ﺑﻪ ﮔﺰارش ﺧﺒﺮﮔﺰاری دﻓﺎع ﻣﻘﺪس از ﮐﺮﻣﺎن، در آﺳﺘﺎﻧﻪ وﻻدت ﺣﻀﺮت ﻋﻠﯽ(ع) و روز ﭘﺪر ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺟﻤﻌﯽ از اﻋﻀﺎی ﺧﺒﺮﻧﮕﺎران دﻓﺎع ﻣﻘﺪس اﺳﺘﺎن ﮐﺮﻣﺎن ﺑﻪ دﯾﺪار ﭘﺪر ﺷﻬﯿﺪ "ﺣﺴﻦ ﺗﻮﯾﺴﺮﮐﺎﻧﯽ" ﻣﯽروﯾﻢ.
ﮔﺮﻓﺘﻦ روزه اﺳﺘﯿﺠﺎری و ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪان
ﭘﺪر ﺷﻬﯿﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ از ﻣﺎ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ روی دﯾﻮار ﻗﺎب ﻋﮑﺴﯽ از ﺷﻬﯿﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﮐﺮده، درﺑﺎره ﭘﺴﺮش اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺳﺨﻦ آﻏﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﺪ: ﺣﺴﻦ در 14ﻓﺮوردﯾﻦ ﺳﺎل 1344 در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن راور ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ و ﭘﺲ از آن ﮐﻪ ﺗﺤﺼﯿﻼت اﺑﺘﺪاﯾﯽ او ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ، ﺑﻪ ﮐﺮﻣﺎن آﻣﺪﯾﻢ و ﺣﺴﻦ دوران راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ و ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﺧﻮد را در ﮐﺮﻣﺎن ﮔﺬراﻧﺪ و وارد ﺣﻮزه ﻋﻠﻤﯿﻪ ﻣﺤﻤﻮدﯾﻪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ زﻣﺎﻧﯽ ﺗﻼوت ﻗﺮآن و ﺷﺮﮐﺖ درﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﯽ و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص دﻋﺎی ﮐﻤﯿﻞ و زﯾﺎرت ﻋﺎﺷﻮرا را ﺗﺮک ﻧﻤﯽ ﮐﺮد.
ﺣﺴﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﻌﺪادی از دوﺳﺘﺎﻧﺶ روزه ﻫﺎی ﻗﻀﺎ و اﺳﺘﯿﺠﺎری را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯽ آورد و ﭘﻮﻟﯽ را ﮐﻪ از اﯾﻦ راه ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ آورد ﺑﻪ اﻓﺮادی ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﺤﺼﯿﻞ، ﺑﻀﺎﻋﺖ ﻣﺎﻟﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻣﯽ داد وﻋﻼوه ﺑﺮ آن در ﮐﺎرﻫﺎی ﻓﻨﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﻬﺎرت ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد و اﮐﺜﺮا در ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﯿﮑﺎری ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ﻣﻦ ﮐﻪ درب و ﭘﻨﺠﺮه ﺳﺎزی ﺑﻮد، ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﻣﯽ اﻣﺪ و ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﺣﻀﻮر در ﺣﺎدﺛﻪ آﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪن ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﮐﺮﻣﺎن
ﺣﺴﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﻦ و ﺳﺎل ﮐﻢ در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮزﯾﻊ اﻋﻼﻣﯿﻪ ﻫﺎ و ﭘﻮﺳﺘﺮﻫﺎی ﺣﻀﺮت اﻣﺎم (ره) در ﺳﻄﺢ ﺷﻬﺮ ﺣﻀﻮر ﻓﻌﺎﻟﯽ داﺷﺖ. دوره راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﺣﺴﻦ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎی اﻧﻘﻼﺑﯽ ﻣﺮدم ﺑﺮ ﺿﺪ رژﯾﻢ ﺳﺘﻤﺸﺎﻫﯽ ﺑﻮد.
