چاره خروج از ایست فرهنگی، حرکت همسوی اقتصاد، سیاست و امنیت با فرهنگ است

به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس به نقل از خبرآنلاین، "هدایت الله بهبودی"  اظهار کرد: همه ما از تحول و دگرگونی فرهنگی، به سوی رشد و کمال، به نیکی یاد میکنیم و آن را تنها وسیله نجات جامعه میدانیم؛ به ویژه در بحرانهای اجتماعی و ناهنجاریهایی که به دست خود به وجود میآوریم و یا از بیرون تحمیل میشود، رشد فرهنگی را عامل اصلی رهایی از این بحرانها و ناهنجاریها تلقی میکنیم.

وی افزود: حقیقت نیز همین است. سواد بالا، آگاهی بیشتر، مطالعه فراوان، آفرینش آثار ادبی و هنری و... نیازهای معنوی جامعه را سیراب میکند، کفههای افراط و تفریط را نوک به نوک نگاه میدارد و جامعه تعادل مییابد.

بهبودی اضافه کرد: جامعه متعادل تن به سنگین شدن هر یک از این کفهها نمیدهد. این نتیجه، آرزویی است که هر جامعهای برای رسیدن به آن تلاش میکند. سالهاست - حداقل پس از پایان جنگ - این نسخه شفابخش از طرف مسئولان پیچیده میشود و در برهه کنونی که نسلی نو با خواستهای تازه ظهور یافته با تأکید بیشتری به آن سفارش میگردد.

وی خاطر نشان کرد: جامعه ما برای رسیدن به این آرزو کم سرمایهگذاری نکرده است. ممکن است گفته شود این سرمایهگذاریها کلان نبوده، درست هزینه نشده یا سوخت رفته، اما با نگاهی به بودجههای فرهنگی که در بدنه سازمانیهایی چون آموزش و پرورش، آموزش عالی، فرهنگ و ارشاد اسلامی، بسیج، سازمان تبلیغات اسلامی و همه نهادهایی که توان فرهنگسازی دارند، تزریق شده، درمییابیم که سرمایه مناسبی در این راه خرج میشود. اما، آیا به همین نسبت، رشد فرهنگی نصیب جامعه میگردد؟ آیا هویت ما متناسب با باورها و اصولمان ارتقا مییابد؟ آیا ما توانستهایم به آرمانهای اجتماعی خود نزدیکتر شویم؟

بهبودی در پاسخ به این سوالات افزود: پاسخ این پرسشها یکسره مثبت نیست. هر چند شواهدی از رشد و رکود فرهنگی میتوان برشمرد، اما خوشبینانهترین پاسخ این است که ما در دوره ایست فرهنگی به سر میبریم؛ پیشروی داریم، عقبنشینی هم میکنیم.

این نویسنده دوران 8 سال دفاع مقدس ابراز کرد: جنگ تحمیل شده به مردم ایران، اگرچه خرابهآفرین بود، اما مزرعهای سبز برای فرهنگ فراهم کرد. در آن سالها ما خواسته و ناخواسته دست به تولید انبوه فرهنگ زدیم که خیلی زود به دلیل هویت متعالیاش تبدیل به الگو شد و خیل آدمها برای رسیدن به مراتب انسانی، پا به این مزرعه گذاشتند و خود را از سایه به روشنایی رساندند.

بهبودی تصریح کرد: بازگردیم به همان سؤال بالا. چرا از سرمایهگذاریهای فرهنگی پاسخ مناسب نمیگیریم؟ فرهنگ، قدرت رشد مجرد ندارد. به تنهایی نمیتواند ببالد. در مثل، فرهنگ بسان تارهای یک بافت است که در نبود پودها شکل نمیگیرد. پودهای این بافت اقتصاد، سیاست و امنیت است.

وی اضافه کرد: در اقتصادی که درهای طبقات آن به روی هم بسته است و کلیدش دست طبقه بالاییهاست، در سیاستی که برای رسیدن به خط قدرت مسابقههای پی در پی برپا میشود، در امنیتی که کلانتریها و دادگاهها زمان سر خاراندن ندارند، سرمایهگذاری برای فرهنگ جواب نمیدهد. این پودها قدرت تنیده شدن در تارهای فرهنگ را ندارند.

این نویسنده دوران دفاع مقدس ابراز کرد: امروز بیشتر نگاهها، امیدها و آرزوها به حوزه فرهنگ گره خورده است؛ برای تأمین هنجارهای باقی مانده و چه بسا بازگرداندن ارج و منزلتهای از دست رفته، تکان بخورد، رخی بنمایاند و حرکتی آغاز کند.

وی گفت: باور به سلامت فرهنگ، در کنار اقتصاد، سیاست و امنیت بیمار، خودگولزنی است. در چنین موقعیتی، فرهنگ توان فتح دلها، خیره کردن چشمها و جلب قلبهای از راه رسیده را ندارد. اینها ستونهایی هستند که باید با هم قد بکشند. کوتاه و بلندی هر یک، نمای جامعه را کج میکند. و جامعهای که متعادل نایستاده باشد، باید هر لحظه شاهد تکانها و لرزشهای تازه باشد.

بهبودی در پایان خاطر نشان کرد: برای خروج از ایست فرهنگی، چارهای جز حرکت همسوی اقتصاد، سیاست و امنیت با فرهنگ نداریم.