امانت داری جنگ را منتقل می‌کردیم کشورمان بهشت می‌شد/وقتی جلوی چشمتان گوش و چشم را در می آوردند

به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس به نقل از خبرنامه دانشجویان ایران: نورالدین پسر ایران کتاب خاطرات سید نورالدین عافی است؛ پسری شانزده ساله از اهالی روستای خنجان در حوالی تبریز در آذربایجان شرقی که مانند دیگر رزمنده های نوجوان ایران با تلاش و زحمت فراوان رضایت والدین و مسئولین را برای اعزام به مناطق عملیاتی جلب کرد و از دی ماه 1359 -یعنی تنها سه ماه پس از آغاز جنگ تحمیلی- به جبهه های نبرد با متجاوزان رفت. او حضور در گردانهای خط شکن لشکر 31 عاشورا را به عنوان نیروی آزاد، غواص و فرمانده دسته و در جبهه های مختلف تجربه کرده و بارها مجروح شده است. نورالدین نزدیک به هشتاد ماه از دوران جنگ تحمیلی را علیرغم جراحات سنگین و شهادت برادر کوچک ترش سید صادق -در برابر چشمانش- در جبهه ماند و در عملیات های متعددی حضور داشت و جانباز هفتاد درصد دفاع مقدس است.

کتاب «نورالدین، پسر ایران» حتی با استقبال رهبر معظم انقلاب نیز قرار گرفته است، بطوری که ایشان در دست نوشته ای برای این کتاب آورده اند:

این نیز یکی از زیباترین نقاشیهای صفحهی پُرکار و اعجاز گونهی هشت سال دفاع مقدس است. هم راوی و هم نویسنده حقاً در هنرمندی، سنگ تمام گذاشتهاند. آمیختگی این خاطرات به طنز و شیرینزبانی که از قریحهی ذاتی راوی برخاسته و با هنرمندی و نازکاندیشیِ نویسنده، به خوبی و پختگی در متن جا گرفته است، و نیز صراحت و جرأت راوی در بیان گوشههائی که عادتاً در بیان خاطرهها نگفته میماند، از ویژگیهای برجستهی این کتاب است. تنها نقصی که به نظر رسید نپرداختن به نقش فداکارانهی همسری است که تلخیها و دشواریهای زندگی با رزمندهئی یکدنده و مجروح و شلوغ را به جان خریده و داوطلبانه همراهی دشوار و البته پر اَجر با او را پذیرفته است.

ساعات خوش و با صفائی را در مقاطع پیش از خواب با این کتاب گذراندم والحمدلله

90/10/20»

اما در یکی از روز های مهر ماه و در یک روز پاییزی "سید نورالدین" دعوت ما رو پذیرفت تا ناگفته هایش را بازگو کند؛ وی از قدرت رهبری در جنگ سخن گفت و از برنامه ریزی چند ماهه عراقی ها برای ضربه به ایران سخن به میان آورد؛ " نورالدین" در ادامه توصیه هایی را به دانش آموزان و دانشجویان دارد و در پایان نیز خاطرات بازگو نکرده تلخ و شیرین خود را گفت.

خلاصه شده  گفتگوی راوی کتاب "نورالدین پسر ایران" را با خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران» را در ذیل بخوانید:

عراقی ها تا کجا آمدند!

اول جنگ، آن روز ها من 16 سال داشتم؛ در تهران بودم، هواپیماها بمباران کرده بودند و دو سه روز گذشته بود؛ من از میدان امام حسین می رفتم به میدان خراسان؛ در خط واحد (اتوبوس) بودم و رادیو خط واحد روشن بود و گوینده هی می گفت عراقی ها شوش را محاصره کردند، من تعجب کردم که عراقی ها تا کجا آمدند! میدان خراسان پیاده شدم و پیاده رفتم تا میدان شوش، رفتم دیدم آنجا هیچ خبری نیست، شب برگشتم به اخوی گفتم که گوینده می گفت شوش را محاصر کردند؟! ولی من رفتم شوش را دیدم؛ گفت شوش در استان خوزستان هست.