در ﻣﺎﺟﺮای آﺗﺶ ﺳﻮزی ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﻣﻊ ﺣﺴﻦ، ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﻌﺪادی از دوﺳﺘﺎﻧﺸﺎن از ﺻﺒﺢ زود در ﻣﺴﺠﺪ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ ودر ﻫﻨﮕﺎم اوج درﮔﯿﺮﯾﻬﺎ و ﻫﺠﻮم ﻣﺎﻣﻮران ﺷﺎه و ﮐﻮﻟﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ از ﭘﻨﺠﺮه ﭘﺸﺖ ﺷﺒﺴﺘﺎن ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﻓﺮار ﻣﯽ ﺷﻮد و اﻟﺒﺘﻪ در آن ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ ﺣﻀﺮت آﯾﺖ اﷲ ﺻﺎﻟﺤﯽ (ره) در ﺧﺮوج از ﻣﺴﺠﺪ ﻧﯿﺰ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد.
ﺣﺴﻦ از ﻣﻦ ﺟﺪا ﺷﺪ و دﯾﮕﺮاو را ﻧﺪﯾﺪم
ﺣﺴﻦ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺣﻀﺮت اﻣﺎم (ره) ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺣﻀﻮر ﺟﻮاﻧﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﻫﺎ ﻟﺒﯿﮏ ﮔﻔﺖ ودرﺗﺎرﯾﺦ 61/8/28 ﺑﻪ ﻋﻀﻮﯾﺖ ﺑﺴﯿﺞ ﮐﺮﻣﺎن آﻣﺪ و ﭘﺲ از ﮔﺬراﻧﺪن 4 ﻣﺎه دوره آﻣﻮزﺷﯽ ﻓﺸﺮده در ﭘﺎدﮔﺎن ﻫﺎی اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ (ع) و ﺷﻬﯿﺪ ﺑﻬﺸﺘﯽ در ﺗﺎرﯾﺦ 17 اردیبهشت 61 ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ.
در ﻃﻮل ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ، ﻣﺴﺌﻮل ﺗﺒﻠﯿﻐﺎت ﮔﺮوه ﺑﻮد و ﻧﻬﺎﯾﺘﺎ در ﻋﻤﻠﯿﺎت واﻟﻔﺠﺮ ﯾﮏ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان یکی از اﻋﻀﺎی ﺧﻂ ﺷﮑن ﮔﺮوه ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﻘﺪم اﻋﺰام ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺷﻬﺪ ﺷﻬﺎدت را ﻧﻮﺷﯿﺪ. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮوﻫﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺴﻦ درآن ﻣﺸﻐﻮل ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺑﻮد ﺑﺮای ﻣﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﺐ ﻋﻤﻠﯿﺎت ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ وﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی از ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﻣﺎ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪﻧﺪ و درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ازداﺧﻞ ﮐﺎﻧﺎﻟﯽﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ وﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل اﻧﺘﻘﺎل ﻣﺠﺮوﺣﯽ ﺑﻮدم ﺣﺴﻦ از ﻣﻦ ﺟﺪا ﺷﺪ و دﯾﮕﺮ او را ﻧﺪﯾﺪم.
ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را دﻧﺒﺎل ﭘﺴﺮم ﮔﺸﺘﻢ
ﭼﻨﺪی ﭘﺲ از اﻋﺰام ﺣﺴﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎ ﺑﺮادرش اﺣﻤﺪ ﺑﺮای دﯾﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﯽ رﻓﺘﯿﻢ و ﭘﺲ از ﭘﺮس و ﺟﻮﻫﺎی ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﭘﺎدﮔﺎن ﺣﻤﯿﺪﯾﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺣﺴﻦ در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ واﻗﻊ در ﭘﺎدﮔﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺑﻮد و ﭘﺲ از دﯾﺪار ﺑﺎ او ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎ ﺗﺎ اﻫﻮاز آﻣﺪ.
ﭘﺪر شهید در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺷﺪه وﺑﺎ ﺑﻐﺾ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺪ دردی اﺳﺖ ، ﮔﻔﺖ: در ﺣﺎل ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﻫﻮاز ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ از وی ﭘﺮﺳﯿﺪم ﺣﺴﻦ، ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﺮﻣﺎن ﺑﺮﻧﻤﯽ ﮔﺮدی؟ ﮔﻔﺖ: اﻻن ﻧﻤﯽ آﯾﻢ، دﯾﮕﺮان ﻣﻦ را ﻣﯽ آورﻧﺪ و آن دﯾﺪار اﺧﺮ ﻣﺎ ﺑﻮد.
ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﻋﻤﻠﯿﺎت واﻟﻔﺠﺮ 1 و ﺑﺎزﮔﺸﺖ رزﻣﻨﺪﮔﺎن، ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺮای دﯾﺪن ﺣﺴﻦ ﺑﻪ اﯾﺴﺘﮕﺎه راه اﻫﻦ رﻓﺘﯿﻢ اﻣﺎ از او ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد. ﺳﺮاغ او را از رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ اﻣﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺟﻮاﺑﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ و ﻣﻦ ﺑﺮای دﯾﺪن ﭘﺴﺮم ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﻬﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن او ﺑﻮد رﻓﺘﻢ و اﻣﺎ او را ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم. در ﻃﯽ اﯾﻦ 13 ﺳﺎل ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ اﻻن ﻣﯽ آﯾﺪ. دﻟﻢ داﺋﻢ در ﺣﺎل ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش ﺑﻮد.
از ﮔﻤﻨﺎﻣﯽ ﺗﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺲ از 13 ﺳﺎل
ﭘﺪر روزی را ﺑﺮای ﻣﺎ ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﺎه از ﯾﺎدش ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﻓﺖ و ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: ﭘﺴﺮم 13 ﺳﺎل و 3 ﻣﺎه ﻣﻔﻘﻮد اﻻﺛﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ روز از ﺑﻨﯿﺎد ﺷﻬﯿﺪ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﺷﻬﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﺮاج ﺷﻬﺪای ﮐﺮﻣﺎن ﺑﺮوم. ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﯿﺪم ﺣﺪود 30 ﺟﻨﺎزه ﺷﻬﯿﺪ را آورده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﻨﺎزه ﺣﺴﻦ ﻫﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺶ در اﺛﺮ ﺗﺮﮐﺶ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد را ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﮐﺮدم. در ﻣﺪت زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺴﻦ ﻣﻔﻘﻮد ﺑﻮد ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ دﯾﻮان ﺣﺎﻓﻆ ﺗﻔﺎل زدم و اﯾﻦ ﺷﻌﺮ اﻣﺪ:
ﯾﻮﺳﻒ ﮔﻤﮕﺸﺘﻪ ﺑﺎز آﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎن ﻏﻢ ﻣﺨﻮر ﮐﻠﺒﻪ اﺣﺰان ﺷﻮد روزی ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻏﻢ ﻣﺨﻮر
دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ
ﺳﺎل 65 ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻣﺎدرشهید ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﮑﻪ ﻣﺸﺮف ﺷﺪﯾﻢ وﯾﮏ ﺷﺐ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ روﺑﻪ رو ﮐﻌﺒﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و دﻟﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ ای ﺧﺪا ای ﮐﺎش ﻣﻦ ﭘﺴﺮم را ﻣﯽ دﯾﺪم ﻣﻦ آرزوی دﯾﺪﻧﺶ را دارم ، آﺧر راﺑﻄﻪ ی ﻣﻦ و ﺣﺴﻦ ﻣﺜﻞ دو ﺗﺎ دوﺳﺖ ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ و زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ و در ﺧﻮاب دﯾﺪم ﺗﻌﺪادی از رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﯾﺮاﻧﯽ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺎس اﺳﺮا ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺪ در ﺣﺎل ﻃﻮاف ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺴﻦ در ورودی ﻣﺴﺠﺪاﻟﺤﺮام اﯾﺴﺘﺎده و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﺮای ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ اﯾﻨﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎده ام ﺗﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﯿﻦ ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﺻﺪﻣﻪ ای ﻧﺰﻧﻨﺪ.ﺧﻼﺻﻪ ﺑﺎﺣﺴﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم و دﻟﻢ آرام ﮔﺮﻓﺖ.
