درشانزدهم مهر ماه سال 1366 رژيم بعثي عراق شهر سومار را مورد هجوم شيميايي خود قرار داد که طي آن بسياري از هموطنان ايراني به درجه رفيع شهادت نايل آمدند.
« ... هنوز ناله هاى سوزناک و دردآور شهر مظلوم سومار از ارتفاعات مسلط بر شهر سومار به گوش مى رسد، هنوز پرندگان مهاجر از شمال غرب ايران که به جنوب سفر مى کنند زمانى که به شهر سومار مى رسند ضمن اداى احترام به نام شهر مظلوم، اشک از چشمانشان سرازير مى شود، هنوز بزهاى کوهى و آهوهاى پوست پلنگى که بر بالاى ارتفاعات شهر سومار نگاه به خرابه هاى شهر مى کنند و درختان و نخل هاى سوخته سومار را مى بينند، اشک سوزان خود را بر سنگهاى سنگدل سومار سرازير مى کنند ولى افسوس که از شهروندان سومار کسى در آنجا نيست تا ببيند مهاجران زنده دل شب و راهپيماى روز چگونه همدرد و همدل غمديده خود هستند. آرى اى رهگذران سومار! اى حاميان سنگرنشين سومار و اى طالبان حق و عدالت! سومار حق از دست رفته خود را توسط شما بازپس گرفت...» مقدمه کتاب «سومار سخن مى گويد» نوشته سرهنگ زرهى ستاد عبدالله رفيعى.
خبرگزاري حيات
