وصیت‌نامه پاسدار شهید علی اکبر شاه‌مرادی/ بنده خود را حقیرترین و مستمندترین بندگان خدا می‌دانم
به گزارش خبرنگار ساجد، پاسدار شهید «علی اکبر شاه مرادی» در تاریخ یکم مهر ۱۳۰۹ در تهران چشم به جهان گشود. وی حافظ کل قرآن و فرمانده گردان ۸ الحدید پادگان ولیعصر (عج) و بعد از فرماندهی این گردان به عنوان جانشین پادگان ولیعصر (عج) ایفای نقش کرد. سرانجام در تاریخ ششم خرداد ۱۳۶۱ در منطقه اروند رود خرمشهر به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
تصاویر وصیت‌نامه پاسدار شهید علی اکبر شاه مرادی
متن وصیت‌نامه‌ای را که از این شهید والامقام به یادگار مانده است، در ادامه می‌خوانید:
«بسم الله الرحمن الرحیم
وَ مَنْ یَخْرُجْ مِنْ بَیْتِهِ مُهاجِراً إِلَى اللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ یُدْرِکْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّه...
أشهد أن لا إله إلاَّ الله و أشهد أن محمد رسول الله واشهد ان امیرالمومنین علی واولاده المعصومین حجج الله شهادة ایمان و ایقان و اخلاص.
هر فرازی را فرودی در پیش است و هر اوجی را حضیضی و هر طلوعی را غروبی پی می‌آید، مگر آنکه این فراز متصل به مبدأ هستی بخش و معطی وجود باشد و سرانجام و فرجام همه عمر‌ها مرگ است و دنباله آن حیات غیر دنیوی و وصل به برزخ و قیامت، که باطن و عمیق‌تر از آنست که اگر در این دنیا خود به قیامت نروی با مرگ دنیوی به آنجا خواهند برد و چه خوب است که انسان بمیرد تا قبل از آنکه بمیرانند یعنی در باطن خود سفری کرده باشد و خود را شناخته باشد تا از آنجا به سوی پروردگار رحمن و رحیم صعود نماید.
یکی از راه‌های بسیار عالی این وصول به حق شهادت و جهاد با مال و جان است که واقعاً از عمق وجود و قیامت نفس شهید بر می‌آید و البته این مرتبه مستلزم ایمان و تقوا و تعیین است که خداوند در بین مردم کم تقسیم نموده است.
باری غرض از نوشتن این مطالب این نیست که در این راه توانسته‌ام کاری بکنم، چون واقعاً (بینی‌و‌بین‌الله) من خود را حقیرترین و مستمندترین بندگان خدا می‌دانم از هر جهت که کمالی در آن باشد و این مطلب را در این موقعیت برای تذکری به خود می‌دهم.
ولیاقت نصیحت کسی را نیز ندارم همانطور که امام خمینی بدین مضمون می‌فرماید کسی که خود صحیح نیست نمی‌تواند دیگران را تصحیح نماید؛ و برای خود در این رضایت پدر و مادر و تمام کسانی را که بر من حقی دارند و بنده در ادای آن بازمانده‌ام و یا قصوری داشته‌ام و دعای آمرزش طلب جهت این بنده پر تقصیر خدا، برداشته‌ام و خواهشمندم با دیده رضایت و عفو در حق من عمل نمایید.
در این روز‌ها بیش از همه خود را شرمنده خدای تبارک و تعالی در برابر این همه نعمت و رسول خدا و اهل بیت گرامیش می‌نمایم پس از آن این امت شهیدپرور که نتوانسته‌ام جبران خدمات آنها را نمایم و از پدر و مادرم که متأسفانه بدان صورت از آنها جدا شوم، ولی بعد از آمدن به منطقه دریافتم که واقعاً احتیاج شدید به نیروی انسانی آموزش دیده می‌باشد و بنا بر فتوای امام این لزوم و ضرورت مقدم بر مسایل دیگر می‌باشد به هر حال امیدوارم از سر خطایای من هر کسی به نوبت خود در گذرد.
خود بهتر می‌دانید من از تجملات و کار‌های بیهوده چه در زندگی و چه در ختم و ... ناراحت می‌شوم.
علی اکبر شاه مرادی
۱۳۶۰/۱/۲۷»
انتهای پیام/ 900
