به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، سردار شهید علی هاشمی که از او به عنوان مغز متفکر عملیات خیبر یاد می کنند از اهالی منطقه دشت آزادگان بود که همزبانی اش با اعراب عراق و شناخت مناطق عملیاتی، او را به یکی از تاثیرگذارترین افراد در طراحی عملیات‌هایی چون خیبر و بدر تبدیل کرده بود. او قرارگاه نصرت را که سری‌ترین قرارگاه جنگ محسوب می‌شد، تشکیل داد. در ادامه 2 روایت از زندگی شخصی شهید از زبان همسرش آمده است.
صبور باش
رفت سری به پدر و مادرش زد و بعد آمد خانه. کمی از او دلگیر بودم. گفتم: چرا انقدر دیر به دیر می آیی؟ نمی گویی من اینجا تنها هستم؟ علی مثل همیشه با لبخند جواب داد و گفت: «ای بابا خانوم، من که خوب میایم خانه، بچه هایی در قرارگاه هستند که یک ماه یک ماه هم به خانوادشان سر نمی زنند. جنگ است دیگر»
خودم را مشغول پخت و پز کردم. خواستم به او بفهمانم که قانع نشدم. آمد جلوی من ایستاد و گفت: «راستی شنیدم شما خیاطی را خوب بلدی. این رو برام وصله می کنی؟»
شلوارش بود. گفتم: شما شلوار نو که داری. این را برای چه می خواهید وصله کنم؟ علی هم گفت: «نه همین را می خواهم. هنوز می شود پوشیدش، فقط کمی سر زانوش رفته» من که هنوز عصبانی بودم، گفتم: نه من وصله بلد نیستم بزنم. علی هم برای آنکه حرص من را در بیاورد به شوخی گفت: «باشد من هم می برم می دهم خیاطی صلواتی توی قرارگاه. هم کارشان را بلدند هم اینکه این قدر سوال و جواب نمی کنند.»
دوباره من گفتم: «شما وقتی شلوار داری چرا باید شلوار وصله دار بپوشی؟» گفت: «چه اشکالی دارد؟ بلاخره این ها هم باید استفاده بشود دیگر. حالا بیا بنشین، آن غذا را ول کن. می خواهم قصه ای برایت بگویم» بعد ادامه داد و گفت: «قدیم ها، یک خانوم خیلی مومنی بود، بچه اش از دست رفت. وقتی شوهرش به خانه آمد غذا برای شوهرش برد و توی صورت شوهرش خندید. اصلا انگار نه انگار که اتفاقی افتاده! بعد که خستگی شوهرش در رفت، یواش یواش به شوهرش گفت که بچه امانت خدا بوده که برگشته پیش صاحبش».
منظورش را فهمیدم. می خواست بگوید که باید صبور باشم. حالا آرام شده بودم. بعد گفت: «هر وقت دلت گرفت برو پیش ننه، هم خالت هست هم مادر من. این طوری تنهایی اذیتت نمی کند».
نصیحت مخفیانه
علی هیچ وقت از مسوولیتش در جبهه حرفی نزد. خودش را یک بسیجی حساب می کرد. من هم فکر می کردم واقعا یک بسیجی ساده است. کم کم می دیدم که مسوولان سپاه به اتفاق همسرم به منزل می آیند. از روی مشغله های کاری که علی داشت کم کم فهمیدم فرمانده است اما از مسوولیتش باخبر نبودم.
رابطه علی با من بسیار خوب بود. همیشه با احترام زیاد با من برخورد می کرد، به خصوص در حضور فرزندان. هیچ وقت به اسم کوچک مرا صدا نزد. همیشه در همه جا با گفتن حاج خانم مرا صدا زد.
یادم نمی آید که یک بار با صدای بلند صحبت کرده باشد. اگر اشتباه از من یا خانواده اش می دید جلوی جمع خانوادگی مطرح نمی کرد. همیشه در جای خلوت نصیحت می کرد.
انتهای پیام/ 141
