نگاهی به زندگی شهید سیّد «یحیی موسوی‌احمدآبادی»

به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از یزد، تاریخ هشت سال دفاع مقدس ملت ایران معطر به هزاران گل از بوستان ایثار و شهامت است؛ شهید سیّد «یحیی موسوی‌احمدآبادی» گلی است از گلزار حسینی که در کویرستان یزد روئید و عطر وجودش جبهه‌های غرب و جنوب کشور را شمیمی جان افزا بخشید.

در ادامه زندگی نامه این شهید بزرگوار را از نظر می‌گذرانیم:

خورشید اولّین روز بهاری سال ۱۳۴۱ هجری شمسی طلوع می‌کرد. خانواده‌ها برای حلول سال نو مهیّا می‌شدند؛ امّا خانواده‌ای از سلاله پاک زهرای مرضیّه در احمدآباد اردکان علاوه بر شادی عید، شادی دیگری را لحظه شماری می‌کرد وآن تولّد چهارمین فرزند پسر خانواده بود. پدر خانواده، سیّدمصطفی، به شکرانه این نعمت الهی به تأسّی از حضرت زکریّا او را «یحیی» نام نهاد.

در ۶ سالگی او را به مدرسه فرستاد؛ دوره ابتدایی را در دبستان احمدی احمدآباد با موفّقیّت گذراند و دوره راهنمایی را در مدرسه راهنمایی ابوریحان شروع کرد. در کنار تحصیل به کار بنّایی و کاشی‌کاری مشغول می‌شد. رفت و آمد در مسجد و حشر و نشر با روحانیّت معظّم و نیز همکاری با پایگاه بسیج او را شیفته و دلداده انقلاب و امام کرده بود.

با نماز الفت خاصّی داشت؛ مقیّد به نماز اوّل وقت و اهل نماز شب بود. احترام به بزرگ‌تر و پدر و مادر را بر خود واجب می‌دانست. درس خوان و کوشا بود. همواره آرزوی شهادت در راه خدا را در سر داشت؛ تااین که بر اثر تهاجم یزیدیان زمان، کربلای دیگری در تاریخ تشیّع آن هم در ایران اسلامی واقع شد. او برای دفاع از اسلام راهی این کربلا شد. سه نوبت در جبهه حضور یافت و مدّت ۱۰ ماه و ۱۴ روز از بهترین ایّام جوانی خود را در راه جهاد و حفظ اسلام صرف کرد.

سرانجام در تاریخ ۱۳۶۳/۷/۲۵ در منطقه کوشک در تک ناجوانمردانه عراق بر اثر اصابت گلوله دشمن به سینه‌اش به شدّت مجروح شد و با پرواز روح بلندش از جسم خاکی‌اش به روضه رضوان، به شهادت رسید. پیکر پاکش پس از تشییع با شکوه بر دستان و دوش مردم همیشه در صحنه و شهید پرور اردکان و احمدآباد در گلزار شهدای احمدآباد به خاک سپرده شد.

وصیت‌نامه شهید:

بسم الله الرحمن الرحیم

بر شماست‌ای ملّت رزمنده که پیام آور خون شهیدان باشید؛ شهیدانی که از بهترین افراد و مؤثّرترین افراد و مؤمن‌ترین کسانی بودند که به این انقلاب عشق می‌ورزیدند که پر و بالشان در کنار معشوقشان سوخت و چنین نقش بست بر زمین که‌ای دریای بی‌کران انسان‌ها به پا خیزید که با یک دست قرآن و با دست دیگر سلاح را بر گیرید و از حق و رسالت انسانی و شرف خود دفاع کنید.

سعی کنید عدالت را در جامعه برقرار کنید و با بی‌عدالتی مبارزه کنید. سعی کنید خودتان را اصلاح کنید و به هیچ حزب و گروهی وابسته نباشید و از نفاق بپرهیزید و دنباله‌رو روحانیّت باشید.

انتهای پیام/