معرفی عراق به عنوان آغازگر جنگ تحمیلی، پیروزی ایران در عرصه بین‌الملل

به گزارش خبرنگار دفاع پرس از بوشهر، دولت‌ عراق‌ در 26 شهریور 1359 با ارائه یادداشتی‌ رسمی‌ به‌ سفارت‌ جمهوری‌ اسلامی‌ ایران‌ در بغداد، اعلام‌ کرد که‌ قرارداد «الجزایر» و عهدنامه‌های‌ مربوط‌ به‌ مرز مشترک‌ و حسن‌ همجواری‌ و سه پروتکل‌ و پیوست‌های‌ آن‌ و دیگر موافقت‌نامه‌ها و یادداشت‌های‌ انضمامی‌ به‌ این‌ عهدنامه‌ را یکجا و یک‌ جانبه‌ فسخ‌ کرده‌ است.

پس از گذشت چند روز از این اقدام، رژیم بعث عراق در ساعت 14:15 دقیقه دوشنبه 31 شهریور ماه 1359، با هدف براندازی جمهوری اسلامی و رؤیای جداسازی استان خوزستان از خاک ایران و الحاق آن به عراق با کمک بیش از 70 کشور جهان، حمله همه‌جانبه‌ خود را علیه کشور ایران آغاز کرد و کشور ايران را مورد تعرض نظامی قرار داد و حاكميت، استقلال و تماميت ارضی ايران را نقض كرد.

از نظر کارشناسان می‌توان جنگ تحمیلی هشت ساله را یکی از مخرب‌ترین و خون بارترین جنگ‌‌ها پس از جنگ‌‌های جهانی اول و دوم دانست.

ارتش عراق در این جنگ با استفاده از تجهیزات کامل نظامی و به روز که به ‌وسیله‌‌ کشورهای ابرقدرت غربی و برخی از کشورهای منطقه، تقدیم صدام حسین می‌شد، جان ارزشمند بسیاری از نظامیان و غیرنظامیان کشورمان را که ناخواسته و برای حفاظت از سرزمین خود وارد این جنگ تحمیلی شدند گرفت.

 تجاوز بی‌رحمانه‌ای که هشت سال متوالی، طی 2887 روزبه طول انجامید و به واسطه حماسه‌‌های بسیار، توسط رزمندگان دلیر مرد ایران در طول این سال‌ها، به هشت سال دوران دفاع مقدس معروفیت یافت.

پس از پذیرش قطع‌نامه 598 از طرف ایران، و آتش‌بس میان کشورهای 2 طرف، کشور ایران همواره بر شروع جنگ از سوی عراق پافشاری می‌کرد و به دنبال احقاق حق خود، خواستار تعیین شروع کننده‌‌ جنگ به وسیله‌ سازمان ملل و نیز نظارت، بررسی و تأیید آتش‌‌بس، پس از تصویب این قطعنامه‌ شد.

 با این حال، شورای امنیت اگرچه با اعزام نیرو برای بازرسی و نظارت بر آتش‌‌بس خواست به قسمتی از حقوق اصلی ایران توجه کند؛ ولی به مهم‌ترین خواسته جمهوری اسلامی ایران که شناسایی متجاوز و شروع ‌کننده‌‌ جنگ بود و قبل از تصویب قطعنامه نیز مطرح شده بود، توجهی نکرد و همچنان در اعلان درنگ می‌‌کرد و عکس العملی از خود نشان نمی‌داد.

مسئله ای که شایان ذکر است، کشور عراق پس از جنگ تحمیلی هشت سال علیه کشور ایران، جنگ با کشور کویت را آغاز کرد.

آنچه در این بین عذاب آور بود صدور بیانیه‌‌ها و قطعنامه‌‌های پی در پی  و متنبه علیه کشور عراق به دلیل اشغال کویت بود به طوری که در ظرف کمتر از یک سال، 23 قطعنامه و 8 بیانیه از سوی شورای امنیت صادر شدند که در تاریخ این شورا در قبال یک مناقشه بین‌المللی بی‌سابقه بود و علاوه بر آن، پیگیری مستمری نیز در راستای اجرای قطعنامه‌ها وجود داشت و شورای امنیت سازمان ملل از نخستین روزهای جنگ و دراولین قطعنامه‌‌ی خود، خواستار خروج بدون قید وشرط نظامیان عراق از کویت شد.

این در حالی بود که در زمان تجاوز عراق به ایران فقط 15 قطعنامه علیه عراق صادر شد که اکثر آن‌‌‌ها جنبه‌‌ توصیه‌‌ای داشتند.

جنگ عراق علیه کویت و فشار بیش از اندازه سازمان ملل بر عراق، شرایطی را فراهم ساخت که شورای امنیت سازمان ملل جهت جلوگیری از شکل گیری تناقضات بین‌‌المللی و جلوگیری از آشکار شدن نگاه غرض ‌ورزانه‌ این شورا نسبت به کشورهای مختلف، در کنار محکوم کردن عراق نسبت به اشغال کویت، چاره‌‌ای جز بازگویی حقیقت در مورد جنگ عراق علیه ایران نداشت.

سرانجام سه سال پس از صدور قعطنامه 598، در 18 آذر سال 1370 با پی گیری‌های مستمر، درخواست جمهوری اسلامی جهت معرفی و مشخص شدن کشور عراق به عنوان متجاوز به بار نشست و پنجمين دبيركل سازمان ملل متحد (خاویر پرز دکوئیار) را موظف کرد طی گزارشی متجاوز را به شورای امنیت معرفی کند و رژیم بعثی صدام، به عنوان مسئول و آغازگر جنگ تحمیلی علیه جمهوری اسلامی ایران، معرفی شد.

در تاریخ دفاع و سیاست کشور ایران، معرفی کشور عراق به عنوان متجاوز و آغازگر جنگ تحمیلی علیه جمهوری اسلامی، خود یک موفقیت بزرگ برای ملت ایران در عرصه‌‌ بین‌‌المللی به شمار می‌آید که شهد شیرین آن کمتر از پیروزی انقلاب اسلامی و هشت سال دفاع مقدس نیست.

انتهای پیام/