پرونده‌ ناتمام 4 دیپلمات ایرانی!

به گزارش خبرنگار بین‌الملل دفاع پرس، 35 سال از روزی که حاج احمد متوسلیان فرمانده قوای موسوم به «محمد رسول الله (ص)» به همراه سید محسن موسوی کاردار سفارت ایران در لبنان، تقی رستگار مقدم فرمانده آموزش و تاکتیک قوای محمد رسول الله (ص) و کاظم اخوان خبرنگار و عکاس خبرگزاری جمهوری اسلامی در پست بازرسی منطقه «برباره» در جاده طرابلس- بیروت در شمال لبنان به اسارت شبه‌نظامیان مسیحی موسوم به «نیروهای لبنانی» (القوات اللبنانیه) درآمدند، می‌گذرد.

طی این سال‌ها اخبار مختلفی از سرنوشت آنان به گوش رسیده است که در بسیاری از موارد، این اخبار تفاوت فاحشی با یکدیگر دارند. دلیل اصلی این ربایش، ضربه زدن به توان ایران و جلوگیری از گسترش نفوذ جمهوری اسلامی در لبنان، پس از حمله گسترده ارتش اسرائیل بود.

لبنان به دلیل پذیرش تعداد زیادی از آوارگان فلسطینی، در کنار دسترسی به مرزهای شمالی فلسطین اشغالی، یکی از پایگاه‌های مهم گروه‌های مبارز فلسطینی در جوار مناطق تحت کنترل رژیم صهیونیستی به شمار می‌رفت. گروه‌های فلسطینی از طریق مناطق واقع در جنوب لبنان، دست به اجرای عملیات علیه پایگاه‌ها و شهرک‌های صهیونیست‌نشین واقع در جوار مرزهای شمال فلسطین اشغالی با جنوب لبنان می‌زدند. با این وجود، همه چیز برای مردم جنوب لبنان، که در خط اول درگیری با صهیونیست‌ها قرار داشتند، به خوبی پیش نمی‌رفت.

استراتژی برخی گروه‌های فلسطینی مبنی بر تاکتیک «حمله و فرار» بود، به این صورت که ابتدا شهرک صهیونیست‌نشین مورد نظر هدف حمله موشکی و خمپاره‌ای قرار می‌گرفت، سپس نیروهای فلسطینی، که از اطراف مناطق مسکونی در جنوب لبنان اقدام به این حملات می‌کردند، به سرعت از منطقه خارج می‌شدند.

 

پس از این اقدام، صهیونیست‌ها به فاصله اندکی اقدام به بمباران منطقه می‌کردند. در نتیجه، تلفاتی به مردم و مناطق مسکونی در جنوب لبنان وارد می‌شد. این روند بارها در طول ماه، در جنوب لبنان ادامه داشت. این تنها موضوعی نبود که باعث نفرت مردم جنوب لبنان از فلسطینیان می‌شد.

با وجود تلاش برخی جریان‌های هوادار مقاومت در بدنه گروه‌های مسلح، که شهید «خلیل الوزیر» (ابوجهاد) مرد شماره 2 سازمان آزادیبخش فلسطین در رأس آن قرار داشت، بعضی از گروه‌های فلسطینی که نه از دیدگاه اسلامی، بلکه از منش سوسیالیستی بهره می‌بردند، اقدام به ضبط خودسرانه اموال مردم جنوب لبنان می‌کردند. غیرنظامیان لبنانی که با خواست این افراد مخالفت می‌کردند، یا شکنجه یا تیرباران می‌شدند.

 

اسرائیل پس از این حملات 2 بار خاک لبنان را مورد حمله قرار داد. حمله اول در زمستان 1356 تحت عنوان «عملیات لَیطانی» بود که به اشغال تمام مناطق مرزی جنوب لبنان تا بخشی از کرانه خاوری رود لیطانی منجر شد. اسرائیل برای حفظ این ناحیه، از چند گردان از نیروهای خائن ارتش لبنان، که تحت فرمان سرگرد «سعد حداد» با اسرائیل متحد شده و خود را «ارتش جنوب لبنان» نامیده بودند، استفاده می‌کرد.

