انتخابات مظهر خداباوری، مردم باوری و خودباوری

مردمسالارى دینى، شکل بدیعی که جمهوری اسلامی به دنیا عرضه کرده

برگزارى انتخابات در کشور، از افتخارات جمهورى اسلامى است. آن روزى که در این کشور صحبت انتخابات شد، از اول مشروطه تا زمان جمهورى اسلامى - قبل از آن که این حرفها معنا نداشت - حقیقتاً به معناى واقعى کلمه، یک انتخابات سراسرىِ عمومىِ پرشورِ واقعى اتفاق نیفتاده بود. حتّى در دوران نهضت ملى هم اگرچه یک انتخابات واقعى بود، اما در حد شأن ملت ایران نبود، که مردم از ابعاد و اعماق روستاها بیایند پاى صندوقهاى رأى، خودشان بشناسند، خودشان بدانند، خودشان رأى بدهند؛ این اتفاق فقط در جمهورى اسلامى افتاد و امام بزرگوار ما مبتکر و طراح و مهندس این بنا بود. ایشان از همان اول کار اصرار کرد که باید همهپرسى براى تعیین نظام حکومتى در جمهورى اسلامى هرچه سریعتر انجام بگیرد.
 

در انقلابهاى دنیا این کارها بعد از سه سال، چهار سال، پنج سال، گاهى هم بیشتر، اتفاق مىافتد؛ اما در جمهورى اسلامى، کمتر از پنجاه روز بعد از پیروزى انقلاب، همهپرسى سراسرى انجام گرفت و آن جمعیت کثیر و عظیم و آن نسبت بالا، آمدند پاى صندوقهاى رأى و رأى دادند. این که به چه رأى دادند، مسئلهى دوم است؛ مسئلهى اول این است که مردم با همهى وجود خود نشان دادند که در صحنه حاضرند و براى اقدام و براى تصمیمگیرى و براى تعیین خطمشىِ آینده آمادهاند. این از آنجا خشت اوّلش گذاشته شد، پایهگذارى شد و بعد هم ادامه پیدا کرد.

۱۳۹۲/۰۲/۱۶
 

مسئلهى حضور مردم و انتخابات در نظام جمهورى اسلامى با این شکل بدیع و تازهاى که در دنیا عرضه میشود، مسئلهى بسیار مهمى است؛ جا دارد دربارهى آن بیشتر تأمل شود، حرف زده شود، بحث شود. مسئله، مسئلهى مردمسالارى دینى است؛ یعنى حضور یکپارچهى مردم، رقابت جدى، فعالیت و تلاش حقیقى مردمى، در کنار معیارهاى اسلامى و معیارهاى الهى. این ترکیب شگفتآور همان چیزى است که بشریت محتاج آن است؛ تشنهى آن است.

آنچه که جمهورى اسلامى را به عنوان یک پدیدهى بدیع ممتاز میکند، همین است که: حضور مردم و انتساب به معنویات و به حکم الهى و خشوعِ در مقابل پروردگار. این دو یک حقیقت واحدى را تشکیل دادهاند. این بحث که در نظام اسلامى، جمهوریت مقدم است یا اسلامیت مقدم است، یک بحث بىمعنى و انحرافى است. اسلامیت و جمهوریت دو عنصر جدا نیستند که به یکدیگر وصل شده باشند و یک حقیقت را به وجود آورده باشند؛ در دل اسلامیت، جمهوریت هست. در دل اتکاء به حکم الهى، تکیهى به مردم و احترام به خواست و رأى مردم هست. جمهورى اسلامى یک حقیقت واحد است که هدیهى انقلاب اسلامى به ملت ایران است. این، آن چیزى است که در این سى سال، امتحان کارآمدىِ خود را به بهترین وجهى داده است.

