، به‌‌نحوی که مرحوم حجت‌الاسلام هاشمی رفسنجانی و همه فرماندهان نظامی جنگ، از آن به بزرگی و اهمیت یاد کرده و آقای هاشمی در خطبه های نماز جمعه به آن عنوان «فاو کوچک» را لقب دادند.

سومین نکته درباره این عملیات این‌که، به علت خشن و صعب‌العبور بودن ارتفاعات گردرش و ... امکان ایجاد جاده در آن مدت اندک وجود نداشت، بنابراین کارهای تدارکاتی و ارسال غذا و مهمات به رزمندگان از طریق هلیکوپتر و یا به‌وسیله قاطر انجام می‌گرفت و مشکلات خاص مربوط به این تردد در توصیف نمی‌گنجد، اما به لطف الهی، رزمندگان بر همه این مصائب فائق آمدند.

به هرحال شکی نیست که نقش لشکر 57 ابوالفضل (ع) استان لرستان در این عملیات و حماسه‌های رزمندگان غیور آن، نه تنها قابل انکار نیست، بلکه به صراحت می‌توان گفت نقش اساسی و عمده‌ای در پیروزی در این عملیات از جانب این لشکر ایفا شد، به‌طوری که بعد از عملیات، عملکرد لشکر 57 مورد تکریم و تجلیل قرار گرفت.

لشکر 57 بعد از عملیات «نصر 8»

بعد از این‌که کاملاً خط مقدم تثبیت شد، گردان‌های عمل کننده به عقبه یگان مراجعت نموده و دو گردان «محبین» و «عاشورا» به‌مدت چهل و پنج روز، پدافند منطقه عملیاتی را برعهده گرفتند و با سپری شدن این مدت، نیروهایی از دیگر یگان‌ها، پدافند منطقه را عهده‌دار شده و در نتیجه دو گردان مذکور نیز به «سد بوکان» منتقل شدند.

البته ذکر این نکته نیز حائز اهمیت است که در همین زمان، لشکر 57 با استعداد سه گردان پیاده برروی ارتفاعات «اسپی‌دار» و «شوشو» در منطقه «گمو» و «دربندیخان» درحال پدافند بودند که در نتیجه آن، با توجه به حضور جدی و مستمر در این منطقه، آرایش جنگی خاصی برای لشکر وجود داشت و گردان‌های پشتیبانی رزمی و تخصصی نظیر ادوات، لجستیک، بهداری، توپخانه، پدافند و.... به‌طور مداوم در این منطقه حضور داشتند و تنها نقل و انتقالات و جابجایی‌های کلی، مشمول گردان‌های پیاده می‌شد.

خاطرنشان می‌شود، عملیات «نصر 8» که در منطقه‌ای به وسعت بیش از 50 کیلومتر مربع انجام گرفت، منجر به آزادسازی ارتفاعات مهم گردرش و چندین روستا شد و همچنین در این عملیات، نفرات زیادی از دشمن کشته و زخمی و به اسارت سپاهیان اسلام درآمدند که نقش اساسی را در این عملیات، لشکر 57 حضرت ابوالفضل (ع) لرستان ایفا کرد.