گزارشی از استفاده مکرر عراق از سلاح شیمیایی در جنگ / سکوت سازمان های بین المللی در قبال جنایت

به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، رژیم بعثی عراق استفاده از سلاحهای کشتار جمعی به ویژه مواد شیمیایی را پس از فتح خرمشهر توسط ایران، به عنوان جزئی ثابت در استراتژی جنگی خویش به کار گرفت. این رژیم برای اولین بار در تاریخ بیست و سوم دیماه 1359 به شکل محدود از مواد شیمیایی در جبهه ی میانی، (مناطق مرزی استان ایلام) استفاده نمود.

رژیم صدام پس از این تجربه و سکوت سازمانهای مدافع حقوق بشری دریافت که می تواند جهت کند نمودن پیشروی قوای ایرانی در مناطق عملیاتی از این سلاحها در مواقع ضروری به گونه ای که افکار عمومی دنیا را علیه خود بر نینگیزد استفاده نماید.

بر همین اساس، صدام حسین مجوز حملات شیمیایی را در مناطق جنگی صادر نمود. رژیم صدام بارها و بارها نسبت به اینگونه اقدامات ضد انسانی مبادرت ورزید و سازمانهای بین المللی نیز در سکوتی مرموز، از اقدامات ضد بشری این رژیم حمایت نمودند. هنگامی که شکست آشکار عراق در جریان عملیات بزرگ و سرنوشت ساز الی بیت المقدس قطعی شد، صدام حسین، در اعتراض به فرماندهانش نسبت به آن شکست مفتضحانه گفت: "چرا از گازهای شیمیایی استفاده نکردید"

البته در جریان همان عملیات الی بیت المقدس، در حالی که مرحله ی اول عملیات با موفقیت همراه بود، خبرهایی حاکی از اقدام دشمن نسبت به استفاده از سلاحهای شیمیایی جهت انصراف قوای ایرانی از ادامه ی مقاومت بر روی جاده ی اهواز-خرمشهر به گوش فرماندهان و رزمندگان ایرانی رسیده بود.

یکی دیگر از مراحل استفاده ی دشمن از سلاحهای شیمیایی را می توان در عملیات رمضان جستجو نمود. هنگامی که خودروی حامل نیروهای عراقی، با تمام سرنشینانش به غنیمت گرفته شد، نیروهای دشمن در حالی که از سوزش چشمانشان شکوه می کردند، گفتند که گویا ساعاتی پیش از حرکت آنان به سوی خطوط مقدم، از این خودرو جهت حمل مواد شیمیایی استفاده شده است.

یکی دیگر از زمانهای استفاده ی دشمن از سلاح شیمیایی در بهمن ماه 1361 در منطقه ی عمومی والفجر مقدماتی بود. در این عملیات، رژیم بعثی عراق از عوامل تاول زا استفاده کرده بود. با آغاز سال 1362 و اجرای عملیات والفجر یک در شمال غرب فکه، دشمن نسبت به حملات شیمیایی علیه ایران گستاختر شد. به گونه ای که در ماههای مهر و آبان همان سال در عملیات والفجر چهار، عراق با استفاده ی فراوان از گازهای شیمیایی توانست از سرعت نیروهای ایرانی و رسیدن آنان به اهداف تعیین شده بکاهد و حتی در برخی موارد توانست مناطق متصرفی را بازپس گیرد.

اوج حملات شیمیایی دشمن را می توان در عملیات خیبر که در اسفندماه 1362 در منطقه ی عمومی هور الهویزه انجام گرفت نظاره کرد. بنابر آمار رسمی اعلام شده از سوی ژنرال ماهر عبد الرشید، فرمانده وقت سپاه سوم ارتش عراق، تنها در عملیات خیبر، عراق بیش از یک میلیون و سیصد و پنجاه هزار توپ و گلوله ی خمپاره ی شیمیایی علیه نیروهای ایرانی استفاده نمود.

