وصیت‌نامه روحانی شهید سید داود هاشمى/ برادران حزب الله هرگز نگذارید جبهه‌ها خالى بماند
به گزارش خبرنگار ساجد، روحانی شهید «سید داود هاشمی» سوم مردادماه ۱۳۴۷ در اراک چشم به جهان گشود. وی به تحصیل در حوزه علمیه پرداخت. با آغاز جنگ تحمیلی، عازم جبهه حق علیه باطل شد و سرانجام چهارم دی‌ماه ۱۳۶۵ در جزیره بوارین به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
متن وصیت‌نامه‌ای را که از این شهید والامقام به یادگار مانده است، در ادامه می‌خوانید:
«به نام الله
با سلام و درود بیکران بر منجى عالم بشریت امام زمان (عج) و با درود بیکران بر نایب برحقش امام امت، امید ملت و مسلمانان جهان و با سلام بر شهیدان صدر اسلام تاکنون و با سلام بر رزمندگان که براى حفظ ناموس خود از جان گذشتند و به فرمان حسین زمان خود لبیک گفتند و با سلام به شهیدانى که خون خود را براى حفظ میهن و کشور و ناموس خود اختیار کردند.
با امید به پروردگار متعال وصیت‌نامه خود را آغاز می‌کنم.
اول وصیت که به خدمت هموطنان باید عرضه دارم این‌که؛ ملت مسلمان ایران به هیچ وجه امام را تنها نگذارند، پیرو خط امام امت باشید.
وصیت دیگرم به هموطنان این است که در مساله حجاب خیلى حساس باشند و از خواهران و مادران حزب‌الله می‌خواهم که با این افراد بی‌بند و بار مبازره کنند. نگذارند که شهر قهرمان پرور اراک به این حالت زشت بماند.
وصیت دیگرم به برادران حزب الله است که هرگز نگذارند جبهه‌ها خالى بماند که اگر نسبت به این مساله بی‌اهمیت باشند در آخرت باید جواب خون شهدا را بدهند.
وصیتم به پدر و مادر این است که پدر و مادر عزیزم باید مرا بخشید که نتوانستم درست رضایت شما را بدست بیاورم و از شما می‌خواهم که بعد از مرگ من هرگز در جلو چشم مردم گریه نکنید و اگر خواستید گریه کنید و در خانه گریه کنید و من از خداوند بزرگ صبر و استقامت شما را می‌طلبم. این غم شما از غم‌هایى که زینب کبرى بر دوش گرفته بود سنگین‌تر نیست دیده‌اید یا شنیده‌اید که زینب کبرى در روز عاشورا چه بار غمی را بر دوش گرفت و شنیده‌اید که این بانوى بزرگ بعد از عاشورا چه خطبه‌اى براى دشمنان قرائت فرمود.
اما وصیتم به برادرانم این‌که پشت امام را خالى نگذارند و، اما را تنها نگذارند و دیگر این‌که پدرم را تنها نگذارند و با یکدیگر مهربان باشند.
وصیتم به خواهرانم این‌که بعد از مرگ من براى من زیاد گریه نکنید و در مورد حفظ حجابتان کوشا باشید.
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته
۱۳۶۵/۹/۲۸»
انتهای پیام/ ۱۱۱
