آزمون یکجانبه‌گرایی آمریکا
به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس به نقل از ابتکار، جلال‌خوش چهره است در یادداشتی نوشت: نخستین تلاش برای ایجاد ائتلاف جهانی علیه ایران با سخنان «جرج واکر بوش» رئیس جمهوری اسبق آمریکا آغاز شد.
او 29 ژانویه 2002 میلادی سخنرانی سالانه‌اش را در کنگره آمریکا به اعلام محور شرارت که عبارت بود از «ایران، کره شمالی و عراق» اختصاص داد. پیش از آن در دهه نود میلادی و در کنفرانس مادرید نیز آمریکاییان در تلاشی ناکام کوشیده بودند تا ایران را مانع صلح در خاورمیانه معرفی کرده و باور جهانی را دراین‌باره با خود همراه کنند. حالا «دونالد ترامپ» می‌خواهد راه سلف خود را دنبال کند. از این رو به اجلاس ورشو چشم امید دوخته است.
واقعیت این است که واشنگتن هرگز نتوانست جامعه جهانی را برای قبول آنچه محور شرارت خوانده، مجاب کند؛ حتی هنگامی که ارتش آمریکا به سرنگونی رژیم صدام حسین در عراق و اشغال این کشور در سال 2003 میلادی اقدام کرد، نزد متحدان اروپایی، آسیایی و آفریقایی خود مورد شماتت قرار گرفت. واشنگتن از آن تاریخ تاکنون متهم به یکجانبه‌گرایی برای استقرار نظم جدید جهانی است که این کشور را همچنان میان قدرت‌های جهانی در مرتبه برتر قرار می‌دهد. «باراک اوباما» با مشارکت‌جویی فعال در حل و فصل پرونده هسته‌ای ایران و توافقنامه «برجام» تلاش کرد این تصور از سیاست‌های واشنگتن را نزد جامعه جهانی اصلاح کند، اما «دونالد ترامپ» با نادیده گرفتن همه قواعد و الزام‌های شراکت در جامعه جهانی، تردید در ماهیت و اهداف اقدام‌های ضدایرانی کاخ سفید را هر روز بیش از گذشته تشدید کرده است.
این تردید تا آنجا دامن گستر است که به‌رغم برخی نگرش‌ها و مواضع همسو میان اتحادیه اروپا و آمریکا درباره سیاست‌های دفاعی و منطقه‌ای ایران، اما بروکسل با اصرار بر ماندگاری برجام و ایجاد سازوکار مالی برای دور زدن تحریم‌های ضدایرانی، بر مخالفت خود با یکجانبه‌گرایی دولت آمریکا تاکید دارد.
دستاورد‌های محدود و نیم‌بند گفت‌وگوی مستقیم ترامپ با «کیم جونگ اون» رهبر کره شمالی به‌عنوان رئیس دولت یکی دیگر از اضلاع اعلام شده در محور شرارت نیز با استقبال کمرنگ و سرد دیگر شریکان آمریکا همراه بوده است. دلیل این وضع همانا تردید درباره ماهیت اقدام‌های آمریکاست که به یکجانبه‌گرایی متهم است.
اکنون حضور پررنگ آمریکا در اجلاس 2 روزه ورشو همچنان با اتهام یکجانبه‌گرایی همراه است. «مایک پنس» معاون اول رئیس‌جمهوری، «مایک پمپئو» وزیر امورخارجه، «جارد کوشنر» داماد ترامپ و «جیسون گرینبلات» فرستاده ویژه آمریکا در خاورمیانه به ورشو رفته‌اند تا اهمیت کنفرانس «صلح و امنیت در خاورمیانه» را از نگاه واشنگتن برجسته کنند و از سوی دیگر همه تلاش خود را برای ایجاد اجماع علیه ایران به‌کار گیرند. اما این اجلاس در همان هفته‌های اعلام برگزاری آن با محافظه‌کاری اجباری در انتخاب نام روبه‌رو شد.
پیش از این پمپئو در سفر دوره‌ای ماه گذشته خود به غرب آسیا گفته بود که اجلاس ورشو با تمرکز بر ایران و محدود‌سازی این کشور برای بازگشت به دوران انزوا برگزار می‌شود. مخالفت‌ها سبب شد تا بلافاصله مقام‌های دولت ترامپ به اصلاح مدعای خود پرداخته و نام آن را «نشست وزیران امورخارجه برای ترویج آینده‌ای برآمده از صلح و امنیت در خاورمیانه» تغییر دهند. این تغییر لحن و عنوان با هدف مجاب کردن دولت‌ها و به‌ویژه دولت‌های اروپایی برای حضور در سطح وزیران امور خارجه خود در ورشو انجام شد، ولی اتهام‌ها درباره ماهیت رفتار واشنگتن زدوده نشده است. دو دلیل برای این امر وجود دارد؛ نخست باور اروپا و دیگر دولت‌های دعوت شده به ورشو از شکاف‌افکنی دولت ترامپ میان اعضای شرقی و غربی اتحادیه اروپا.
دوم، تلاش مشکوک واشنگتن برای ایجاد ائتلاف عربی، عبری و اروپای شرقی (لهستان، مجارستان، چک، اسلواکی) و برخی دیگر از کشور‌های اروپایی علیه ایران که در این صورت نیز شکاف‌افکنی میان اعضای اتحادیه اروپا تشویق می‌شود.
نگرانی مدعوین اجلاس ورشو تنها به سیاست‌های ضدایرانی هیئت آمریکایی خلاصه نمی‌شود بلکه آنچه مقام‌های این کشور درباره طرح موسوم به «معامله قرن» گفته‌اند و قرار است داماد ترامپ جزئیات آن را در ورشو اعلام کند نیز با واکنش‌های اعتراضی روبه‌رو است. به‌زعم دولت ترامپ، این طرح قرار است به مسئله اعراب و اسرائیل پرداخته و صلح جامع را میان اسرائیلی‌ها و فلسطینیان برقرار کند. سازمان آزادی‌بخش فلسطین و دولت خودگردان فلسطین پیشاپیش با تحریم اجلاس ورشو و حمله به ایده‌های تمامیت‌گرای دولت ترامپ، از دولت‌های عرب خواسته‌اند مقابل آنچه قرار گیرند که آرمان ملت فلسطین را هدف می‌گیرد.
بسیاری از ناظران براین باورند که آرزوی دولت ترامپ برای ایجاد ائتلاف فراگیر علیه ایران در اجلاس امروز و فردا در ورشو نه‌تن‌ها ناکام می‌ماند بلکه یکجانبه‌گرایی واشنگتن به پیچیده‌تر شدن اوضاع در خاورمیانه ناآرام می‌انجامد. علاوه براین سقف تحمل اروپا در قبال سیاست شکاف‌افکنانه آمریکا بر پیکره اتحادیه اروپایی نیز به محک گذاشته خواهد شد.
انتهای پیام/ 112
