شهید چمران از سفر به «آمریکا» تا شهادت در «دهلاویه»
گروه حماسه و جهاد دفاع پرس: اظهار نظر کردن و بیان فعالیت‌ها در ابعاد مختلف درباره شهیدی همچون مصطفی چمران دشوار است و در قالب یک مطلب نمی‌گنجد؛ اما برای زنده نگه داشتن یاد و خاطره شهید و سالروز شهادت وی به بیان گوشه‌ای از فعالیت‌های وی پرداختیم که در ادامه می‌خوانید:
فعالیت علمی
مصطفی چمران سال 1336 در رشته الکترومکانیک فارغ‌التحصیل شد و یک سال بعد به تدریس در دانشکده فنی پرداخت.
وی در سال 1337 با استفاده از بورس تحصیلی شاگرد ممتاز به آمریکا اعزام و موفق به اخذ دکترای الکترونیک و فیزیک پلاسما شد.
فعالیت‌های اجتماعی
شهید چمران از 15 سالگی در کلاس تفسیر قرآن مرحوم آیت‌الله طالقانی و کلاس فلسفه و منطق استاد شهید مرتضی مطهری شرکت می‌کرد. وی از اولین اعضا انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران بود که در آمریکا با همکاری بعضی از دوستانش برای اولین بار انجمن اسلامی دانشجویان آمریکا را پایه‌ریزی کرد.
پس از 15 خرداد 1342 و شکست مبارزات پارلمان و ظاهرا قانونی دست به اقدامی جسورانه و سرنوشت‌ساز می‌زند و همه پل‌ها را پشت سر خود خراب می‌کند و همراه بعضی از دوستان مومن و همفکر رهسپار مصر می‌شود. وی به مدت 2 سال در زمان عبدالناصر در مصر سخت‌ترین دوره‌های چریکی و جنگ‌های پاراتیزانی را می‌آموزد و به عنوان بهترین شاگرد این دوره شناخته می‌شود و فورا مسوولیت تعلم چریکی مبارزان ایرانی به عهده او واگذار می‌شود.
وزارت دفاع
از آنجایی که رهبر انقلاب و بنیانگذار جمهوری اسلامی امام خمینی(ره) دکتر چمران را کاملاً می‌شناخت و به مدیریت و کیاست وی از مسائل سیاسی و نظامی آگاه بود، او را به سمت وزارت دفاع منصوب می‌کنند. در این مقام شهید چمران برای تغییر و تحول ارتش از یک نظام طاغوتی به یک سلسله برنامه‌های وسیع بنیادی دست زد که پاکسازی ارتش و تعیین حدود و ضوابط اسلامی برای شوراها و پیاده کردن برنامه‌های اصلاحی در جهت توحیدی از آن قبیل است تا به یاری خدا و پشتیبانی ملت ارتشی به وجود بیاید که پاسداران انقلاب، امنیت و استقلال کشور باشد و رسالت مقدس اسلامی ما را به سرمنزل مقصود برساند که امروزه به آن ارتش دست یافتیم.
سنگر مجلس
مصطفی چمران در اولین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی از سوی مردم تهران به نمایندگی انتخاب شد. وی سپس به نمایندگی از طرف حضرت امام (ره) در شورای عالی دفاع منصوب شد و مأموریت یافت که به طور مرتب گزارش کار را ارائه کند.
تشکیل ستاد جنگ‌های نامنظم
از آنجایی که شهید مصطفی چمران سابقه طولانی در مبارزات مسلحانه و چریکی در مصاف با اشغالگران قدس داشت و در این راه تجارب بس گرانبها به دست آورده بود؛ لذا با شروع جنگ تحمیلی از سوی عراق، به فکر افتاد تا ستادی تشکیل دهد و از این طریق نیروهای مردمی را به آموزش نظامی چریکی بیاراید و با حملات پی در پی خود عرصه را بر دشمن زبون تنگ کند. بدین ترتیب گروهی از رزمندگان داوطلب به گردش جمع شدند و او با تربیت و سازماندهی آن‌ها ستاد جنگ‌های نامنظم را در اهواز تشکیل داد. این گروه کم‌کم قدرت گرفت و منسجم شد و خدمات زیادی انجام داد که فقط کسانی که از نزدیک شاهد ماجراهای تلخ و شیرین، پیروزی‌ها و شکست‌ها، شهامت‌ها و ایثارگری‌های آنان بودند به گوشه‌ای از این خدمات که دکتر چمران شخصا مایل به تبلیغ و بازگویی آن‌ها نبود، آگاهی دارند.
