گروه فرهنگ و هنر دفاعپرس ـ رسول حسنی؛ بیش از سه دهه از شهادت سیدمرتضی آوینی میگذرد؛ هنرمندی که به معنای حقیقی کلمه انقلابی بود و عیاری برای انقلابی شدن. آوینی چه در مقالاتش و چه در آثار تصویریاش بهمثابه آینهای زلال بود که حقیقت انقلاب اسلامی را منعکس میکرد.
متأسفانه جهان آوینی از سوی دشمنانش به دلیل کینهورزیها و چه از سوی دوستانش به دلیل برخی ملاحظات، درک نشد و به همین دلیل چنین هنرمندی مجال تکثر نیافت. هنر شرقی و غربی در نگاه آوینی محلی از اعراب نداشت، او به درانداختن هنر اسلامی میاندیشید، هنری که منبعث از آموزههای امام خمینی (ره) بود.
بدون شک از میان خیل هنرمندانی که داعیه انقلابی بودن دارند و اغلب نیز انقلابینما هستند، این تنها آوینی بود که بدون ادعا وارد میدان شد و با دوری از هیاهو و جار و جنجال، از باورهایش گفت.
در زمان حیات آوینی بسیاری بودند که برای خاموش کردن صدای او هیاهو کردند و به روشهای مختلف سعی داشتند تفکر آوینی را تخطئه کنند؛ چنانکه امروز نیز همین رویه ادامه دارد. باوجود نقش پر اهمیت آوینی در تصویرسازی صادقانه از جنگ تحمیلی، هنوز یک اثر جامع منتشر نشده تا بدانیم مختصات سینمای انقلابی چیست.
رسانه ملی نیز که پل ارتباط مخاطبان با مجموعه روایت فتح است، بجز پخش چند باره این مجموعه، قدمی جدی برنداشته است. اگر در گوشه و کنار حرکتهایی در مسیر شناخت آوینی برداشته شده، بیشتر حدیث نفس سازندگان اثر بوده که شهید آوینی بهشدت با این روش مخالف بوده است. این آثار به دلیل آنکه رنگ و بوی حزبی داشتند چنانکه باید معرف جهان آوینی نبودند و بر آتش سوءتفاهم افزودند.
در جهان غرب وقتی فیلمساز مستندنگاری مانند «مایکل مور» سر برمیآورد، با حمایت رسانهها و کمپانیهای سینمایی، جهانی میشود اما مرتضی آوینی با وجود آنکه چهرهای آشنا دارد، همچنان ناشناخته و مهجور است. مهم نیست دلیل این مهجوریت آوینی چیست و کنکاش در مورد بیمهری مفید به فایده نیست، آنچه در شرایط کنونی حائز اهمیت است، شناخت چیستی اندیشه آوینی است.
ضریب دادن به دنیای آوینی همان صدور انقلاب اسلامی است که آرمان و مطالبه امامین انقلاب است. در آستانه سالروز شهادت مرتضی آوینی که روز هنر انقلاب اسلامی نیز نامیده شده، باید به این نکته فکر کرد که برای فرهنگ این مرز و بوم چه افقی را در نظر گرفتهایم و در چه مسیری قرار است طی طریق کنیم تا ودیعه انقلاب اسلامی را بدون خوف و خطر به فرزندان خود بسپاریم.
انتهای پیام/ 161