وصیت‌نامه شهید سیدحسن دریاباری/ رهرو راه شهیدان باشید

به گزارش خبرنگار ساجد، شهید «سید حسن دریاباری» سال ۱۳۴۴ چشم به جهان گشود. وی با آغاز جنگ تحمیلی عازم جبهه حق علیه باطل شد و سرانجام ششم اسفند ۱۳۶۲ در جزیره مجنون به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

متن وصیت‌نامه‌ای را که از این شهید والامقام به یادگار مانده است، در ادامه می‌خوانید:

«لکیلا تاسوا علی مافاتکم ولا تفرحوا بما ءاتکم. سوره حدید آیه ۲۳

هرگز بر آنچه که از دست شما می‌رود، دلتنگ نشوید و به آن چه به شما می‌رسد دلشاد نگردید.

با سلام و درود بر امام زمان و نائب بر حقش امام خمینی و با درود بر تمامی رزمندگانی که راه شهیدان را ادامه می‌دهند و نمی‌گذارند که پرچم خونین آن‌ها بر زمین افتاده شود و بدانید که به خدا هیچ خدمتی بالاتر از خدمت این رزمندگان در جبهه‌های حق علیه باطل نیست. من هم افتخار می‌کنم که مرا در لشکر اسلام راه داده‌اند که بتوانم به آرزوهایم برسم.

خدمت پدر و مادر عزیزم، امیدوارم که با از دست دادن این امانت که به دست شما سپرده شده بود ناراحت نشوید، چون بالاخره باید این امانت را به صاحب واقعی آن برمی‌گرداندید و چه بهتر که در راه همان صاحب امانت داده شده باشد و امیدوارم که این صاحب ما را به بندگی بندگان یاران امام حسین (ع) بپذیرد.

خانواده‌ی عزیزم، وقتی که بر سر مزارم می‌آیید، دارای همان شور و حالی باشید که می‌خواستید در عروسیم شرکت کنید و در آنجا زاری نکنید زیرا که باعث شادی دشمنان اسلام است و اگر هم خواستید زاری کنید آن هم برای امام حسین و یاران باوفایش باشد که همین گریه‌هاست که ما را پیروز می‌کند.

خدمت برادران و دوستان عزیزم امید است که شما هم رهروان راه شهیدان باشید و نگذارید که خون به حق ریخته‌ی آنان پایمال شود و باید که شما در پشت جبهه‌ها با این منافقان و ضدانقلاب‌ها مبارزه کنید تا نتوانند به این انقلاب ضرر برسانند و روحیه‌ی رزمندگان ما را در جبهه‌های جنگ تضعیف کنند و این بالاترین کاری است که شما می‌توانید برای این انقلاب انجام دهید؛ و شما‌ای خواهران عزیزم باید با این تفاله‌های شرق و غرب که همان بی‌حجاب‌ها هستند مبارزه کنید و نگذارید که حتی یکی از آن‌ها در کشور اسلامیمان باقی بمانند، چون بزرگترین ضرر را بعد از منافقان همین بی‌حجاب‌ها هستند، که بر ما وارد می‌کنند و جوانان ما را گمراه می‌کنند و شما‌ای خواهران مسلمان با حفظ حجاب خود و مبارزه با آن‌ها مشت محکمی بر دهان آنان بکوبید که دیگر نتوانند در این کشور سر بلند کنند.

خانواده‌ی عزیزم مقداری نماز و روزه قضا دارم و تا آنجایی که توانسته‌ام قضاهایش را خوانده‌ام، ولی باز مقداری مانده که خود می‌دانید.

دیگر چیزی برای گفتن ندارم به جز یک خواهش از شما که از همه‌ی اقوام و دوستان و آشنایانم عاجزانه تقاضا می‌کنم که این بنده‌ی حقیر و گناهکار را حلال کرده و هر بدی از من دیده‌اند من را به بزرگی خودشان ببخشند و در دعاهایتان از من هم اگر فرصتی شد یا خواستید یادی بکنید.

والسلام

خدایا خدایا تا انقلاب مهدی خمینی را نگهدار

سید حسن دریاباری ۶۲/۱۱/۲۶»

انتهای پیام/ ۱۸۱