ایجاد واحد مهندسی برای ستاد جنگ‌های نامنظم یکی از این برنامه‌ها بود که به کمک آن جاده‌های نامی به سرعت در نقاط مختلف ساخته شد و با نصب پمپ‌های آب کنار رود کارون و احداث یک کانال به طول حدود 20 کیلومتر و عرض 100 متر در مدتی حدود یک ماه آب کارون را به طرف تانک‌های دشمن روانه ساخت که مجبور شدند چند کیلومتر عقب‌نشینی کنند و سدی عظیم مقابل خود بسازند و با این عمل فکر تسخیر اهواز را برای همیشه از سر به در کنند.
راز و نیاز شهید چمران
خدایا سالها در به در بودم، به خاطر مستضعفین دنیا مبارزه می‌کردم. از همه چیز چشم پوشیده بودم، و آرزو می‌کردم که روزی به ایران عزیز برگردم و همه استعدادهای خود را به کار اندازم. خدایا به انقلاب‌های مصر – الجزایر و کشورهای دیگر توجه می‌کردم که رهبران انقلاب بعد از پیروزی به جان هم می‌افتادند، همدیگر را می‌کوبند، دشمنان را خوشحال می‌کنند، و عدم رشد انقلابی و انسانی خود را نشان می‌دهند و من آرزو می‌کردم که در روزگاران آینده، انقلاب مقدس ایران، به وجود بیاید که رهبرانش با هم متحد باشند، خود فراموش کنند، منیت‌ها را کنار بگذارد وحدت کلمه خود را حفظ کنند و با انقلابیون دنیا نشان دهند که انقلاب اسلامی ایران، آنچنان انقلابی است که برخلاف همه انقلاب‌ها و همه مکتب و همه کشورها، خدا و مکتب و هدف، بر خودخواهی‌ها و غرورها غلبه دارد و نمونه‌ای بی‌نظیر در سلسله تکاملی انسانها به شمار می‌آیند.
خدایا از آنچه کرده‌ام اجر نمی‌خواهم و به خاطر فداکاری‌های خود برتر فخر نمی‌فروشم. آنچه داشته‌ام تو داده‌ای و آنچه کرده‌ام تو میسر کرده‌ای، همه استعدادهای من همه قدرت‌های من، همه وجود من زاده اراده تو است، من از خود چیزی ندارم که ارائه دهم، از خود کاری نکرده‌ام که پاداشی بخواهم.
خدایا عذر می‌خواهم از اینکه به خود اجازه می‌دهم که با تو راز و نیاز کنم، عذر می‌خواهم که ادعاهای زیاد دارم در مقابل تو اظهار وجود می‌کنم در حالی که خوب می‌دانم وجود من زاییده اراده من نیست و بدون خواسته تو هیچ و پوچم. عجیب آنکه از خود می‌گویم، منم میزنم، خواهش دارم و آرزو می‌کنم.
خدایا تو مرا عشق کردی که در قلب عشاق بسوزم.
تو مرا اشک کردی که در چشم یتیمان بجوشم.
تو مرا آه کردی که از سینه بیوه‌زنان و دردمندان به آسمان صعود کنم.
تو مرا فریاد کردی که کلمه حق را هر چه رساتر برابر جباران اعلام نمایم.
تو مرا حجت قرار دادی تا کسی نتواند خود را فریب دهد.
تو مرا مقیاس سنجش قرار دادی، تا مظهر ارزشهای خدایی باشم، تا صدق و فداکاری را بنمایانم. تو تار و پو وجود مرا با غم و دردسرشتی، تو مرا به آتش عشق سوختی، تو مرا در طوفان حوادث پرداختی در کوره غم و درد گداختی، تو مرا در دریای مصیبت و بلا غرق کردی و در کویر فقر و حرمان و تنهایی سوزاندی. خدایا تو به من پوچی لذت زودگذر را کردی، ناپایداری روزگار را نشان دادی، لذت مبارزه را چشاندی، ارزش شهادت را آموختی.
انتهای پیام/ 131
