براي زدن جاده ، از وسيله اي به نام خرج گود استفاده مي کردند که صدا و انفجار مهيبي دارد و بايد براي تخريب قطعي جاده ، چندين انفجار از اين نوع صورت مي گرفت ، آن هم در فواصل مختلف تا عملا جاده خراب شود . اولين انفجار کافي بود تا دشمن را متوجه حضور بچه ها روي جاده کند و باعث عکس العمل آنها شود .به ابتکار يکي از نيرو ها و با اطلاع واحد ادوات خمپاره هاي 60 و 80 و 120 ، به محض رسيدن بچه ها به لبه جاده ، خطوط دشمن را با انواع خمپاره زير آتش قرار دادند که آتش عراقي ها هم شروع شد .
صداي انفجار هاي مختلف و متعدد و بدل شدن آتش ، موقعيت را براي انجام دادن ماموريت تخريب جاده هموار مي کرد و وقتي دشمن صداي انفجارها را شنيد ، به تصور اينکه خمپاره هاي سر گردان در جاده مي افتند ، بدون حساسيت به جاده ، به تبادل آتش ادامه داد و نيروها به راحتي از عهده ماموريت سخت خود بر آمدند .
منبع:"فرهنگ جبهه،خلاقيتها"نوشته ي سيد مهدي فهيمي ومحسن مهر آبادي،نشر فرهنگ گستروسروش،تهران-1382