 آن کسانى که مدعى دموکراسى هستند، باید پاسخ بدهند که دموکراسى حقیقى در مجموعهى حکومتهاى آنها چقدر است. آیا این میل مردمى، این جاذبهى ایمانىاى که در دل ملت ایران موج میزند و آنها را به عنوان یک انجام وظیفه به پاى صندوق رأى میکشاند، در آنجا کجاست؟ در کجاى این دموکراسىها این را میشود دید؟ این شیوهى بدیع حکومت، هدیهى اسلام به ماست؛ در کنار این حقیقت، این را باید توجه کرد که ظرفیت جمهورى اسلامى و نظامى که بر این پایه استوار است، چه ظرفیت عظیمى است.

۱۳۸۸/۰۵/۱۲

 

نهادینه شدن مردمسالاری دینی

اینکه یک نظام اسلامى -نظامى زیر پرچم توحید و دین- مىتواند مردمسالارى را به شکل آشکار و واضح و با زبان گویا در مقابل چشم مردم جهان قرار دهد، درست عکس تبلیغات استکبارىِ دنیاى لیبرال دمکراسى است. آنها مىخواهند بگویند مردم سالارى منحصر در ماست. نمىتوانند این را تحمل کنند که یک نظام اسلامى و دینى، با ارزشهاى والاى ایمانىِ خود بتواند مردم سالارى را اینطور نهادینه کند. در طول بیستوپنج سال، حداقل بیستوپنج انتخابات در این کشور برگزار شده است و مردم پاى صندوقها رفتهاند و گزینهها و خواست خودشان را تحقق بخشیدهاند و مسؤولان را خودشان انتخاب کردهاند.

۱۳۸۴/۰۲/۱۱

 

انتخابات مظهر خداباوری، مردم باوری وخودباوری

انتخابات مظهر هر سه باورى است که در امام وجود داشت و باید در ما وجود داشته باشد: مظهر خداباورى است، چون تکلیف است. وظیفهى ما است، تکلیف ما است که در سرنوشت کشور دخالت کنیم؛ تکتک آحاد ملت این تکلیف را دارند. مظهر مردمباورى است، چون انتخابات مظهر ارادهى آحاد مردم است؛ مردمند که مسئولان کشور را به این وسیله انتخاب میکنند. و مظهر خودباورى است، چون هر کسى که رأى در صندوق مىاندازد، احساس میکند که به سهم خود در سرنوشت کشور دخالت کرده است، به سهم خود تعیین کرده است؛ این خیلى چیز مهمى است. پس انتخابات هم مظهر خداباورى است، هم مظهر مردمباورى است، هم مظهر خودباورى است.

۱۳۹۲/۰۳/۱۴

 

نظام متّکى به ایمانها و عواطف و علایق مردم است

مسألهى انتخابات، مسألهى بسیار مهم و اساسى و تعیینکنندهاى است. اهمیت انتخابات از جهات گوناگونى است. یکى از آنها این است که نظام ما نظامى است متّکى به ایمانها و عواطف و علایق مردم. اساساً سرِّ شکستناپذیرى این نظام این است که به مردم متّکى است. این چیز مهمّى است. اتّکاى به مردم هم آسان به دست نمىآید و همه جا حاصل نمىشود. اگر یک سرِّ الهى در میان نباشد، توجّه نفوس و دلهاى مردم هم ممکن نیست. شما ملاحظه بفرمایید، خداى متعال به پیغمبرِ با آن عظمت مىفرماید: «هو الّذى ایّدک بنصره و بالمؤمنین»؛ یعنى مؤمنین را در کنار نصرت الهى مىآورد. هیچ بُعدى هم ندارد که آدم بگوید که این «بالمؤمنین»، تفسیر جزئى از مفهوم «بنصره» هم هست که اصلاً نصر الهى به وسیلهى مؤمنین تحقّق مىپذیرد. البته در مواردى هم نصرتهاى خارج از مقولات عادى در زمان آن بزرگوار بوده است - مثل ملائکهى مسوّمین و غیرذلک - لیکن عمدهاش مؤمنیناند. بعد هم مىفرماید: «لو انفقت ما فى الأرض جمیعاً ما الّفت بین قلوبهم و لکنّ اللَّه الّف بینهم». یعنى اى نبى گرامى ما! این «بالمؤمنین»ى هم که ما مىگوییم، خیال نکن که خودت توانستى آنها را جذب کنى؛ نه - این کار من و ما و کار عوامل مادى و بشرى نیست - این سرّ الهى و سرّ معنوى است.
 

