نامیرا و حیات‌بخش چون علامه مرتضی مطهری

گروه استان‌های دفاع‌پرس‌ ـ «غلامرضا بنی‌اسدی» پیشکسوت دفاع مقدس، شهادت، متعالی‌ترین مفهومی است که انسان می‌تواند با آن خود را متمایز و ممتاز کند. خداوند هم برای شهید، حرمتی بلند قائل است که او را به «بی‌مرگی» می‌رساند. «وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ؛ هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‏ اند مرده مپندار بلكه زنده‏‌اند كه نزد پروردگارشان روزى داده مى ‌شوند.» این آیه ۱۶۹ سوره شریفه آل عمران، گواهِ بر همین حقیقت است که بسیار خوانده و شنیده‌ایم.

بالاتر از این؛ آیه، در جامعه ما «اقامه» شده است. به تکرار هم اقامه شده است. به از پا افتادنِ هر شهید، شاهد اقامه این آیه شریفه بوده‌ایم. شرافتِ در افزایش انقلاب و ایران و مردمان این قطعه خدایی خاک، رهینِ اقامه همین آیه شریفه است. در همین هندسه معرفتی است که شهید را هرگز مرده نمی‌پنداریم. به زندگیِ‌شان باور داریم. به ظهور و بروز و نقش‌آفرینی شهدا هم مومنیم. احیای فضیلت‌های اخلاقی و سبک نجیبانه زندگی مومنان را نتیجه همین نقش‌آفرینی‌ها می‌دانیم.

آنان «عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ» اند و ما از سفره گسترده آنان روزی می‌خوریم. سفره معرفتی که هرچه برداریم نه تنها کم نمی‌شود که روزافزون هم هست. یکی از بزرگ سفره‌دارانِ این قبیله ارجمند، شهید آیت‌الله مطهری است. بزرگمردی که خرمنِ فیاض اندیشه‌اش، رزقِ زندگی معرفتی میلیون‌ها انسان را  به روز تأمین می‌کند. از او گفتن جز ذیل این آیه، سزا نیست که زندگان را به قاعده حیات باید دید و قدر نهاد. مطهری، کلام‌اش هم مُطهَّر است و هم مُطهِّر. هم پاک است و هم پاکی‌آفرین. در زلالِ اندیشه‌اش می‌شود به طهارت جان رسید. بی‌آنکه گزندی به تهدید نیش بگشاید.

این شهادتِ حضرت روح‌الله است درباره آثار او؛ «آثاری که از او هست، بی‌استثناء، همه‌ی آثارش خوب است و من کس دیگری را سراغ ندارم که بتوانم بگویم: «بی‌استثناء آثارش خوب است». ایشان بی‌استثناء آثارش خوب است، انسان‌ساز است.» او در کلماتِ خویبش جاری است. هیچ «مرگ‌افزاری» نمی‌تواند این جریانِ حیات‌آفرین را متوقف کند. مطهری علاوه بر عظمت شهادت، شانِ شهادت‌آفرینی هم دارد.

بسیارند کسانی که با شهدنوشی از سفره پر کرامت او به فهمی نو از زندگی و درکی تازه از شهادت رسیده‌اند. اینان «موتوا قبل ان تموتوا» را به رفعتِ شهید شدن قبل از شهادت ارتقا داده‌اند. هر کدام هم در این ساحتِ مبارک، سفره‌دار شده‌اند که ما به اندازه وسعت فکری‌مان، روزی خورِ سفره معرفتی‌شان هستیم. نام‌گذاری روز شهادت استاد به عنوانِ «روزِ معلم» هم ناظر به همین شکوه و شوکتی است که تعلیم و تعلم دارد. معلمان به واقع، ادامه‌دهنده راهی هستند که مطهری بر آن چراغ گرفته است. تکریم اندیشه مطهری اقتضا می‌کند تا سفره‌داران راهش، معلمانِ فرهیخته و متاله را قدر بدانیم.

تقدیر از معلم برای تغییر احوال جامعه به سوی «احسن‌الحال» یک ضرورت راهبردی است. اگر می‌خواهیم فردای وطن مطهری‌پرور باشد. اگر می‌خواهیم شهادت همچنان جان مردم را به حلاوت شهود برساند باید معلمان را تکریم کنیم. چنین بار رسمِ ایرانِ ما.

انتهای پیام/