در سالهای بعدی جنگ تحمیلی نیز حملات شیمیایی عراق در نبردهای مختلف تکرار شد. در عملیات بدر که در اسفندماه 1363 در شرق دجله انجام گرفت، دشمن به طور گسترده ای از بمبهای شیمیایی استفاده نمود. هنگامی که نیروهای ایرانی در بهمن ماه 1364 با عبور از رودخانه ی خروشان اروند عملیات والفجر هشت را به منظور تصرف فاو به اجرا گذاشتند، دشمن بعثی پس از کشف تک نیروهای خودی در منطقه اقدام به بمباران وسیع شیمیایی منطقه نمود که این حمله ی آنان به دلیل وزش باد به سمت عراق، سبب شیمیایی شدن نیروهای عراقی گردید.

رژیم بعثی عراق حملات شیمیایی خود را در روزهای بعد تشدید نمود که نتیجه ی این اقدام عراق برای ایران، تلفاتی معادل بیست هزار مجروح شیمیایی بود. ارتش بعث عراق تا پایان جنگ بارها تهدید کرد که از این سلاح مرگبار علیه مناطق مسکونی ایران به ویژه تهران استفاده خواهد کرد.

در تیرماه 1366 رژیم بعثی عراق شهر سردشت، جنوبیترین نقطه ی استان آذربایجان غربی را مورد حمله ی شیمیایی قرار داد. رژیم بعث، با این اقدام ضد انسانی خود یک مانور نسل کشی تمام عیار را به نمایش گذاشت. صدام حسین، دیکتاتور معدوم عراق، بارها در جلسه با سران نظامی خود گفته بود: "آنقدر شیمیایی بزنید که نسل ایرانیها از بین برود". از همین گفته ی صدام که مدتها پس از پایان جنگ منتشر شد، معلوم می شود که دولت عراق در پی اجرای یک نسل کشی در سطح منطقه بوده و اگر دست صدام باز می بود می توانست تمام کشورهای خاور میانه را به تباهی بکشاند.

رژیم بعثی عراق همچنین در شانزدهم مهرماه همان سال، شهر سومار را بمباران نمود که بر اثر این اقدام جنایتکارانه، تلفات و خسارات فراوانی به رزمندگان ایران وارد آمد. در روز بیست و پنجم اسفندماه 1366 ارتش عراق، با استفاده از گازهای سمی سیانور و خردل شهر کوچک حلبچه را بمباران نمود که بر اثر این اقدام ضد بشری بیش از پنج هزار کرد عراقی به شهادت رسیدند.

ارتش بعث عراق در شش ماه پایانی جنگ با جمهوری اسلامی ایران، مکرر از سلاحهای غیر متعارف استفاده نمود. برای مثال می توان به استفاده ی عراق از سلاحهای شیمیایی در عملیات بازپس گیری فاو در فروردین ماه 1367 در عملیات بازپس گیری شلمچه در خردادماه 1367 و بالاخره در حمله و بازپس گیری جزایر شمالی و جنوبی مجنون در تیرماه 1367 اشاره نمود.

دولتهای مدعی حقوق بشر در جهان در دهه ی هشتاد میلادی آنچنان که شایسته بود با حملات شیمیایی صدام علیه رزمندگان ایرانی برخورد نکردند. اگر اقدام به موقعی علیه صدام در آن زمان صورت می گرفت، دیگر ما امروز بار دیگر شاهد نقض حقوق مردم سوریه از سوی دشمنان این ملت مظلوم و بی دفاع و استفاده ی مکرر آنان از این سلاحهای غیر متعارف در آن کشور بحران زده نبودیم و نیز بیش از بیست هزار مجروح شیمیایی که همگی قربانی جاه طلبی حاکم کاخ نشین بعثی عراق و اربابانش شدند نداشتیم که البته همه ی این عزیزان سند حقانیت و مظلومیت ملت مقتدر ایران در سراسر جهان هستند.