حال آن نکتهى باریکتر ز مو اینجاست که همین سرّ الهى و معنوى هم قابل تعریف است. چیزى نیست که بگوییم عقل شما مردم نمىرسد و سه، چهار نفرى هستند که این چیزها را مىفهمند؛ نخیر. این امر واضحى است. این سرّ الهى عبارت است از ایمان. وقتى ایمانها در دلهاى مردم مىجوشد و به مرحلهى عمل سرازیر مىشود، نتیجه این است که هر پدیدهاى که متّکى به ایمان الهى است، تقویت پیدا مىکند. اینجا چون نظام، نظام الهى و نظام قرآنى است و مردم هم معتقد و متّکى به دین و به هرآنچه که مربوط به دین است، هستند، قهرى است که چنین نظامى را به راحتى مىشود با این مردم ادامه داد و این مردم بدون اینکه از کسى طلبکارى کنند؛ بدون اینکه منّتى بر سر کسى بگذارند و بدون اینکه براى این همه اخلاصِ خود از کسى جز خدا بهایى بطلبند، وارد میدان مىشوند. نتیجه این است که بزرگترین طرّاحان سیاسى و قویترین شبکههاى جاسوسى دنیا بنا مىکنند علیه این کشور و این نظام کار کردن؛ اما کارشان بعد از هفده سال به نتیجه نمىرسد و انشاءاللَّه دهها هفده سال هم خواهد گذشت، ولى باز به نتیجه نخواهد رسید. پس ببینید نقش حضور مردم چقدر زیاد است.

۱۳۷۴/۱۱/۱۴

 

انتخابات مظهر آزادی مردم در انتخاب سرنوشت خود است

آنچه این روزها در درجه اوّلِ اهمیت است و من باید چند جملهاى درباره آن عرض کنم، انتخابات است. انتخابات، مظهر حضور مردم و آزادى ملت ایران در انتخاب سرنوشت خود است. شما وقتى رئیسجمهور را انتخاب مىکنید، یعنى تمام سررشتههاى اجرایى کشور را در دست کسى مىگذارید که منتخب شما و برخاسته از رأى و اراده شماست. این کار به معناى قدرت مردم در اداره کشور و در دست داشتن سرنوشت کشور به وسیله ملت است؛ این چیزِ کم و کوچکى نیست؛ این براى ما همه چیز است. من به شما عرض کنم؛ چیزى که در این بیست و پنج سال کشور و ملت ما را در مقابل تهاجم وحشیانه زیادهخواهان بینالمللى حفظ کرد، همین بود که مىدیدند ملت، صاحب دولت و مجلس و صاحب مسؤولان است. تا امروز پشتوانه حضور ملى بوده که همیشه دولتهاى متجاوز و مقتدر جهانى را ترسانده است. این حضور، مثل سنگرى براى کشور ما محسوب شده است؛ این چیز خیلى مهمّى است. اگر در کشور ما انتخابات و مردمسالارى و حضور مردمى و ارادههاى جوشان شما مردم در وسط صحنه و میدان نمىبود، بدانید یک سال هم این انقلاب دوام نمىآورد؛ در مقابلِ یکى از تهاجمهاى سیاسى و محاصرههاى اقتصادى هم دولتها نمىتوانستند ایستادگى کنند؛ آن سنگر اصلى، شما بودید.

 انتخابات مظهر حضور مردم است؛ همچنان که حضور در راهپیمایى بیستودوم بهمن، یکى از مظاهر حضور مردمى است. دشمن و دستگاههاى استکبارى از انتخابات شما و از راهپیمایىتان در بیستودوم بهمن مىترسند؛ بنابراین از همه نیروى خود استفاده مىکنند شاید بتوانند انتخابات و حضور مردم و رأى آزاد و دخالت مردم در سرنوشت خود را از این ملت و از این کشور بگیرند. بیستوپنج سال است که این تلاش را مىکنند؛ الان هم تلاش مىکنند.

۱۳۸۲/۱۱/۱۵

 

ادامه دارد...