ﺗﺮوﯾﺞ ﺑﺪﺣﺠﺎﺑﯽ، ﻧﻘﺸﻪ اﺳﺘﮑﺒﺎر ﺑﺮای ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺎﺳﺖ
ﯾﻘﯿﻦ دارم اﮔﺮ ﮐﻤﮏ ﺷﻬﯿﺪ ﻧﺒﻮد ﻫﯿﭻ ﮔﺎه در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮدم ﻫﺮ وﻗﺖ دﻟﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد ﺑﻪ ﺷﻬﯿﺪ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﯽ ﺷﻮم و ازاو ﻣدﺪ ﻣﯽ ﺟﻮﯾﻢ و ﯾﻘﯿﻦ دارم ﺗﻤﺎم ﺗﻮاﻧﯽ ﮐﻪ اﻻن دارم ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ وﺟﻮد ﺷﻬﯿﺪ اﺳﺖ. ای ﮐﺎش ﻗﺪر ﺷﻬﺪا را ﺑﺪاﻧﯿﻢ و ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺎه در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﯽ ﺣﺠﺎﺑﯽ ﻫﺎ را ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺘﺎﺛﺮ و ﻧﮕﺮان ﻣﯽ ﺷﻮم و ﺗﺮوﯾﺞ ﺑﯽ ﺣﺠﺎﺑﯽ و ﺑﺪ ﺣﺠﺎﺑﯽ در ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﻧﻘﺸﻪ ی اﺳﺘﮑﺒﺎر ﺑﺮای ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﯽ داﻧﻢ.
ﺑﺨﺸﯽاز وﺻﯿﺖﻧﺎﻣﮥ ﺷﻬﯿﺪ:
ﺑﺴﻢ اﷲ اﻟﺮﺣﻤﻦاﻟﺮﺣﯿﻢ. ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﮔﺮاﻣﯽ ﺳﻼم، اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﺳﻼم ﮔﺮم وﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﻣﺮا ازﻓﺮﺳﻨﮕﻬﺎ راه ازﻣﯿﺎن ﺳﻨﮕﺮﻫﺎ و از اﻋﻤﺎق ﻗﻠﺒﻢ ﭘﺬﯾﺮا ﺑﺎﺷﯿﺪ از ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺎﻟﻬﺎ رﻧﺞ و ﺳﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داده ام ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ و از ﺷﻤﺎ اﻣﯿﺪ ﻋﻔﻮ دارم.
ﻣﺎدرم ﻣﻦ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ، از ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ در ﻫﻨﮕﺎم رﺳﯿﺪن ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮد را از ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ و ﻧﺎﻟﻪ و زاری ﺑﺎز داری، ﭼﻮن ﮐﻪ دﺷﻤﻦ ﺷﺎد ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد.
ﻣﺎدرم: از ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ در ﺷﺐ ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﻧﻘﻞ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﭘﺨﺶ ﮐﻨﯽ، ﭼﻮن ﮐﻪ ﺷﺐ ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ، ﺷﺐ ازدواج ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﺮوس زﯾﺒﺎی ﺷﻬﺎدت اﺳﺖ وﺻﯿﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ زﻧﺎن:
ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺠﺎب ﺧﻮد را ﮐﻪ زﯾﻨﺖ آﻧﻬﺎﺳﺖ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ و در راه اﺳﻼم و ﺑﺮای ﭘﯿﺸﺒﺮد اﻫﺪاف اﺳﻼم ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﮐﻪ دﺷﻤﻦ از ﺣﺠﺎب آﻧﻬﺎ وﺣﺸﺖ دارد.از ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ در ﻫﺮ ﺣﺎﻟﯽ اﻃﺎﻋﺖ از وﻻﯾﺖ ﻓﻘﯿﻪ و اﻣﺎم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻟﺤﻈﻪ ای اﻣﺎم را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻧﺪ و ﺗﻤﺎم ﻓﺮاﻣﯿﻦ او را اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ. ﻫﻤﻮاره ﭘﺸﺘﯿﺒﺎن روﺣﺎﻧﯿﺖ ﻣﺒﺎرز و اداﻣﻪ دﻫﻨﺪه راه ﺷﻬﯿﺪان ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم از ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﻋﺎ ﺑﺮای اﻣﺎم از ﯾﺎدﺗﺎن ﻧﺮود، ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺰار ﻣﻦ ﻣﯽ آﯾﯿﺪ اول ﺑﻪ ﺟﺎن اﻣﺎم دﻋﺎ ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺣﻤﺪ و ﺳﻮره ای ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ، ﭼﻮن ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ دارﯾﻢ از اﯾﻦ ﻣﺮد اﺳﺖ. اﯾﻦ اﺑﺮﻣﺮدی ﮐﻪ دﻧﯿﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻗﺮارﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ اﻧﻘﻼب را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﻨﺪ.
ﺳﻼم ﺑﺮ او و ﻫﻤﻪ ﺷﻬﯿﺪان راه ﺣﻖ ﺑﺎد.
