فراموشی شعر سبک انقلاب

­­­­­­گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس- رسول حسنی؛ هدف از شکل‌گیری انقلاب اسلامی در ایران قبل از هر چیز تغییر فرهنگ بود. حضرت امام خمینی (ره) در اغلب سخنرانی‌های خود به نحوی بر این نکته تاکید داشتند که همه چیز کشور باید با فرهنگ اسلامی تطابق داشته باشد. یکی از این تغییرات بنیادی را باید در حوزه ادبیات بخصوص شعر جستجو کرد.

هرچند شعر در آغاز عصر حاضر با حضور شاعرانی چون «نیما یوشیج» مسیر تازه‌ای را برای پیمودن آغاز کرد، اما به لحاظ درون‌مایه فضای تازه‌ای ایجاد نشد؛ حتی حضور شاعرانی که سعی داشتند درون‌مایه شعر را نیز وارد جریان تازه‌ای کنند به دلیل نداشتن پشتوانه‌ای قوی، رشد پیدا نکرد. انقلاب اسلامی ایران توانست این خلأ را پر کند و شاعرانی چون «سلمان هراتی»، «مهرداد اوستا»، «حمید سبزواری» و... را تربیت و وارد عرصه شعر کند.

در میان همه شاعرانی که زیر سایه تفکرات جهانی امام خمینی (ره) متولد شدند، حمید سبزواری نقشی بی‌دلیل دارد. زبان شعری سبزواری بر خلاف شاعران دیگر این حوزه به مردم نزدیک‌تر بود. به بیان دیگر سبزواری در اشعار خود چندان تمایل نداشت خود را درگیر واژه‌پردازی‌های شاعرانه کند. او عمیق‌ترین مفاهیم را به ساده‌ترین شکل ممکن در قالب شعر به مخاطب عرضه می‌کرد.

ویژگی بارز سبزواری واکنش او به اتفاقات و رویدادهای اجتماعی بود که باعث می‌شد به زبان مردم نزدیک‌تر شود. هرچند شناخت زبان شعری سبزواری را باید به صورت تخصصی بررسی و واکاوی کرد، اما نکته روشنی که باید به آن اشاره کرد، گستردگی واژگان و صراحت بیان از وجوه بارز این زبان است.

آنچه که باعث شده که سروده‌های سبزواری همچنان بدیع باشد، پویایی مفاهیمی است که سبزواری به آن باور داشت و مهمتر اینکه در باورهای خود صداقت داشت.  سبزواری یکی از قله‌های بلند شعر انقلاب است که متاسفانه تکرار نشد و بعید است که تکرار شود و علت این تکرار نشدن این است که جامعه شعری ایران همت آن را نداشت که امثال سبزواری را ضریب بدهند و کار کارشناسانه روی اشعار آن‌ها صورت دهند.

وقتی رونمایی از جهان شعری سبزواری را فقط به ایام دهه فجر می‌کنیم مسلما برچسب‌های به دور از انصافی به این شاعر بزرگ زده می‌شود که پاک کردن آن به مرور مشکل می‌شود. در حالی که در محافل جدی شعر باید به پدیده شعر انقلاب نیز توجه ویژه شود بخشی از توش و توان جامعه فرهنگی کشور صرف جریان‌های شعری‌ای می‌شود که نه عمری دارند و نه تاثیری بر مخاطب عام می‌گذارد.

شاید این جامعه فرهنگی حق داشته باشند که با سبزواری و شاعرانی از این دست بیگانه باشند؛ چرا که تصویر خود را در آیینه شعر آن‌ها نمی‌بیند. برای این دسته مردم و رسالت اجتماعی آنها اهمیتی ندارد؛ بلکه چیزی که مهم است افتادن در پیله هنر برای هنر است که این عبارت در ذات انقلاب معنایی ندارد.  

شناساندن سبزواری و سبزواری‌ها فقط به انتشار وزین و چندباره دفاتر شعر آنها میسر نیست؛ بلکه مدیران فرهنگی، جامعه ادبی و دانشگاهی باید با جدیت و ممارست شعر انقلاب را در کنار سبک‌هایی چون هندی، خراسانی، عراقی و نیمایی مورد بررسی قرار گیرد. با هر زاویه‌ای که به انقلاب اسلامی نگاه می‌کنیم، نمی‌توانیم شعر انقلاب و بزرگان آن را نادیده بگیریم و حمید سبزواری قطعا یکی از بزرگان این حوزه است.

انتهای پیام/ 161