تعامل سلبریتی‌های وطنی و رسانه‌های غیر وطنی
به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، این سوال مهم را چی کسی باید پاسخ گوید که چرا سلبریتی‌های وطنی به هر ضربی خود را تکان می‌دهند تا خوش رقصی‌شان به چشم روشنفکران غیر وطنی بیاید؟ اگر هم مصلحت نیست پاسخ داده شود لااقل همتی باید که جلوی این اظهارات مشعشانه گرفته شود.
اگر همت این را هم در خود نمی‌بینیم که باید بنشینیم و به حال نزار فرهنگی بگرییم که سلبریتی‌هایش شده‌اند تریبون ایران ـ البته ایرانی با طعم پان ایرانیزم ـ تا به اصطلاح در مقابل عصبیت عربی «صدام حسین» و پان عربیسم عرض اندامی کرده باشند، در حالی که نه درد وطن دارند و نه درد دین.
این سلبریتی‌ها که حتی در حیطه تخصص‌شان هم وجاهتی ندارند بر پوست خربزه‌ای راه می‌روند که خربزه‌اش در بریتانیا و ایالات متحده خورده شده است. حالا اگر شمای سلبریتی که به اعتبار نظام شده‌ای سلبریتی با سر زمین بخوری که قطعا می‌خوری ـ روی پوست خربزه راه رفتن عاقبتی بهتر از این ندارد ـ همان‌هایی که بادت کرده‌اند زودتر به قهقهه می‌افتند.
وقتی شعار آن سلبریتی که با نان نظام به نامی رسید، شعار «حب الایران یجمعنا» را سر داد گمان این بود که اگر با اربعین مشکل دارد لااقل حمیت ایرانیش را حفظ خواهد کرد، اما این بازیگر محترم! بعد از سیل خانمان برانداز خوزستان در مقابل فیلم منتشر شده از «جعفر پناهی» که برای به دست آوردن دل بیگانه ثبت و ضبط شد تا مگر در آینده تندیسی به دست آورد نوشت: «هر وقت یادت نرفت که عزیزامون تو با کدوم کشور از دست رفتن اون وقت رگ غیرت این مرد رو می‌فهمی»
اگر این جمله را کسی می‌نوشت که درد وطن داشت به دل می‌نشست، اما همین اظهارات سلبریتی عزیز در حالی بیان می‌شود که برای وضع حمل نوازدش راهی آلمان می‌شود تا در آنجا نوردیده‌شان را به دنیا آورد. نه هیچ جای دیگری آن هم کشوری که در دوران جنگ تحمیلی به دولت صدام و نه کشور عراق تسلیحات شیمیایی اهدا می‌کرد. این سلبریتی محترم بهتر بود که قبل از دیدن ویدئوی آن جوان عرب خوزستانی که بدون غرض‌ورزی حرف‌هایی زده، سری به آسایشگاه جانبازان شیمیایی می‌زد تا بداند عزیزان ما با سلاح شیمیایی کدام کشور به این روز افتاده‌اند.
سلبریتی عزیز تو اگر دنبال چهره شدن هستی که به هدفت رسیده‌ای و اگر با این فرمایشات! بدون پشتوانه و عمق در صددی تا به چهره‌ای روشنفکر و متفکر تبدیل شوی باید راه دیگری بروی که این ره که تو می‌روی به ترکستان است. این نکته روشن را که عراق امروز با عراق زیر چکمه صدام متفاوت است، هر کودک بازیگوش درس ناخوانده‌ای می‌فهمد.
اینکه کسانی از عراق برای امداد رسانی به مناطق سیل‌زده آمده‌اند اتفاق تازه‌ای نیست این مساله یک عرف بین‌المللی است که در شرایط بحرانی مثل سیل و زلزله و طوفان و ... نیروهای امدادی از کشورهای دیگر به کشور بحران زده اعزام می‌شوند و کشور مزبور متقابلا از کشورهای امدادرسان تشکر می‌کند.
هوش بالایی نیاز نیست که قبل از نگارش هر متنی سری به فضای مجازی بزنیم و ببینم که آیا عراق اولین کشوری است که در تاریخ بشریت هنگام وقوع بلایای طبیعی به کشور همسایه، نیروی امدادی اعزام می‌کند.
در اوج جنگ تحمیلی وقتی صدام بمب‌های مرحمتی آلمان را بر سر هموطنانش در حلبچه می‌ریخت، این ایران بود که به یاری مصیبت زدگان عراقی شتافت و از هیچ کمکی مضایقه نکرد. هر چند ایران این عمل انسان دوستانه را به امید تلافی انجام نداد اما این برادران عراقی بودند که با حضور در مناطق سیل‌زده متقابلا لطف آن روز برادران ایرانی خود را جبران کردند.
اگر این سلبریتی‌ها از این سنگ‌اندازی‌های بی‌ثمر طرفی می‌بستند ملالی نبود، اما می‌بینند و می‌بینیم که طرفی هم نمی‌بندند. حاصل این همه شعبده چیزی نیست جز اینکه «عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری.»
انتهای پیام/ 161
