نقش امارات متحده عربی در آینده غرب آسیا
به گزارش خبرنگار بین‌الملل دفاع پرس، امارات متحده عربی را می‌توان به عنوان کوچک‌ترین کشور خاورمیانه قلمداد کرد. کشور شیخ‌نشین‌ها و امیرنشین‌ها با مساحت 83٬60 کیلومتر مربع از هفت شیخ نشینِ ابوظبی، شارجه، دبی، عجمان، فجیره، راسل الخیمه، ام القوین و دبی تشکیل شده است.
امارات در ابتدای تاسیس یک کشور نفتی با درآمد سرانه بالا در دنیا شناخته می‌شد؛ اما با گذشت زمان و با اجرایی کردن سیاست‌های مدرن شهرسازی و ایجاد جاذبه‌های توریستی به یکی از قطب‌های گردشگری و اقتصادی در سطح خاورمیانه و کشورهای حاشیه خلیج فارس تبدیل شده است.
سیاست خارجی دولت امارات با رهبری «محمد بن زاید ولیعهد ابوظبی» نیز به دنبال افزایش نقش این کشور در معادلات منطقه‌ای است. این کشور همانند بسیاری از کشورهای عرب زبان حاشیه خلیج فارس از پیشینه تاریخی بسیار اندکی برخوردار است. تاریخ تاسیس امارات با مدیریت شیخ زائد حاکم ابوظبی و شیخ راشد حاکم دبی به سال 1971، پس از اینکه انگلستان از این کشور خارج شد، باز می‌گردد.
پس از سه سال مذاکره میان شیخ‌نشین‌ها در سال 1971 میلادی دولت امارات متحده عربی با نظام سیاسی مشروطه سلطنتی فدرال آغاز به کار کرد. نظام سیاسی کشور امارات، هر یک از هفت امیرنشین‌ها استقلال تام دارند؛ اما یک امیر موروثی به عنوان حاکم کشور ایفای نقش می‌کند و شورای عالی حکام که متشکل از هفت امیر است، رئیس دولت و کابینه را انتخاب می‌کنند.
مشکل اصلی کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس، جمعیتی است که از شهروندان اصیل و ساکنان خارجی که مقیم این کشور هستند، شامل می‌شود. طبق آمار‌های رسمی جمعیت این شبه جزیره در سال 1960 حدود 80 تا 95 هزار نفر تخمین زده شده بود، در سال 2002 تقریبا به سه میلیون نفر افزایش یافت. بر اساس آخرین آمار‌های موجود 8/5 میلیون نفر در این کشور ساکن هستند که تنها یک میلیون نفر از ملیت اماراتی برخوردار است.
اقتصاد قوی و پویا نقطه قوت این کشور در سطح منطقه محسوب می‌شود. عضویت امارات متحده عربی در شورای همکاری خلیج فارس، عامل جذب جریان‌های مالی از سراسر جهان به این کشور شده است. نرخ پایین و ناچیز بیکاری و تامین نیروی کار از خارج و تلاش برای به حداقل رساندن آسیب از نوسانات قیمت جهانی نفت، اقتصاد امارات را در زمره بهترین‌ها قرار داده و در سال 2012 به رتبه 29 اقتصاد‌های برتر دنیا ارتقا پیدا کرده است.
درآمد بالای حاصل از فروش نفت، امارات را از یک امیرنشین ساده به یک دولت مدرن با استاندارد‌های بالای زندگی، نظام آموزشی پیشرفته و زیربنا‌های خوب مبدل کرده است. صادرات نفت خام این کشور در سال 2011 حدود 2٫395 میلیون بشکه در روز بوده که امارات لقب چهارمین صادرکننده نفت دنیا را به خود اختصاص دهد.
نیروهای مسلح امارات از نظر کمی ضعیف، اما از نظر کیفی مدرن و قدرتمند است. نیروهای مسلح امارات عربی متحده متشکل از نیروهای زمینی، دریایی و هوایی است که مقر اصلی آن‌ها در ابوظبی می‌باشد. هر چند شمار این نیرو‌ها کم است، ولی به پیشرفته‌ترین سامانه‌های تسلیحاتی خریداری شده از کشورهای فرانسه، انگلستان و ایالات متحده مجهز می‌باشند. در تازه‌ترین اقدام هم ارتش شمار خارجی‌ها در این نیرو‌ها را کم کرده است و در حال حاضر تمامی افسران رده بالا از ملیت اماراتی برخوردار هستند. همچنین توانسته است، روابط گسترده‌ای با کشورهای صادرکننده اسلحه، چون آمریکا، روسیه، فرانسه و انگلستان برقرار کند و همواره سعی کرده است در خرید تسلیحات تعادل را بین صادرکنندگان اسلحه حفظ کند.
یکی از نقاط ضهف این کشور اتکا به نیروی کار خارجی یا وارداتی است که در آینده معادلات منطقه غرب آسیا تاثیرگذار است. به این دلیل امارات در قیاس با قدرت‌های منطقه‌ای همچون ایران، ترکیه و عربستان، از توانایی محدودی در زمینه جمعیتی و مهارت‌های فردی شهروندان برخوردار است.
طی چند سال گذشته پیوستن شهروندان اماراتی به گروه‌های افراط‌گرای اسلامی و حمایت شیوخ از القاعده و داعش گزارش شده است. این امر در صورت عدم کنترل در آینده می‌تواند مشکلات زیادی را برای حاکمان اماراتی به همراه داشته باشد.
ضعف نیروهای نظامی و آموزشی در میان گروه جمعیتی اصیل امارات یکی دیگر از محدودیت‌های این کشور در آینده به شمار می‌آید و عدم عمق استراتژیک ابوظبی در منطقه و نبود کاریزما برای تاثیرگذاری بر کشورهای خاورمیانه یا بازیگران غیردولتی، یکی دیگر از موانع دولت امارات برای توسعه قدرت در آینده است.
ادامه دارد ...
انتهای پیام/ 441
