نگاهی به «بهشت گمشده»/ فیلمی در ژانر کودک با محوریت سقط جنین!

به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس به نقل از تسنیم، «بهشت گمشده» به‌کارگردانی حمید سلیمیان و تهیه‌کنندگی محمدصادق آذین به‌ظاهر فیلمی در ژانر کودک و نوجوان است که اکران ویژه‌ای نیز برای مدارس و دانش‌آموزان دارد.

«بهشت گمشده» داستان زوجی به‌نام آیدا (افسانه پاکرو) و عیسی (افشین هاشمی) است. آیدا که به‌تازگی نزدیکان خود را در زلزله از دست داده دچار افسردگی شدید شده و می‌خواهد بچه 2 ماهه خود را سقط کند. تمام فیلم تلاش عیسی برای بهبود افسردگی آیداست. بهترین راهکار عیسی که معلم ادبیات است خواندن داستان شاگردانش برای آیداست.

فیلم 2 داستان را به‌موازات هم پیش می‌برد: زندگی آیدا و عیسی و زندگی علی و آنژل. فیلم در فضایی روستایی روایت می‌شود. فیلمساز می‌خواهد با روایت قصه در قصه فیلمش را جذاب کند، اما 2 قصه روایت‌شده در فیلم نمی‌توانند با هم ارتباط برقرار کنند، حتی باید گفت: معضل زندگی آیدا و عیسی و خوددرگیری آیدا با خودش و در کل موضوع سقط بچه اصلاً مناسب سن مخاطب کودک و نوجوان نیست. شخصیت نرگس و امید هم شخصیت‌هایی اضافی در فیلم هستند تا فیلمساز کاملاً شعاری بگوید که سقط جنین کار درستی نیست و موجب ازهم‌پاشیدگی خانواده می‌شود، در واقع نمی‌توان گفت، چون نیمی از فیلم داستان 2 کودک یعنی علی و آنژل و ارتباط آن‌ها با یکدیگر است فیلم در ژانر کودک و نوجوان ساخته شده است، حتی مخاطب بزرگسال نیز نمی‌تواند فضای تیره و سیاه خانه عیسی و آیدا را با فضای سرسبز جنگل‌های شمال ــ محل زندگی علی و آنژل ــ پیوند دهد.

«بهشت گمشده» می‌خواهد با شعار "هنوز بهانه‌ای برای زندگی هست" مفاهیم ارزشمندی، چون روابط انسانی، اخلاق، معجزه و قدرت ایمان را به‌تصویر بکشد، اما به‌دلیل ضعف در فیلمنامه و شخصیت‌پردازی به‌شدت ناکام می‌ماند. مشخص نیست چرا آیدا با خواندن داستان علی و آنژل متحول می‌شود؟ این سیر تحول شخصیت آیدا و شکل‌گیری ایمان در وجود او اصلاً در نیامده است. همچنین معلوم نیست چرا آنژل بعد از شفا یافتن چشمانش هنوز از عینک سیاه استفاده می‌کند و خودخواسته می‌خواهد خود را به کوری بزند، در حالی که قرار است شفای چشمان آنژل در کودکی نقطه عطف داستان باشد؟

در پایان باید گفت: «بهشت گمشده» فیلمی ضعیف با پرداختی سطحی و بازی‌هایی نچسب است که حتی در حد یک تله‌فیلم هم نمی‌تواند برای مخاطب جذاب باشد، چه رسد به آنکه مخاطب را از سالن سینما راضی بیرون بفرستد.

انتهای پیام/ 112