وطن‌پرستان واقعی چه کسانی هستند؟
به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، روز‌های پرالتهاب دوران انقلاب اسلامی و پس از آن میدان آزمونی برای آنان بود که عقیده و باور را نه روی برگه‌های کتاب و دفتر دانشگاه و نه در ظاهر دین که در عمل و صحنه جهاد نشان دادند اگر معتقد به دین و ناموس و وطن بودند تا پای جان از اعتقادات خود دفاع کردند و اگر به حکم عقل و احساس کار و عملی را درست پنداشتند بی مهابا در راه آن قدم گذاشتندو پیامدهایش را به جان خریدند. هزاران شهید دوران انقلاب اسلامی، صد‌ها مبارز سیاسی که در راه آزادی و آزادگی سال‌های در زندان‌های مخوف رژیم ستم شاهی با بدترین شکنجه‌ها ایستادگی کردند، زندگی مخفیانه ده‌ها مبارزی که گاه آنان را مجبور به خروج از کشور کرده و یا در سخت‌ترین حالت برای فرار از دست ماموران ستمشاهی مدام در حال جا به جایی بودند تنها بخشی از فداکاری‌های مردمی است که در راه اعتلای اسلام و آزادی میهن از هیچ تلاشی فروگذار نکردند.
آرمان‌های مقدس مردم در سال ۵۷ تنها شعار و موج یکی دو روزه نبود، راهشان را می‌د‌انستند و تصویر روشنی از سرانجام آن داشتند. حق، روشن بود، حقیقت واضح بود و مردم برای حاکمیت حق هست و نیست خود را فدا کردند. انقلاب مقتدرانه مردمی و اسلامی سال ۵۷ مردم را به جایگاهی از باور و ایمان و اعتقاد رساند که ۲ سال بعد وقتی دشمن متجاوز بعثی به کشور حمله کرد این ارزش‌ها بود که ملتی را با دست‌های خالی پیروز نبرد با ارتشی مسلح از چند ملیت کرد.
جوانانی که انقلاب را با خون به ثمر رساندند حال با جان در مقابل متجاوز ایستادند، فداکارترین و با اخلاص‌ترین مردم زمان خود به بی هیچ شعار و کف و سوتی، متواضعانه با دست‌های خالی، بی هیچ چشمداشتی فقط برای دفاع از اعتقادات و وطن سنگر جبهه‌ها را پر کردند.
هر گردی گردو نیست مثال خوبی برای این روز‌های ایران است، هر وطن پرستی وطن دوست نیست و هر آزادی خواهی لزوما حقیقت آزادی را نمی‌خواهد، او چیزی می‌خواهد که به آن میل دارد نه آنچه حقیقت موضوع است. این بی هدفی و بی آرمانی وقتی با پوشش مفاهیم درست به واکنشی هیجانی و غیر منطقی می‌انجامد نه فقط دشمن و معاندین از آن سو استفاده می‌کنند بلکه زمینه‌ای برای بروز خشم و خشونت می‌شود.
صفی که باید مشخص شود
فوت مهسا امینی در هفته‌های گذشته هرچند باعث ناراحتی بسیاری از مردم کشور شد، اما زمینه سو استفاده دشمنان نظام را نیز فراهم کرد و بهانه‌ای شد تا اعتراض مردم نسبت به گرانی، مشکلات اقتصادی و اجتماعی و اصلاح قوانین به سمت و سوی براندازی نظام و تحرکات گروهک‌های تروریستی و جدایی طلب برود. اتفاقی که اگرچه ابتدایش با ژست اصلاح و اعتراض شکل گرفت، اما به خشونت و انجام عملیات تروریستی و آسیب زدن به جان و مال مردم انجامید. مشخصا همه آن‌هایی که به خیابان آمدند و یا آنانی که معترض به برخی سیاست‌های کشور هستند دشمنی‌ای با نظام ندارند و خواستار اصلاح در قوانین و رفع مشکلات هستند، اما آچه مشهود است در التهاب و اعتراضات خیابانی این منافقین و استکبار و دشمنان هستند که فرصت پیش روی را غنیمت شمرده و به دنبال تحقق خواسته‌های خود و از بین بردن نظامی هستن که با خون جوانان و همین مردم به ثمر نشسته است.
واضح است که صف معترضین با اغتشاش گران جداست، صحبتی که بار‌ها از تلویزیون رسمی کشور و مسوولان نظام شنیده شده، اما هیچ گاه مجالی برای مشخص شدن این صف نبوده، تنها در روز‌های همچون روز‌های اخیر بوه که فضای پر التهاب جامعه دو صف معاندین نظام و کشور و دوستداران و مدافعان را شکل داده در دیگر مواقع سال صف معترضِ موافق نظام مشخص نبوده که اگر صفی قانونی شکل می‌گرفت و مطالبات مردمی در مجرای قانونی عنوان و بیان می‌شد راه اغتشاش را می‌بست.
واقعا معترضان این روز‌ها وطن پرست هستند؟
طبل تو خالی وطن دوستی عده‌ای که این روز‌ها خیابان‌های تهران را به صحنه درگیری کشانده‌اند زمانی برملا می‌شود که هم صدا با کشور‌های متجاوز با سابقه درخشان ترور و غارت و استعمار بر ناامنی شهر‌ها دامن می‌زنند. بی آنکه تعریفی درست و حتی واحد از وطن دوستی داشته باشند مهمترین مولفه یک کشور برای شهروندان که امنیت است را هدف قرار داده‌اند. همین‌هایی که در خیابان‌های تهران دم از آزادی و حقوق می‌زنند ناقض حقوق اولیه شهروندی مردم شده‌اند.
وطن پرستی اگر در هر جامه و کشوری تعاریف متفاوتی داشته باشد، اما باطنش برای همه مردم از فرهنگ‌ها و ادیان و ملیت‌های مختلف واحد است. چیزی که در خیابان‌های تهران نمودی از خشم و نفرت و خشونت است هرچند به ظاهر رنگی از شعار‌های زیبا داشته باشد، اما در حقیقت خود فاصله زیادی با وطن پرستی و وطن دوستی دارد. در واقع همه چیز در آن دیده می‌شود جز مفاهیم عالی‌ای، چون عدالت، آزادی، وطن پرستی و غیره...، آزادی برای زن می‌خواهند، اما حجاب از سر زن مسلمان می‌کشند. آزادی اندیشه می‌خواهند، اما هر عقیده‌ای به جز عقیده خودشان را محکوم می‌کنند، با شعار زندگی، انسان می‌سوزانند و زندگی را نه تنها از جامعه و مردم بلکه از هم‌باوران خودشان هم می‌گیرند.
انتهای پیام/ ۱۴۱
