برخي از کارشناسان نظامي و سياسي، معتقد بودند که ادامه جنگ به باخت نظامي ايران منجر خواهد شد، آيا چنين تحليلي مبناي قبول قطعنامه 598 بود؟
پذيرش قطعنامه يک امر فوري و آني نبود؛ بلکه حتي ايران در تصويب قطعنامه اقداماتي را انجام داد و از جمله با خاوير پرز دکوئيار دبير کل سازمان ملل همکاري داشت. از سوي ديگر قرار نبود جنگ براي هميشه ادامه يابد. ما به هيچ‌وجه براي طولاني شدن جنگ برنامه نداشتيم، بلکه ادامه جنگ تنها براي فشار نظامي به عراق براي به دست آوردن امتيازهاي لازم سياسي بود و اين امتيازها تا حدي در قطعنامه 598 لحاظ شده‌بود ولي ايران خواهان تغييراتي در بندهاي قطعنامه 598 بود تا موقعيت بهتري را به دست آورد و شرايط جمهوري اسلامي بهتر محقق شود که اين امر تا حدي ناقص ماند و ايران پيش از کسب موقعيت لازم، مجبور به پذيرش آن شد.