می دانستند که رهبری هست، نمی دانستند که قدرتش چقدر است.

نگاه کنید ما اول جنگ چطور بودیم، انقلاب تا شروع جنگ دو سال فاصله داشت، در اکثریت استان ها درگیری بود، آذربایجان، شمال، جنوب، کردستان، سیستان، همه جا درگیری بود، گروه ها سهم می خواستند؛ سپاه مشغول این درگیری ها بود، ارتش نصف کارایی اش را از دست داده بود؛ منافقین هر کجا آدمی که صورتش ریش داشت می زدند؛ ما هم که 16 سال داشتیم، بلد نبودیم اسلحه برداریم و نمی دانستیم این اسلحه چطور کار می کند؛ یادم هست آن روزی که امام آمد و صحبت کرد، گفت دشمنی آمده و یک سنگی را انداخته، از فرزندانم می خواهم بروند و گوشش را بگیرند. عراقی ها این جوری فکر می کردند که یک هفته الی یک ماه می توانند کشور ما را بگیرند و حکومت را عوض کنند، منتها یک چیز را نمی دانستند و آن رهبریت نظام بود، می دانستند که رهبری هست، نمی دانستند که قدرتش چقدر است، نمی دانستند که این بچه ها چقدر به ولایت باور دارند.

می گفت من اصلا نماز خوان نبودم، شروع کردم به نماز خواندن؛ قسم می خورد که من سید صادق را در خواب دیدم

بعضی وقتها که این فیلم های جنگی را می بینم اذیت می شوم، یک جوری نشان می دهند که آدم خیال می کند که واقعا این عراقی ها مردنی اند؛ این جوری نبود؛ عراقی ها از یک سال قبل نیروهایشان را آموزش داده بودند، فرمانده اطلاعات عملیات عراق شش ماه قبل از جنگ ایران بود و همه جا را شناسایی کرده بود، عراقی ها تا آخرین تیر می زدند، قوی هم بودن، نمی ترسیدند. آن چیزهایی که در فیلم ها نشان می دهند را من در جبهه ندیدم؛ ما بعد از جنگ نتوانستیم آن واقعیت قضایا را نشان دهیم. یک خانومی از جنوب زنگ زده بود، گفت من کتاب شما را خواندم، گفت من آدم معتقدی نیستم، گریه می کرد، گفت من نمی دانستم جنگ اینقدر سخت بود و بچه ها اینقدر سختی کشیدند، زحمت کشیدند، می گفت من اصلا نماز خوان نبودم، شروع کردم به نماز خواندن؛ قسم می خورد که من سید صادق را در خواب دیدم، می گفت من خیلی مشکل داشتم و جوابشان را از شهدا گرفتم. ببینید یک کتاب چه می کند در جامعه، ببینید که ما چقدر غفلت کردیم.

