چگونه از گناه اجتناب کنیم؟

به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، حجت‌الاسلام والمسلمین مرتضی آقاتهرانی استاد اخلاق حوزه در کتاب «پانزده‌ راز و نیاز» با تشریح فرازهایی از ادعیه با تاکید بر توجه به مراقبت الهی به تبیین روش‌های مراقبه از گناه پرداخته است.

این استاد اخلاق کتاب «پانزده‌ راز و نیاز» را در ۱۴۵ صفحه و با بهره گرفتن از قرآن کریم، بحارالانوار، وسائل الشیعه، من لایحضره الفقیه، موسوعة العقائد، الحکمة المتعالیة فی الاسلام العقلیة الاربعة، مستدرک الوسائل و الانوار العلویه به رشته تحریر در آورده است.

آقاتهرانی در کتاب «پانزده‌ راز و نیاز» که توسط انتشارات عماد به چاپ رسیده است به مسائلی از جمله منشأ خوف و رجا، شناخت فطری اجمالی از خداوند معطی، تخلق به اخلاق الهی، سوال و دعا راهکار جلب عطای الهی، شیوه اهل کرامت، اهمیت روضه‌خوانی، امید و آرزوی ما در پیشگاه اهل بیت علیهم السلام، انواع اقبال، اقبال و قرب الهی، اثر باطنی اقبال دل، راهکار ایجاد صفت ستارین، ریشه‌هایی توکل، آثار تکیه بر غیرخدا، الگو گرفتن از صفت تکیه‌گاه بودن خداوند، مقام و توکل و رضای امام حسین، شرایط و مقدمات ورود به ولایت خاص الهی، خیرو صلاح انسان در برآورده نشدن برخی خواسته‌ها، اهمیت حسن ظن به خداوند، آثار محبت الهی، مراحل عملی عمل به رضای حق، اهمیت توجه به معنویات، راه دست یافتن به مراقبه و راهکار مراقبه پرداخته است.

در بخشی از این کتاب آمده است:

اگر کسی توجه داشته باشد که خدای تعالی مراقب اوست، آنگاه مراقبت دوم برای او حادثه می‌شود. در شیوه مرحوم علامه طباطبایی رحمة الله به نقل از مرحوم آقای پهلوانی این گونه آمده است که می‌فرمودند: اگر چند وقت در مراقبه باشید و توجه کنید که او شما را می‌بیند و به این مطلب، به اندازه کافی دقت کردید، احساس حضور به شما دست می‌دهد و نتیجه این می‌شود که آدم نمی‌تواند هر کاری را انجام دهد.

نمی‌گذارند و زمینه گناه برایش فراهم نمی‌شود. اگر هم زمینه‌ای برای گناه ایجاد گردید، به او اخطار می‌دهند. این بدان معناست که در قدم اول باید حواس خود را جمع کنیم و متوجه این مطلب باشیم که او ما را می‌بیند: «از خدا بترس، به گونه‌ای که گویا او را می‌بینی و اگر تو او را نمی‌بینی، او تو را می‌بیند».

اگر انسان با این روش پیش برود، دیگر هر کاری نمی‌تواند انجام دهد یعنی نمی‌تواند گناه کند. خودش را جمع و جور می‌کند و می‌گوید : اگر من او را نمی‌بینم، او که من را می‌بیند. این، نکته بسیار مهمی است که خود را در محضر خداوند ببینیم.

اگر بنده با توجه به این مطلب، دست از گناه بکشد، در واقع شکر دیدار او را به جا آورده است که در این صورت خداوند هوای او را داشته و مراقب او خواهد بود و وقتی خداوند مراقب واقعی کسی شد، آثار این مراقبت را انسان در خواهد یافت.

وقتی که درک نمی‌کنیم که در محضر خدا هستیم و توجه به این مراقبت الهی نداریم، نتیجه این می‌شود که در محضر او بی ادبی می‌کنیم و مرتکب گناه می‌شویم. برخی از بزرگان مقید هستند که حتی در محضر خداوند پا را دراز نکنند ولی برخی با بی توجهی به این که در منظر و مرئای خداوند هستند، مرتکب محرمات می‌شوند.

انتهای پیام/ ۱۲۱