روز شهید، نوروزِ رضوی شدنِ زندگی

گروه استان‌های دفاع‌پرس‌ـ «غلامرضا بنی‌اسدی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ روشن‌ترین نسبت شهدا به امام رضا (ع)، پدر- پسری است. بهتر است بگویم پدر- فرزندی. آخر بانوی شهید هم کم نداریم. در حرمِ معرفتیِ امام عشق، شهادت چشیدگان از زن و مرد و کوچک و بزرگ، سر یک سفره می‌نشینند. سفره خاصی که جز شهید را نمی‌توان بدان خواند. درست مثل همانی که در کلام امیر المومنین (ع)، درباره اولیای ویژه خدا می‌خوانیم؛ «إنَّ الجِهادَ بابٌ مِن أبوابِ الجَنَّةِ فَتَحَهُ اللَّهُ لِخاصَّةِ أولیائِهِ؛ جهاد دری از در‌های بهشت است که خداوند آن را بر روی اولیای خاص خود گشوده است.» دروازه‌ای که با گذر از آن می‌شود سر سفره خاص ولیِ خدا نشست. 

نسل دفاع مقدس، خود را فرزندان امام می‌دانستند. مسیرِ حرکت به سمت جبهه در مشهد جوری تعریف می‌شد که آغاز از حرم باشد و سرانجام بسیاری هم با شهادت باز به حرم می‌رسید. آنان هم که به مقام عظمای شهادت نرسیده بودند باز در حرم، برای ادامه راه شهدا تجدید عهد می‌کردند. رابطه پدر- فرزندی امام و شهدا چنان بود و هست و خواهد بود که اگر از شهید بگوئی حرف امام رضا (ع) در میان خواهد بود و چون سخن به ساحت قدسی امام رسد، حدیث شهادت خواهد شکفت. همه چیز بر مدار شهادت است. 

امام رضا (ع) هم شهید است. چنان که آن بنده خدای جامانده از شهدا، در کنار دیگر سلام‌ها و صلوات‌ها هنگام مواجه با حرم، می‌خواند: «السلام علیک ایها الشهید، و این الشهید و ابوالشهید و امام الشهداء و رحمه الله و برکاته.» می‌گفت، با این سلام، حالم خوش می‌شود. شهدا را یاد و به لطف‌شان استمداد می‌کنم.

امام رضا که در سلسله شهادت، تباری ممتاز دارد. هم شهید است و هم تبارش در شش پشت به شهید می‌رسد و ادامه‌اش در سه امام شهید تکرار می‌شود. 

راست می‌گفت او. حالا که تأمل می‌کنم می‌بینم «روزِ شهید» را باید «روزِ امام رضا (ع)» دانست. اصلا روزِ امامت است. مگر نخوانده‌ایم این کلامِ امام مجتبی (ع) را که: «لقد حَدَّثَني حَبِيبي جَدّي رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله أنّ الأمرَ يَملِكُهُ اثنا عَشَرَ إماما مِن أهلِ بيتِهِ و صَفوَتِهِ، ما مِنّا إلاّ مَقتولٌ أو مَسمومٌ؛ جدّ محبوبم رسول خدا صلى الله عليه و آله به من فرمود كه امر امامت را دوازده امام از اهل‌بيت و برگزيدگان او به عهده خواهند گرفت. هيچ يك از ما نيست مگر آن كه يا كشته مى‌شود يا مسموم.» تأکید این را هم در حدیث رضوی چنین می‌خوانیم که: «ما مِنّا إلاّ مَقتولٌ؛ هيچ يك از ما نيست مگر آن كه كشته مى‌شود.» بله، سلسله امامت همان سلسله رفیع شهادت است. آنان که در قرن‌ها و اعصار بعد هم به شهادت می‌رسند در تعریف نسبت خود با حقیقت امامت هستند. 

روز شهید روز امامت و ولایت است. روزی که با برگشت به تنظیم نسبت با امامت باید، جامعه را در مدار معرفت قرار داد. روز شهید روز خودشناسی هم می‌تواند باشد. این که به نام بلندشان، کوتاهی‌های خود را احصا کنیم و گام‌ها را برای بلند برداشتن در صراط مستقیم آنان، توانمند کنیم. بدانیم که کاستی‌های موجود که فراوان هم می‌شود برای کم گذاشتن در فهم زیست شهیدانه است.

اگر بتوانیم به سبک آنان زندگی کنیم، کمبودها هم به بود تبدیل می‌شود. گفتنی در حوزه بایستگی‌های سبک تربیتی شهدا، هر چند «من و تو کم گفتیم» اما می‌توانیم از همین «کم» هم کلید بسازیم که درهای بزرگ را باز کند به سمت افق‌های متعالی. شهادت را اعجازی چنین میسر است... .

انتهای پیام/