بزرگترین شجاعت دانش آموز و دانشجو درس خواندنش است

سوال اینجاست بعد از دو سال و نیم، با آن بچه هایی که بلد نبودن اسلحه به دست بگیرند، چه شد که همه دنیا پشت سر دشمن ما ایستاد؟ چه شد که در این دو سال و نیم بچه ها اینقدر پیشرفت کردند و تمام آن جنوبی را که برای ما ارزشمند بود از عراقی ها پس گرفتند؟علتی که ما مسلط شدیم، پیروز شدیم در جنگ، چه بود؟؛ چه خصوصیاتی داشتند این بچه ها؟ اولین خصوصیت ایمان شان بود، تقوایشان بود، اعتقاد به ولایت و تبعیت از ولایتشان بود، ما آنقدر امام را دوست داشتیم که نمی توانستیم امام را یک روز غمگین ببینیم؛ دومین چیز آموزش بود، ما هر عملیاتی که می خواستیم انجام بدهیم، دو ماه و نیم آموزش بود؛ گاهی اوقات در روز 16 ساعت در آب آموزش غواصی می دیدیم، آن پارو زن باید جوری پارو میزد که آب صدا نمی کرد، آموزش کوه نوردی بود. اگر این بچه ها آموزش نمی دیدند چطور از عملیات کربلای 5 عبور می کردند، چطور از اروند عبور  می کردند، چطور موانع را رد می کردند؛ این ها در سایه آموزش های سخت بود. سومین چیزی که بچه ها داشتند، شجاعت بود. ما برای جنگ دانشگاهی که ندیده بودیم، ما دوره نظامی ندیده بودیم، اما برا هر تجربه ای که به دست آوردیم صدها شهید دادیم. آن روز شجاعت می خواست که بروی بالای تانک و دریچه تانک را باز کنی و نارنجک داخلش بندازی. اما شجاعت امروز این است که کارت را درست انجام بدهی، بروی در اداره خودت و مراجعه کننده ها را از خودت راضی کنی، بزرگترین شجاعت دانش آموز و دانشجو درس خواندنش است.

فرمانده لشکر ما چهل متر جلوتر از ما بود

ما رسیدیم دزفول، هر ماشینی که می رسید وسایلشان را می دادند تا آماده شود، عصر حرکت کردیم به سمت آب و  حدودا نزدیک اذان رسیدیم آنجا، رفتیم آن ور آب، سه راهی بود به نام سه راهی شهادت، عراقی ها آنقدر دید داشتند که اگر سه تا ماشین عبور می کرد حتما دو تا را می زدند، بچه ها را پیاده کردیم و پیاده رفتیم، نماز را خواندیم و نانی آوردند و خوردیم، دو روز در راه بودیم و خسته بودیم، به خاطر این که خسته بودیم یک گردان خط شکن گذاشته بودند جلوی ما، حدودا 380 متر فاصله بود با عراقی ها، درگیری شروع شده بود، متاسفانه آن گردان نتوانسته بود محور را باز کند، یک دولول 23 که با آن هواپیما را می زنند، بچه ها را می زد؛ من واقعا می ترسیدم که اگر این دولول بچه ها را می زد کار تمام بود؛ بچه ها خدا خدا می گفتند که یک نفر این دولول را خاموش کند، در همان هین بود حدودا 30 40 متر جلوتر از ما دو نفر این ور و آن ور می پریدند، گفتم بزنیدشان که اگر برگردند منطقه ما لو می رود، یکی برگشت گفت آقا سید، این امین شریعتی هست با دو تا بی سیم چی اش!؛ نگاه کنید فرمانده لشکر ما چهل متر جلوتر از ما بود، دوستان من بروید نگاه کنید، آن لشکر هایی که در جنگ بودند هر کدامش دو سه تا فرمانده لشکر شهید دادند، تیپ ها دو سه تا فرمانده تیپ، و گردانهایش معلوم نیست چقدر؛ این نشان می دهد که فرماندهان ما با ما بودند، با ما می رفتند، جلوتر از ما می رفتند.

