شهید شاه‌آبادی برای تداوم‌ انقلاب‌ لحظه‌ای آرام‌ نداشت‌

خبرگزاری دفاع مقدس، ششم اردیبهشت سالروز شهادت حجتالاسلام و المسلمین استاد مهدی شاهآبادی است. او متولد سال 1309 ه-ش بود و در سن چهار سالگی توسط پدرش به مکتب خانه "امامزاده یحیی(ع) سپرده شد و تا شش سالگی به فراگیری علوم قرآنی مشغول بود. در چهارده سالگی راهی مدرسه مروی تهران شد و در هیجده سالگی ملبس به لباس روحانیت شد و در همین ایام، پدرشان آیت الله محمدعلی شاهآبادی رحلت نمود.

شهید شاهآبادی دو سال بعد از رحلت پدر راهی شهر قم و در جریان نهضت ملی نفت وارد مبارزه شد. در شهریورماه سال 1332 دستگیر و زندانی شد و پس از آزادی تحصیل را ادامه داد و در 25 سالگی سطوح عالی علوم حوزوی را به اتمام رساند و در درس خارج فقه امام(ره) و آیات عظام آقایان بروجردی(ره)، گلپایگانی(ره) و اراکی(ره) شرکت می کرد.

شهید شاهآبادی هیچ گاه از تلاش و کوشش و مبارزه نایستاد و پس از ماجرای کودتای 28 مرداد و رحلت آیت الله العظمی بروجردی، همواره با امام راحل همراه بود و در طرح مرجعیت امام(ره) کوشش فراوان کرد. در تمامی تابستانها و ایام ماه مبارک رمضان برای تبلیغ به روستاهای دورافتاده می رفت و توجه خود را روی جوانان و نوجوانان متمرکز کرده بود.

شهید شاهآبادی پس از 21 سال اقامت در قم، در سال 1350 به تهران آمد و در رابطه با ترویج اندیشههای امام در مناطق شمال تهران فعالیت می کرد.

در این رابطه دکتر ولایتی ضمن بیان خاطرهای می گوید: "شهید شاهآبادی تازهترین اعلامیهها و نوارهای سخنرانی امام را می آوردند و در آن جا تکثیر و توزیع می کردند. ایشان کتابخانهای هم در آن مسجد درست کرده بودند که کتابهای انقلابی و اسلامی در آن وجود داشت و به افراد انقلابی مسئولیت داده بودند."

ایشان در آن مسجد، علاوه بر برگزاری جلسات تفسیرقرآن از خانوادههای مبارزین که در زندانهای سیاسی رژیم شاه بودند حمایت می کرد.

او دراین رابطه بارها دستگیر و زندانی شد و در تاریخ 4 تیر 1352 به دلیل فعالیت های مخفی علیه شاه خانهاش مورد یورش ماموران ساواک قرار گرفت و روانه زندان شد و تحت شدیدترین شکنجهها قرار گرفت. پس از چهارماه آزاد شد و مجدداً  در سال 1353 دستگیر و بازداشت شد و تا پیروزی انقلاب چندین نوبت دستگیر شد. در سوم بهمن 1357 به همراه جمع کثیری از زندانیان آزاد گشت و چند روز بعد به جمع روحانیان متحصن در دانشگاه تهران پیوست.

هنگام بازگشت امام راحل در کمیته استقبال از ایشان مشارکت فعال داشت و در ماجرای 21 و 22 بهمن 57 در خلع سلاح کلانتری ها و پادگانها و انتقال اسلحه و مهمات به نقاط امن، لحظهای از پای ننشست و با تشکیل کمیته انقلاب اسلامی به عضویت شورای مرکزی کمیته درآمد.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی در دو دوره مجلس شورای اسلامی از طرف مردم تهران انتخاب شده و در تاریخ 5 اردیبهشت 1363 جهت بازدید به جبهه ها رفت و مشغول مبارزه شد. در غروب ششم اردیبهشت ماه سال 1363 در اثر ترکش خمپاره های دشمن بعثی به شهادت رسید و در جوار شهدای هفتم تیر به خاک سپرده شد.

 حضرت امام راحل درباره شهادت او طی پیامی فرمودند: "مبارک باد بر حضرت بقیه الله(عج) چنین فداکاران و جانبازان در راه هدف بزرگ و اسلام عزیز که با شهادت افتخارآمیز خود ملت عظیم الشان ایران به ویژه روحانیت عالی قدر را سرافراز می نمایند. او فرزند برومند شیخ بزرگوار ما بود که حقاً حق حیات روحانی به اینجانب داشت که با دست و زبان از عهده شکرش برنمی آیم."