یادی از «اوستا»ی شعر انقلاب که رسالت شاعری خود را تا آخرین روز زندگی‌اش فراموش نکرد
به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، روز 17 اردیبهشت یادآور خاموشی شاعر بی‌بدیلی است که عمده شهرت خود را از احیای قالب قصیده دارد. شاعری که کلمات را به خدمت دغدغه‌ها و آرمان‌های خود گرفت. «محمدرضا رحمانی» معروف به «مهرداد اوستا» از شاعران بزرگ معاصر است که در قالب قصیده سرآمد شاعران هم‌دوره خود بود. اوستا در سال 1332 به دلیل فعالیت‌های سیاسی‌اش توسط رژیم پهلوی دستگیر و زندانی شد. زنده یاد اوستا با فلسفه شرق و مکتب‌های فلسفی- عرفانی هندی آشنایی داشت.
نخستین شعر اوستا سروده‌ای به نام «سوگ امام حسین (ع)» است حاصل ده سالگی اوست. آخرین مجموعه شهری این شاعر بزرگ تحت عنوان «راما» است که دیوان جامع و کلیات شعر استاد محسوب می‌شود. مهرداد اوستا اولین مجموعه شعر خود را در سال 1339 بنام «از کاروان رفته» را به چاپ رساند و بعد از آن مجموعه‌هایی از چند قطعه ادبی، نقد و داستان را تدوین کرد و با عنوان «پالیزبان» منتشر کرد.
«شراب خانگی ترس محتسب خورده»، «تیرانا»، «از امروز تا هرگز»، «عقل و اشراق»، «اندیشه فلاسفه شرق و غرب»، «حماسه آرش» از دیگر آثار این شاعر انقلابی است.
وی دارای وسعت اطلاع و آشنایی از مواریث ادبی و فلسفی و شعری ایران و جهان و همچنین برخورداری از مفاهیم قرآنی و روایی است. استاد اوستا بر ادبیات عربی و فارسی تسلط کامل داشت.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، استاد اوستا شورای شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را تاسیس کرد و تا روز فوتش در روز سه‌شنبه 17 اردیبهشت 1370، رئیس آن شورا بود.
مهرداد اوستا از جمله ادیبانی بود که در دوران اختناق پهلوی، نام حضرت امام خمینی (ره) را در برخی از آثارش به صراحت بکار برد و تجلیل کرد.
اوستا در شهریور 1332، به جرم همراهی با نهضت مردمی و مخالفت با شاه، به مدت هفت ماه زندانی شد. او که به امام خمینی (ره) عاشقانه مهر می‌ورزید، زمانی که شاه با همه توان تبلیغاتی اش می‌کوشید، نام امام را محو کند؛ در کتاب «تیرانا» از ایشان نام برد. در واکنش به تبعید امام (ره)، نیز قصیده‌ای 56 بیتی سرود و منتشر کرد. سپس با انتشار مجموعه شعر «امام، حماسه‌ای دیگر» ارادات خود را به رهبر انقلاب و آرمان‌هایش نشان داد.
او در کتاب خود نوشت:
«امام، خنده اشک‌آلود و اشک لبخند پالود انسانیتی است که جدال با غولان قدرت و جادوی تبلیغ را میان بربسته است. امام در گیسوی زرین گندم زارها، شالی زارها، در امواج زمردین مرغزاران و بوستان‌ها، در ترنم پروازها، در پرواز ترانه‌ها، همه جا متجلی است. امام، تحقق اراده ملتی است که پس از خوابی مرگ‌بار، زندگی آفرید. امام، نه همین تحقق اراده حماسه یک ملت، که خود همان ملت است؛ و تو را‌ای امام، در هر دوره از دوران‌های استیلای نامردمی و بیداد، به نبرد با بیدادگران آزمند، دیده‌ام ... سرگذشت و حماسه تو، حماسه نبرد بی امان توحید با شرک بوده است ... و این تو بودی که با چشم خدابین و با چشم خدایی و بصیرت الهی، عفریت شرک را در هر جلوه و هر لباس باز می‌شناختی و از سریر پیروزی نگون سار کرده‌ای.»
شعر زیر که در وصف امام خمینی سروده شده نشان از ارادت مهرداد اوستا به رهبر کبیر انقلاب است.
ذوالفقار قلم
خمینی الا‌ای که داد ولایت
به توفیق دادار داور گرفته
لوای ولایت به توقیع حیدر
به فر ولای پیمبر گرفته
به دریای خون بادبان‌ها گشوده
به توفان درون باز لنگر گرفته
تو خون شهیدی تو اشک یتیمی
تو خشم خدایی، شرر در گرفته
تو فریاد انصاف صد قرن رنجی
به داد دل خلق محضر گرفته
تو اشک فقیری، تو آن اسیری
به دامان آخرزمان در گرفته
همه داد مستضعفان زمانه
ز عفریت زور و بت زرگرفته
هم انصاف آوارگان فلسطین
از این شوم بیدادگستر گرفته
به حکمت لوایت زگردون گذشته
به همت ولایت براختر گرفته
اگر عقل را مانده آبی و رنگی
ز آب کلام تو جوهر گرفته
همه پیروانت به دین و مروت
ره و رسم سلمان و بوذر گرفته
به اشراق رای تو آفاق حکمت
بهاریست سر سبزی از سر گرفته
به اثبات حق ذوالفقار قلم را
همیدون به آیین حیدر گرفته
مدیح تو مدح شرف بود و تقوی
کز ایدون هنر شوکت و فر گرفته
انتهای پیام/ 161