می گرفتند و گوش ها را می بریدند و چشم ها را در می آوردند

من این قضایا را که دیدم سریع نیروها را برداشتم و راه افتادم، از کانال که بیرون آمدم افتادم باتلاق، یک چیزی دیدم که در 77 ماه حضور در جبهه هیچ جای جنگ آن صحنه را ندیدم؛ من 14 ماه در کردستان بودم، سخت ترین جای جنگ کردستان بود، هم جنگ با نَفس بود هم جنگ با دشمن بود، خیلی هم آدم های زرنگی بودند منافقین و کموله ها و دموکرات ها، منطقه را می شناختند، خدا خدا می گفتیم که بزنند شهید بشویم، نه این که اسیر بشویم، چون می گرفتند و گوش ها را می بریدند و چشم ها را در می آوردند، یک قصاوت قلبی داشتند اینها، من اینها را دیده بودم، من در عملیات خیبر دیدم عراقی ها که شیمیایی می ریختند یک گردان یک جا شهید می شد، در عملیات بدر دیدم که صدها تانک می آمدند و بچه ها زیر تانک ها می ماندند، دیدم که کارون خون شده بود، پنج شش گردان افتاده بودند به آب و عملیات لو رفته بود، عراقی ها آنقدر می زدند که کارون خون شده بود، آنهایی که شهید شده بودند راحت شده بودند، اما آنهایی که زخمی شده بودند ...، من دوران جنگ هشت بار زخمی شدم، آدم موقعی که زخمی  می شود حدود ده دقیقه احساس نمی کند، بعد از ده دقیقه که خون می رود، یواش یواش سرمایی به بدن می آید، بدن آدم  می لرزد، موقعی که بدن آدم می لرزد یک درد شدیدی هم می آید، این درد شدید که می آید اگر آدم بخواهد این درد را تحمل کند باید یک فریادی بکشد، که این طبیعی هست؛ آن بچه هایی که در باتلاق دیده بودم برای این که محور لو نرود، هر چیزی که دستشان بود بسته بودند به دهانشان و افتاده بودند در آب نمک، تا صدایشان در نرود.

ما هشت سال این جور جنگیدیدم، ما هشت سال این جور کشور را نگه داشتیم. بعد از عملیات خیبر مشکلی پیش آمده بود و غذا و نان نمی آمد، بچه ها سی روز رفتند به اهواز، به خدا آن نان هایی را که می خواستند به حیوان ها بدهند می آوردند و بیست دقیقه نان را می انداختند در آب، نان خیس نمی شد، صدای بچه ها در نیامد؛ این جنگ شجاعت می خواهد، بچه ها شجاع بودند، نترس بودند، هیچ فیلمی اینها را نشان نمی دهد.

اگر ما می توانستیم این مدیریت و امانت داری جنگ را منتقل کنیم کشورمان بهشت می شد

ما هشت سال در جنگ مدیریت کردیم، اگر آن مدیریت جنگ را منتقل می کردیم العان مشکلی نداشتیم، هر کسی که می خواست بیاید در لشکر و فرمانده پیدا کند، فرماندهی پیدا نبود، چون رنگش مثل رنگ من بود، لباسش مثل لباس من بود، غذایش مثل غذای من بود، همان دو هزار تومانی را که من می گرفتم آن هم می گرفت، من هم می ریختم به حساب جنگ آن هم می ریخت به حساب جنگ؛ من یادم هست آقا مهدی باکری که آن موقع به جزیره آمده بود، یک بسته خرمایی خراب شده بود و انداخته بودند بیرون، آمد و خرما را برداشت و گفت مومن چرا این را انداختید بیرون؟ گفتیم آقا مهدی این خراب شده، بعد خرما را برمیدارد و میشورد و از آن قَیصاوا درست می کند و ناهار می خورد؛ امانت داری را نگاه کنید؛ نگاه کنید اگر ما می توانستیم این مدیریت و امانت داری جنگ را منتقل کنیم کشورمان بهشت می شد. بعضی خبرنگارها می پرسند که شما دیوانه نبودید، وقتی زخمی می شدید به خانه برمی گشتید، اگر تکلیفی بود انجام داده بودید، چرا به جبهه ها برمی گشتید؟! به آن دوستمان گفتم اگر آن چیزی را که من دیدم شما هم می دیدید، شما هم می آمدید. جبهه ها بهشت بود، بهشت؛ درست است که آنجا امکاناتی نبود، ولی انسانهایی بودند که آنجا را بهشت کرده بودند.

از خداوند می خواهم ما را شرمنده شهدا نکند و ما را عاقبت به خیر کند.