درباره سازماندهی 7000 مأمور نامحسوس/ با مانکن های زنده چطور برخورد کنیم؟

گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس- محمد ایرانی؛ برخورد سلبی با حجاب جواب نمی دهد. هیچ انسانی نمی پذیرد که با یک مسئله فرهنگی، برخورد انضباطی شود. با هر مسئله ای باید از طریق ابزاری با همان جنس و همان فُرم دفاع و مقابله کرد. ابزار نظامی باید در مقابل دشمن سربیافرازد و ابزار انتظامی در برابر مُجرم. تا وقتی که کسی جرمی مرتکب نشده است هیچکس حق برخورد با او را ندارد. فرهنگ نیز مثل همین ماجراست. وقتی کسی با ساخت فیلم و تکثیر موسیقی علیه فرهنگ دیگری اقدام می کند، می بایست از طریق همین ابزارها با او مقابله شود. فرهنگ با خشونت در هیچ جای عالم تغییر نمی کند.

حضور 7000 مأمور نیروی انتظامی برای مبارزه با بیعفافی و اجرای قانون حجاب، هیچ تضادی ندارد با آنچه درباره فرهنگ گفته شد. بعضی رسانه ها اصرار دارند آنچه را که نیروی انتظامی انجام می دهد، بی ارتباط با ارتقای امنیت اخلاقی بدانند. این در حالی است که قانونی به نام عفاف و حجاب در کشور ما وجود دارد که 26 دستگاه مختلف را ملزم به انجام تعهداتی در این زمینه کرده است. از میان این 26 دستگاه گوناگون خوشبختانه نیروی انتظامی به وظیفه اش عمل می کند و متاسفانه 25 دستگاه دیگر، اهمیتی به وظایف خود نمی دهند یا کم کاری می کنند.

بر اساس داده های قوه قضاییه، برخی افراد به صورت سازماندهی شده، علیه حجاب در کشور فعالیت می کنند. چند وقت پیش یکی از مجریان شبکه های ماهواره ای ساعت خاصی را در هفته برای برداشتن حجاب از سر تعیین کرد. با این توضیح که خانم ها به مدت چند دقیقه در هر نقطه ای که هستند، حجابشان را بردارند و از «آزادی یواشکی»شان برخوردار شوند. عده ای هم به این امر مبادرت کردند و با ساختن گروه هایی در فضای مجازی، مروج این عمل شدند. با اینطور گروه هایی که در قانون برایشان جرم مصوب قید شده است و به صورت علنی در حال سازماندهی اقدامات خلاف قانون و عرف هستند، چطور باید برخورد کرد؟

از سوی دیگر، ترویج مُدهای مخالف با عفت عمومی که در برخی فروشگاه ها ارائه می شود و گروهی از مانکن های زنده! آنها را در خیابان به تن می کنند، نیازمند قوه ی قهریه است. «مانکن های زنده» معضلی است که به تازگی در برخی خیابان های تهران و شهرهای بزرگ شاهد آن هستیم. برخی دختران و پسران با پوشیدن مدل های جدید و رفت و آمد در خیابان ها، سعی می کنند برای این مدل مشتری جلب کنند. افرادی که پول می گیرند و در دو شیفت مختلف با پوشیدن این لباس ها و حضور در اماکن شلوغ، دیگران را تشویق به خرید آن ها می کنند. با کسی که برای تبلیغ نوع خاصی از پوشش غیرمناسب، پول مبادله می کند چطور باید برخورد کرد؟ کار فرهنگی در اینجا بیشتر به یک شوخی شبیه است.

برخی از افراد هم با مزاحمت برای بانوان، تعقیب کردن آنها و ترساندنشان در مکان های خلوت، امنیت را از آنان سلب می کنند. این که طرح 7000 نفری پلیس نامحسوس را ضدامنیت و سرمایه اجتماعی بدانیم، حرف عجیبی به نظر می رسد که از طرف برخی از رسانه ها در حال پمپاژ شدن به جامعه است. سرمایه اجتماعی و در رأس آن اعتماد اجتماعی، با ایجاد امنیت برای دختران، نه تنها کاهش نمی یابد بلکه باعث افزایش آن می شود. چطور ممکن است دختری که با آسودگی و به دور از هرگونه استرس و مزاحمتی در خیابان ها قدم می زند، پارک می رود و به فعالیت های روزمره اش می رسد، اعتماد اجتماعی اش کاهش یابد؟ این طرح اتفاقا هرچیز نداشته باشد، امنیت اجتماعی را بالا خواهد برد. البته طبیعی است که برای افراد مُخل نظم جامعه، این طرح، مُضر باشد.

25 دستگاه، وظیفه فرهنگ سازی را بر عهده دارند و می بایست با استفاده از ابزارهای صحیح و کارآمد به مقابله با تهاجم فرهنگی اقدام کنند. یک دستگاه نیز وظیفه برخورد با متخلفان را دارد. کسانی که به صورت سازماندهی شده درصدد شکستن هنجارهای اجتماعی گام برمی دارند. جالب اینکه از میان 26 نهاد و دستگاهی که قرار است در زمینه «قانون عفاف و حجاب» فعالیت کنند، وقتی یک دستگاه وظیفه اش را به انجام می رساند، همه علیه او گارد می گیرند. انگار کار نکردن، بی فعالیتی و گوشه گیری مناسب تر است. رسانه ها به جای فعالیت علیه دستگاهی که وظیفه اش را درست انجام می دهد، باید یقه ی 25 دستگاهی را بگیرند که بی خیالی پیشه کردند! مطالبه گری از آنها باید صورت بگیرد، نه از نیروی انتظامی که بنا به وظیفه ذاتیاش، در حال فعالیت است. وزارت ارشاد، آموزش و پرورش و سازمان امور زنان باید کار فرهنگی کنند. کاش آن 25 نهاد، با کمک هم بتوانند مثل نیروی انتظامی 7000 فعال فرهنگی را بسیج کنند. چه محسوس، چه نامحسوس!