سفره رزمی پراز میهمان ناخوانده

خبرگزاری دفاع مقدس: محمدباقر، سرباز مکتب امام که شد، کوله باررا به سمت جنوب بست. این را برادرش میگوید. سعدالله برادر بزرگ "محمدباقر ساور علیا" نگاهی به عکس های برجامانده شهید می اندازد و رشته کلام را ا ینگونه به دست می گیرد.

گاهی اوقات به محمد باقر حسادت می کردم. همیشه و همه جا صحبت از خوبی های او بود. مثل اسپند روی آتش همیشه در جنب و جوش بود. مرخصی که به ایلوار(روستایی از توابع کردکوی) می آمد کشاورز می شد و دانه می کاشت.

خنده از لبانش نمی افتاد

هیچ وقت خنده هایش را فراموش نمی کنم. آن نگاه آخری که در پنجره ی ذهنم برای همیشه قاب شد.

سعدالله ما را به دوران جوانی برادرش می برد. آن روزهایی که محمدباقر در پایگاه بسیج شهید بهشتی نام نویسی کرد و به عنوان سرباز، از طلایه داران جنگ شد.

بهار زندگیش را درجبهه های جنگ گذراند. سفره رزمش را که پهن کنی پراست از ترکش هایی ناخوانده.

جبهه با طعم اسارت

سعدالله چشم هایش را می بندد، معجزه سلامت محمدباقر رابه یاد می آورد.

زمانی که او قطع نخاع شد. از نذر محمدباقر برای سلامتی اش میگوید که اگر دوباره قامت سرو گونه اش برزمین بایستد، 6 ماه بی وقفه به میدان جنگ برگردد.

محمد باقر به عهدش وفا کرد. به جبهه برگشت.

این باردرجبهه، طعم اسارت را چشید. بعد از آزادی فاو بود که به خانه برگشت.

وقتی از جنگ برگشت، با خود سوغاتی از ترکش ها را آورده بود. نیامده باید می رفت. انگار قسمت نبود که پوتین های جنگ را کنار بگذارد.

یک بلیط برای پرواز

جانشین گردان امام حسن مجتبی (ع)، لشگر25 کربلا، دوباره لباس های خاکی رنگ جبهه را به تن کرد و به میدان بازگشت. اما این بارعاشقانه تررفت.

برادر تصویر آخر را از طاقچه دلش بر میدارد و دیدار آخر را اینگونه بیان می کند: 48 ساعت قبل از پرواز آسمانی اش با هم بودیم.او که پر کشید من در جبههی کردستان بودم.

سعدالله پنجره ای در ذهنش باز می شود و از احساس وظیفه محمد باقردربازپس گیری فاو میگوید، حسی که باعث شد در 19 خرداد سال 1367 به جمع ماهی های حوض ماهی دشت، دشتی پر از ماهی هایی که دلتنگی خود را در حوض عاشقی به جا گذاشتند، بپیوندد.