من مثل همیشه، بی تاب نبودن های او

خبرگزاری دفاع مقدس: نوروزعلی ایمانینسب در روز ۱۶مهر ۱۳۳۹به دنیا آمد و پس از پایان دوره سربازی، از جمله اولین نفرات اعزامی به جبهه بود. به جز چند روزی که برای مرخصی یا درمان مجروحیتهایش به پشت جبهه برمیگشت، بقیه روزها در جبهه بود. سردار شهید مهدی زینالدین فرمانده شهید لشگر ۱۷علی ابن ابیطالب (ع) درباره شهید نوروز علی ایمانینسب گفته بود: من اگر ۱۰نفر مثل ایمانی نسب داشتم تا قلب بغداد میرفتم.

سردار ایمانینسب فرمانده گردان ادوات تیپ ۱۲قائم (عج) سمنان پنجم مردادماه ۱۳۶۷ در عملیات مرصاد به شهادت رسید و حالا بعد از گذشت سالها، پای صحبت با همسر او می نشینیم.

داستان یک زندگی شیرین

در یک محل زندگی می کردیم. سال 60 بود که به خواستگاری من آمدند. نوروز علی در استخدام سپاه بود. من عاشق سپاهی ها بودم و علاوه بر این چون همسایه بودیم و شناخت کافی از او داشتم، باعث شد که او را به عنوان همسر بپذیرم.

28 بهمن سال 60 خود را کنار نوروز علی در زیر یک سقف پیدا کردم. عید را کنار هم گذراندیم. قصد داشت که در خرداد ماه به جبهه برود. اما از طرف سپاه اعزام نشد، چون تازه ازدواج کرده بودیم، مانع رفتن به جبهه شدند.

بالاخره بعد از مدتی دوباره پا به میدان نبرد گذاشت. رفتن او همانا و شروع بی تابی های من همانا. تاب ماندن را نداشتم. اگر می خواستم می ماندم اما بدون نوروزعلی هرگز. می خواستم تمام لحظاتم را کنار او باشم و لبریز از محبت او شوم. پس به او اصرار کردم که من را هم با خودش ببرد. همان طور هم شد. به  اهواز نقل مکان کردیم و از طرف سپاه در یک خوابگاه مستقر شدیم. حالا می توانستم، هر یک ماه یکبار همسرم را ببینم و یا حداقل مطمئن بودم که به او نزدیک ترم.

1363، پسرم مجید در سرخه به دنیا آمد، اما نوروزعلی کنار ما نبود، بلکه در عملیات بدر، کنار دیگر رزمنده ها از اسلام  و مرز و بوم دفاع می کرد. مجید دو ماهه بود که آغوش پدر را لمس کرد و برای اولین بار او را در قاب چشمانش دید.

بعد از آن دوباره به جنوب رفتیم. هنوز 15 ماه از تولد مجید نگذشته بود که فرزند دومم را ناقص و در 7 ماهگی به دنیا آوردم، اما او هرگز در این دنیا نفس نکشید که دکترها علت آن را گازهای شیمیایی می دانستند. وقتی فرزندم در بیمارستان اهواز به دنیا آمد، همسرم کنارم نبود. لحظات سختی بود. هیچ گاه آن دقایق از خاطرم پاک نمی شوند.

سال 67، زهرا به دنیا آمد. قطعنامه قبول شده بود و می شد بی قراری را از چشمان نوروزعلی خواند. زهرا 10 روزه بود که نوروز علی 30 تیر 1367 برای آخرین بار در قاب خاطراتم ظاهر شد و برای همیشه خانه را به مقصد کردستان ترک کرد.

31 تیر زنگ تلفن خانه به صدا در آمد. خودش بود. می گفت: "شناسنامه ام را برایتان فرستادم. بروید و شناسنامه برای دخترم، زهرا بگیرید. برایتان یک نامه هم نوشته ام. دوباره با شما تماس می گیرم".

صدای نوروز علی هنوز در گوشم زمزمه می شود که دوباره با شما تماس می گیرم. اما سر قولش نماند. هیچ وقت تماس نگرفت. نوروزعلی که به خوش اخلاقی زبانزد بود، بد قولی کرد و من، مجید و زهرا را برای سالیان دراز تنها گذاشت.