خبرگزاری دفاع مقدس، روز دوازدهم فروردین 1358 را باید بزرگ ترین روز در تاریخ انقلاب اسلامی مردم قهرمان ایران بعد از بیست و دوم بهمن 57 و شاید بزرگ تر از آن از دیدگاهی ژرف تر به شمار آورد. دلیل این امر آن است که همواره تثبیت و استقرار یک پیروزی به مراتب مشکل تر از اصل آن است و دوازدهم فروردین 58 در حقیقت آغاز دوره استقرار و استحکام نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران بود که مردم فداکار و فهیم ایران با رای شگفتآور خود در آن روز، این نظام را با تایید مطلق خود به تثبیت رساندند.
چنین روزهایی که باب میمنت، برکت، پیروزی و رستگاری به روی یک امت گشوده می شود، در فرهنگ قرآن به خدای متعال استناد می یابد و از آنها به عنوان "ایام الله" یاد می شود. از این رو، روز دوازدهم فروردین را به راستی باید از "ایام الله" به شمار آورد و دست قدرت، حکمت و لطف الهی را در آن آشکارا به نظاره نشست.
در آیه پنجم از سوره مبارکه ابراهیم، حضرت حق تاکید می کند که مردم این روزهای بزرگ و سرنوشت ساز را باید به یاد داشته و به یکدیگر یادآوری کنند. این آیه شریفه که درباره نجات امت حضرت موسی از نظام سلطه فرعون است، دو نکته بسیار مهم را اکیداً متذکر می شود.
نکته اول این است که نظام سلطه فرعون و حکومت طاغوت، تاریکی و ظلمت است و حاکمیت دینی و نظام اسلامی، نور است و فلاح و رستگاری: "ما موسی را همراه با آیات و معجزات خود فرستادیم (و به او گفتیم) قوم خود را از همه تاریکی ها و ظلمتها به سوی نور و روشنایی خارج گردان."
نکته جالبی که خود در دل این نکته نهفته این است حاکمیت طاغوت سرمنشا همه تاریکی ها، فسادها، تباهی ها، رذیلتها و بدبختی هاست و حاکمیت دین سرچشمه تمام روشنایی ها، کرامتها، پیشرفتها، فضیلتها، اقتدارها و افتخارها. خصوصاً همه برکات مادی، علوم، ثروتها، آرامش، امنیت و رفاه و اقتصاد و سیاستِ موفق و مقتدر را باید ثمرات و میوههای گوارای این شجره مبارک دانست، زیرا دین عبارت است از مجموعه و منظومهای که سعادت و خوشبختی انسانها را در دنیا و آخرت، هر دو، تضمین کرده است و اتفاقاً امتی روی سعادت و فلاح را در آخرت خواهد دید که در دنیا بدان دست یافته و پرچم عزت و سرافرازی را در همین عالم برافراشته باشد. جایی که در روایات ما، جاری شدن تنها یک حد و قانون شرعی در جامعه برتر و مبارک تر از چهل روز بارش باران پی درپی و برکات و ثمرات فراوانِ آن شمرده شده باشد، خود قضاوت کنیم که برپایی یک نظام اسلامی که سرچشمه تمامی حدود، مقررات، احکام، حقایق، تعالیم و دستورات دینی در جامعه می باشد، چه قدر می تواند خاستگاه برکت، رزق، موفقیت، پیشرفت، رفاه، ارزش، عدالت و فضیلت برای همه انسانها حتی در مقیاس جهانی باشد.
اما نکته دوم، با رسالتها، آرمانها، تکالیف، وظایف و اراده و قدرت ما در تعیین سرنوشت، هدف، راه و حرکت ملت و امت مسلمان ما ارتباط دارد و به همین دلیل از اهمیت فوقالعادهای برخورار است.
نکته این است که می فرماید: "همانا در این حقیقت، نشانههایی برای اهل مبارزه، صبر، استقامت و قدرشناسی است". سپس در آیه بعد می فرماید: "و موسی به قوم خود گفت نعمتی را که خدا بر شما ارزانی داشته به یاد آورید، آن گاه که شما را از فرعونیان نجات داد. همانان که به سختی شما را شکنجه کرده، پسرانتان را می کشتند و زنان و دخترانتان را باقی می گذاشتند و در این امر از جانب پروردگارتان برای شما آزمایشی بس بزرگ است."
براساس این آیه؛ اولاً ما باید قدردان نعمت بزرگ جمهوری اسلامی ایران باشیم و همواره متذکر و یادآور آن به خود و دیگران باشیم.
ثانیاً توجه کنیم ادامه و استمرار آن، و به تعبیر دیگر، آینده سرنوشت ما به دست خود ما و تحقق آن تنها از طریق عمل به تکالیف و مسئولیتهایی است که بر دوش ما نهاده شده است.
ثالثاً لازمه این مسیر استقامت، صبر، مبارزه و هشیاری است. از آغاز خلقت تاکنون پیمودن راه خدا، خصوصاً در یک نظام دینی و اسلامی، آن هم در این زمان که جبهه استکبار کمر به دشمنی و نابودی این نظام بسته است، هیچ گاه بدون تحمل سختی ها و مشکلات نبوده است.
