حیف که نفهمیدم دیگر نمی آیی

وقتی تو رفتی یکی از کبوترها مرد. آن یکی مدام دور کبوتر مرده می گشت. چیزی نمی خورد، حتی نای پرواز نداشت.  وقتی تو رفتی پسرمان به دنیا آمد، بی آنکه کسی را داشته باشد که به او بگوید: بابا من ماندم و یک بچه، و قاب عکس مردی که روی خاک نشسته و لبخند بر لب، من ماندم و نگاه های خیره خیابان، کوچه و بازار.

 

می دانی انتظار چقدر سخته؟

 

با هر صدایی، وزش بادی، خش خش برگی،  کودک ام را در آغوش می گیرم، می آیم روی ایوان می ایستم، به این امید که تو را ببینم تا در خانه را باز کنی و با همان لبخند همیشگی، بگویی: سلام همسر خوبم من برگشتم. 

 

اما من چشمم به راه و تو نیامدی، روزها به شب، و شب ها روز شد اما تو...  پسرمان بزرگ شد، ازدواج کرد، نوه مان به دنیا آمد. 

 

تو نیامدی...