به گزارش گروه سایر رسانههای دفاعپرس، در حالی که قرار است جو بایدن نامزد ریاست جمهوری دمکراتها روز ۲۰ ژانویه مراسم تحلیف خود را برگزار کند، زیاد از «انتقال قدرت» به یک دولت جدید در آمریکا سخن به میان میآید. رسانهها نیز طبق معمول حدس و گمانهای خود را در این باره مطرح میکنند که رئیس جمهور منتخب قرار است چه کسانی را برای کابینه خود انتخاب کند.
تیم بالقوه احتمالی بایدن در حال قالب کردن سیاستگذاران نومحافظه کاری هستند که در دولتهای اوباما که بایدن نیز در مقام معاون رئیس جمهور قرار داشت، سمتهای عالی را در اشغال خود داشته اند. این اسامی عبارتند از سوزان رایس مشاور سابق امنیت ملی، مایکل فلورنوی از مقامات ارشد پیشین پنتاگون و آنتونی بلینکن سیاستگذار پیشین وزارت امور خارجه. نام تمام این افراد در کنار خود بایدن، جنگهای فاجعه بار در خاورمیانه و شمال آفریقا را به ذهن متبادر میکند.
بایدن پیش از انتخاب به سمت معاون رئیس جمهور در دو دولت اوباما (۲۰۱۶- ۲۰۰۸) ۴۷ سال را در مقام قانونگزار در کنگره سر کرده بود و در آنجا سمتهایی کلیدی را در حمایت از جنگهای آمریکا در افغانستان و عراق بر عهده داشت.
هیچ نشانهای وجود ندارد که از احتمال نرمتر شدن این موضع او در سیاست خارجی در کهنسالی (بایدن این هفته ۷۸ ساله و مسنترین رئیس جمهور تاریخ آمریکا میشود) خبر دهد. او تمام پیشنهادها برای انتصاب اعضای پیشروتر حزب دمکرات برای کابینه آینده اش را به سرعت رد کرده است. بایدن بر «اتحاد ملی» تاکید دارد و در حال کار کردن با حزب جمهوریخواه است. این یعنی دولت او در روابط بین المللی یک موضع متعارف دست راستی را اتخاذ خواهد کرد.
در واقع در طول چند دهه اخیر حزب دمکرات به حزب انتخابی تشکیلات سیاست خارجی آمریکا، تشکیلات اطلاعاتی، پنتاگون و وال استریت یا به طور خلاصه طبقه حاکم یا «دولت عمیق» تبدیل شده است. از این رو بایدن با سخنان دلگرم کننده اش درباره مشارکت دوباره با «هم پیمانان» و ناتو، برای ریاست جمهوری بسیار بیشتر ترجیح داده شده تا دونالد ترامپ خودرای که شیوه کار عجیب و عجولانه اش فقط باعث عقیم ماندن جاه طلبیهای سلطه طلبانه واشنگتن شده است. وقتی بایدن میگوید «آمریکا بازگشته است» منظور واقعی اش «بازگشت به روال معمول امور» است که حکایت از بازگشت با فراغ بال و بدون مزاحمت به نظامی گری و مداخله جویی در امور خارجی دارد.
بایدن در تلاش برای رسیدن به ریاست جمهوری، مورد حمایت چهرههای جمهوریخواه سابق کاخ سفید، مقامات ارشد پنتاگون و امپریالیستهای نومحافظه کار و لیبرال به یکسان قرار گرفته است. کسانی که مهر تایید آنها، گواه دلهره آوری است از انتظاراتی که از دولت بایدن دارند.
بایدن در طول مناظرههای انتخاباتی به دنبال این بود که در ارتباط با روسیه و چین خود را محافظه کارتر از ترامپ نشان دهد. دمکراتها اتهامات مضحکی را درباره مداخله ادعایی روسها در انتخاباتها تکرار میکردند و میگفتند که او پرزیدنت ولادیمیر پوتین را در این باره پاسخگو خواهد کرد. بایدن همچنین با «لات» خواندن پرزیدنت ژی جین پینگ ارزش خود را پایین آورد. از دورهای که بایدن معاون رئیس جهور بود و با چین معاملات تجاری انجام میداد زمان زیادی نمیگذرد و تصاویری از او وجود دارد که جام در دست در کنار ژی ایستاده است. از این رو دیدگاههای بایدن بسته به نیاز روز او مصلحت جویانه و قابل انعطاف است. این ویژگی غیر اخلاقی باید به عنوان زنگ هشداری عمل کند که این رئیس جمهور بر اساس اصول یا مقتضیات صلح عمل نخواهد کرد. او بر این اساس عمل خواهد کرد که دولت عمیق آمریکا و طراحان امپریالیست آن چه انتظاری از او دارند.
در دوران بایدن روابط بین المللی آمریکا به نسبت دولت ترامپ یا در واقع هر یک از دولتهای دیگر آمریکا کمتر نگران کننده نخواهد بود. پس سخن گفتن از «انتقال» قدرت چه معنایی میتواند داشته باشد وقتی کشتی دولت آمریکا- مثل همیشه- قرار است در مسیر رفتار خارجی تهاجم آمیز باقی بماند؟
تمام دولتهای آمریکا از زمان جنگ جهانی دوم در جنگ یا دیگر کارزارهای تهاجمی بوده اند. ترامپ هم از این نظر تفاوتی نداشت و بایدن هم نخواهد داشت.
جو بایدن اشاراتی کرده است که با روسیه در گفتگوهای کنترل تسلیحاتی همکاری خواهد کرد. منصفانه است. او همچنین اشاره کرده است که آمریکا را به توافق بین المللی اتمی با ایران بازخواهد گرداند. این هم منصفانه است، اما در تمام این موارد باید منتظر ماند و دید.
در همین حال واشنگتن به دنبال کردن سیاست سد کردن راه تجارت انرژی روسیه با اروپا و نیز دامن زدن به تنشهای انفجاری با چین بر سر دریای جنوب چین، تایوان، هنگ کنگ و سایر اختلافات ادامه میدهد. بایدن و معاون آتی اش کاملا هریس از جمله طرفداران پر شور اسرائیل هستند و بی شک در ادامه سیاست خصمانه و بی پروای اسرائیل نسبت به ایران، در کنار اسرائیل باقی خواهند ماند.
چه دونالد ترامپ در کاخ سفید باشد و چه جو بایدن، چه یک جمهوریخواه رئیس جمهور باشد و چه یک دمکرات، واقعیت تلخ این است که سیاست خارجی آمریکا همواره پرخاشگرانه و نظامی گرایانه باقی میماند. این واقعیت قدرت آمریکا در جهان و لازمه خدمت کردن به سرمایه داری شرکتی و منویات آن است. تنها چیزی که تغییر میکند شعارها و شیوه عمل فردی است. در حقیقت ریاست جمهوری آمریکا یک نمایش عروسکی برای پنهان کردن ماشین جنگی است.
شاید زمانی در آینده، اگر ساختار قدرت الیگارشی و شرکتی ایالات متحده از طریق یک قیام واقعا دمکراتیک در هم بشکند، در آن صورت بتوانیم به طور معناداری از «انتقال» قدرت در این کشور سخن بگوییم. تا آن زمان جهان فقط میتواند مطمئن باشد که همچنان شاهد همین بدرفتاریهای دولت دغلکار آمریکا با آن لعاب «خوداستثناپنداری» حق به جانبش خواهد بود.
نویسنده: سرمقاله سایت (Strategic Culture Foundation)
منبع: https://b۲n.ir/۲۴۱۸۶۸
منبع: فارس
انتهای پیام/ 341