انسان از راه اندیشه پرواز می كند; كاوش می كند; می بیند; به رازها پی می برد; مناعت طبع پیدا می كند; از اسارت هوسها , غرضها , حسادتها , خودبینی ها رها می شود و سرانجام از راه اندیشه به آرامش درون می رسد. به اقلیم وجود آنها پا می نهد و بر دیدگاهی رفیع می ایستد و افق بیكران و نامتناهی اقلیم الهی را می بیند و بر صفحه رادار اندیشه خود , عوارض مادی را نمی بیند , یك صفحه شفاف روحانی و ربانی می بیند كه لكه های عوارض مادی بر آن محسوسند.