تجاوز دوم، که در ادبیات صهیونیست‌ها «جنگ اول لبنان» نامیده می‌شود، پس از ترور ناکام «شلومو آرگوف» سفیر رژیم صهیونیستی در پایتخت انگلیس توسط چریک‌های چپگرای فلسطینی مورد حمایت صدام، اجرا شد. این حمله کمتر از دو هفته پس از فتح خرمشهر و شکست مفتضحانه نیروهای صدام در این شهر انجام شد.

 

اگرچه پس از این حمله، تصمیم ابتدایی ایران و سوریه مبنی بر مقابله مستقیم با تجاوز صهیونیست‌ها در خاک لبنان، با حضور مستقیم نیروهای مسلح تهران و دمشق در خاک این کشور، بود اما مدت کوتاهی پس از ورود حاج احمد متوسلیان و نیروهایش به سوریه، امام خمینی(ره) با هشدار دادن به مقامات کشور پیرامون نقشه خطرناک دشمن جهت دور کردن ذهن ایران از جنگ با رژیم بعث و به دنبال آن عدم تحقق پیروزی نهایی، خواستار تغییر مأموریت نیروهای ایرانی عازم لبنان به آموزش جوانان لبنانی جهت جنگیدن خود آنان در سرزمین‌شان با اشغالگران شد.

 

در همین حین، دستورات جدید به حاج احمد متوسلیان ابلاغ شد. مأموریت نیروهای ایرانی عوض شده بود. گروهی باید هرچه سریعتر به ایران برمی‌گشتند تا در عملیات سرنوشت‌سازی که قرار بود کار جنگ را یکسره کند، شرکت کنند و گروهی دیگر باید برای آموزش نیروهای داوطلب جوان لبنانی عازم شمال شرقی این کشور می‌شدند. در همین گیرودار صبح روز 14 تیر 1361، سید محسن موسوی، کاردار وقت سفارت ایران در لبنان، خود را از بیروت به محل استقرار نیروهای ایرانی در پادگان شهر مرزی «زبدانی»، در حاشیه مرزهای سوریه با لبنان، ‌رساند و خواهان دیدار فوری با او شد.

موسوی خبرهای خوبی نداشت. نیروهای اسرائیلی پس از ورود به بیروت، در حال نزدیک شدن به ساختمان سفارت ایران بودند و هرلحظه ممکن بود اسناد مهم جمهوری اسلامی بدست اشغالگران قدس شریف بیفتد. حاج احمد متوسلیان تصمیم گرفت به بیروت برود تا از نزدیک اوضاع را مشاهده کند. مخالفت تعدادی از همرزمانش اثر نکرد.

تقی رستگار مقدم فرمانده آموزش و تاکتیک نیروهای اعزامی ایران و کاظم اخوان خبرنگار و عکاس خبرگزاری جمهوری اسلامی نیز احمد متوسلیان و سید محسن موسوی را در این سفر همراهی می‌کردند.

تنها راه ورود به پایتخت لبنان پس از اشغال شرق بیروت توسط ارتش رژیم صهیونیستی، از شهر ساحلی طرابلس در شمال لبنان صورت می‌گرفت. به همین دلیل، سید محسن موسوی و سه سرنشین دیگر خودرو نیز از همین مسیر راهی پایتخت لبنان شدند تا اینکه در میانه راه در پست بازرسی نیروهای شبه‌نظامیان «نیروهای لبنانی» (القوات اللبنانیه) در ناحیه ساحلی «برباره» متوقف شدند. تنها چیزی که مشخص است، این است که این چهار نفر علی‌رغم داشتن مصونیت دیپلماتیک، توسط این شبه‌نظامیان مسیحی تندرو، که به «فالانژ» نیز شهرت داشتند، گروگان گرفته شدند.

 

با وجود اخبار ضد و نقیض پیرامون سرنوشت این چهار نفر، تاکنون هیچ سندی که نشان دهد آنان به شهادت رسیده‌اند به دست نیامده است. طی روزهای اخیر برخی مقامات ایرانی از حضور آنان در زندان‌های رژیم صهیونیستی سخن به میان آورده‌اند.

انتهای پیام/ 421